Esther’s serie: Wat volgde was een lange radiostilte…

De vrouwen in onze familie zien en zagen er altijd jonger uit voor hun leeftijd. Mijn oma moest haar identiteitsbewijs nog tonen toen ze al in de zeventig was. De buschauffeur geloofde niet dat ze tot de vijfenzestig plussers behoorde. Ik heb nu echter aan den lijve ondervonden dat maandenlange stress en slaapgebrek genoeg zijn om het verouderingsproces flink op dreef te helpen…

Zo ongeveer alle ongezonde gevolgen van slaaptekort heb ik doorgemaakt. Het duurde even voor het begon – ik had flink wat reserves – maar toen kwamen de haaruitval, de beroerde concentratie, de trage reacties, het prikkelbaar zijn, huidveroudering en na het initiële afvallen, gewichtstoename doordat het hormoon ghreline, het honger-hormoon, van zich liet spreken.

Ik droom van alarm-tonen

Overdag was ik steeds in de weer en ‘s nachts moest ik er tot drie keer uit om Stef op de po te helpen, of om de foutmelding van zijn infuus op te lossen. Drie alarmtonen van laag naar hoog: ik hoor ze regelmatig in mijn slaap en word dan wakker om erachter te komen dat er met de machine niets aan de hand is. Maar soms zijn het geen gedroomde alarmmeldingen, maar is er écht iets aan de hand.

Ik klaag niet. Ik hoef geen zes tot veertien keer per etmaal, hulpeloos in bed liggend, op een po te worden gesjord. Mijn billen hoeven niet door een ander te worden schoongemaakt. Ik heb geen chronische diarree. Geen pijn in mijn benen, voet, arm, buik, rug, zo’n beetje overal.
Mijn lichaam doet het nog gewoon.

En de complicaties vallen niet mij ten deel.

Op de een of andere manier wist Stef het al toen zijn arm net een paar dagen uit het gips was. We waren nog in het ziekenhuis en de fysiotherapeut kwam elke dag even aanwaaien. Een jonge, vriendelijke kerel, die niet erg ervaren leek.

Stefs elleboog deed niks. Helemaal niks. Alles daarbinnen zat vast. Niet op zo’n manier vast dat de boel kan loskomen als je het wat forceert. Niet vast door verkorte spieren en pezen, beperkingen van weke delen, maar op een harde, onwrikbare manier volledig op slot.
Het was normaal, meende de fysiotherapeut. Het revalidatieproces zou traag verlopen. Hij leek altijd wat opgelucht als hij de kamer weer kon verlaten. Was dat omdat hij Engels moest spreken? Was het zijn verlegen aard? Of wist hij zich geen raad met de situatie?

Knie, elleboog, alles zit vast

De beugel om Stefs linkerbeen werd ingesteld op dertig graden buigen. De tien graden waren snel bereikt. De vijftien graden ook. Maar daarna stopte het. Zijn knie zat vast. Al even vast als zijn elleboog.

Een paar weken later, tijdens een uitgebreide controle, verscheen er – heel even maar – een verschrikte uitdrukking op het gezicht van een van de chirurgen die ons te woord stond. Het was slechts een fractie van een seconde, maar ik had het gezien. Er zat iets van machteloosheid in, een ongemakkelijk gevoel bij hem omdat er iets grondig mis was met zijn patiënt. Iets waar hij wat aan moest doen, maar wat?

Een gesprek over de controle kwam er niet. Na de foto’s kwam alleen de boodschap dat het bot in Stefs gewrichten was gaan woekeren. Daarom kon hij zijn elleboog en knieën niet bewegen. Het groeide op plaatsen waar het niet thuishoorde, zou niet vanzelf weggaan en de kans dat het zou terugkeren als het operatief werd verwijderd, was groot.
‘Morgen hebben we een vergadering met het traumateam. Daarna bellen we’, beloofde de chirurg en toen vluchtte hij de kamer uit.

We werden niet gebeld…

Ik belde zelf, maar kwam niet verder dan de receptie en werd niet teruggebeld. Ik belde weer, en nog een keer – de laatste poging woedend van onmacht – maar niemand belde terug.
Hoe moeilijk is het voor een arts om te melden dat je even niet meer weet wat te doen? Om aan patiënten onwetendheid, of onzekerheid te tonen? Afgaande op de stilte die daarna volgde: kennelijk héél moeilijk, sterker nog: onmogelijk!

Hij had het volgende kunnen zeggen: “Over deze complicatie moeten wij eerst nadenken. U zult geduld moeten hebben. Geef ons in eerste instantie zes weken de tijd. Daarna maken we nieuwe foto’s en weten we hopelijk meer.”
Die boodschap zou ons, ondanks de onzekere factor, toch duidelijkheid en rust hebben gegeven. Maar in plaats daarvan volgde een lange periode van radiostilte. Het ziekenhuis leek door een spleet in de aarde te zijn weggezakt en verdwenen…

LEES HIER het volgende deel: Motherfucker complicaties

LEES wat hieraan voorafging: 
Deel 1: Ons Idyllische bestaan in Lapland kwam in een klap tot stilstand
Deel 2: En opeens stond hij aan mijn bed
Deel 3: Een verbrijzeld leven, de scherven en splinters moeten hun nieuwe orde vinden
Deel 4: Over een week slaat het bij hem in als een bom
Deel 5: Niets is zeker