Esther’s serie: En opeens stond hij aan mijn bed.

Ik ben niet gelovig opgegroeid, maar geloof bestaat wel in mijn familie. Geloof is een begrip waar voor mij ontzettend veel onder kan vallen. Het lijkt raakvlakken te hebben met alle aspecten van het leven. Wanneer is iets er echt en wanneer bestaat het alleen maar in de geest?

Hij stond daar niet echt, aan mijn bed, maar toch was hij er. Misschien was het alleen maar een wens, maar het voelde als een sterke aanwezigheid, als een soort oergevoel in mijzelf. ‘Kom op, doe iets!’ zei hij tegen me.

Zolang het niet bevestigd werd, was het niet gebeurd

Ik lag er net in toen ik het berichtje las van de hondenoppas. Stef was nog niet aangekomen op het vliegveld. In de buurt was een ongeluk gebeurd. Ik nam aan dat hij in de file stond, maar hij nam zijn telefoon niet op.
‘Het zal toch niet?’ dacht ik.
Ik twijfelde om het logische te doen: de politie bellen, omdat ik niet wilde dat het waar was. Zolang het niet bevestigd werd, was het niet gebeurd en er waren zo veel andere mogelijke verklaringen. Tot hij aan mijn voeteneinde stond, toen twijfelde ik niet meer.

Het nadeel van afgelegen wonen is dat alles ver weg is. Van ons huis aan het meer snelde ik naar de buren, vijfhonderd meter de heuvel op. Daarna was het honderd kilometer rijden. Een paar uur later kwam ik aan bij de spoedeisende hulp.

Het was een chaos in zijn lijf

Iemand bracht me naar de intensive care, waar ik moest wachten, want ze waren nog met hem bezig.

Het was min twintig die avond. Hij was onderkoeld geraakt en had vier liter bloed verloren. Veel botten waren gebroken en zijn darmen waren bezweken onder de druk van de autogordel.

Dat de een zijn dood de ander zijn brood is, is me op meerdere momenten glashelder geworden. De jonge chirurg stond nog stijf van de adrenaline. Er kwam haast een lachje om zijn mond toen hij vertelde wat een chaos het was geweest. Stef had hem een uitdagende situatie in zijn carrière geboden… Hoewel mijn wereld op instorten stond, kon ik me op een bepaalde manier door zijn enthousiasme omhoog laten tillen, zodat het allemaal wat lichter werd.

Vanaf nu wordt alles anders

Terwijl ik naar hem toeliep, dacht ik: ‘Vanaf nu wordt alles anders’, en schudde ik het bekende van me af, om me over te geven aan de situatie.
Hij lag in zijn eentje in het midden van een ruimte op een bed. Overal slangen en monitoren. Twee mensen aan een tafeltje in de hoek hielden hem op computerschermen in de gaten. Ze zeiden dat hij me kon horen.

Ik vertelde hem wat er was gebeurd en wat mijn plan was. Want plannen en handelen drongen zich onmiddellijk aan me op. Dat het een lange termijn toestand zou worden, begreep ik meteen en met meer dan dertig honden en tien pups thuis, moest er gehandeld worden. Ik kon het me niet veroorloven onderuit te glijden en had daar ook geen behoefte aan. Ik had er behoefte aan om ons fijne leven zo goed en zo kwaad als mogelijk was bij elkaar te houden.

‘Je hebt alleen wat botten gebroken’, loog ik.

‘Je hebt geen hersenschade en bent niet invalide’, zei ik tegen hem, terwijl ik zijn hand en haar streelde. Tussen de slangen was het zoeken naar plekjes waar ik hem kon aanraken. ‘Je hebt alleen wat botten gebroken’, loog ik, want wat moest ik zeggen over zijn darmen? Wat betekende dat voor de toekomst?

LEES HIER het volgende deel: Een verbrijzeld leven

LEES HIER wat hieraan voorafging: Ons Idyllische bestaan in Lapland kwam in een klap tot stilstand