Esther’s Serie: Motherfucker complicaties!

Vertrouwen is iets fragiels. Als er een stevige basis is, kan vertrouwen wel tegen een stootje. Maar die basis hadden we met de chirurgen in het ziekenhuis nog niet opgebouwd. We hadden ze één, of hooguit twee keer kort gesproken. Bij wijze van spreken alleen in de wandelgangen. Steeds iemand anders. Zes gezichten herinner ik me, maar er waren er meer.

Maar ik wilde wel uitleg

De eerste twee maanden na het ongeluk hield ik mij afzijdig. Misschien creëerde ik daarmee het beeld van iemand die liever niets wil weten. Iemand die geen uitleg wil.

Maar nadat ik een keer wél om uitleg vroeg, kon er van vertrouwen al helemaal geen sprake meer zijn. We hadden tal van vragen over wat er precies aan de hand was met Stefs gewrichten, wat voor botwoekeringen het waren en of er eventueel een plan van aanpak was. Omdat we compleet werden genegeerd, ging ik zelf op zoek naar de antwoorden.

“Gaat u maar niet zoeken op internet, mevrouw…”

Ik hoor het de mensen op de intensive care nog beweren: ‘Gaat u maar niet zoeken op internet, mevrouw, daar vindt u alleen de slechte verhalen en krijgt u verkeerde informatie.’ Maar als er geen degelijke uitleg komt, dan blijft er weinig anders over.
Waarom jaagt het internet zoveel specialisten en deskundigen angst aan? Mis-informatie bestaat, dat staat als een paal boven water. Maar zijn ze misschien ook bang om hun onzekerheid te tonen, of zich kwetsbaar op te stellen als de feiten op internet kloppen? Als blijkt dat er geen echte antwoorden zijn?

Wat zou de toekomst ons brengen?

Al snel vond ik wetenschappelijke onderzoeken over de ingewikkelde complicatie. Doordat één artikel vijfhonderd keer was geciteerd, leek de auteur me een belangrijke speler op het veld.
Ik spoorde hem op en verzond een bericht.
De gepensioneerde orthopedisch chirurg uit Amerika bleek iemand met tientallen jaren ervaring. Hij vroeg naar de röntgenfoto’s van Stefs gewrichten en gaf uitgebreide uitleg. Eindelijk hield iemand ons een gedetailleerd beeld voor en kregen we te horen wat we van de toekomst konden verwachten.

Zeldzaam en extreem

De gevolgen van de botsing voor Stefs lichaam zijn extreem te noemen. Ze zijn zeldzaam en uiterst moeilijk te behandelen. Er bestaan geen duidelijke richtlijnen over hoe om te gaan met een korte darm. Het is roeien met de riemen die je hebt en je moet per dag bekijken hoe je genoeg energie bij elkaar kunt sprokkelen. Voor de botwoekeringen in de gewrichten lijkt hetzelfde het geval te zijn. Er bestaat geen standaard aanpak bij een operatie, niet één weg naar Rome en het is uitgesloten dat Rome zelf ooit wordt bereikt. Maar misschien gaat op den duur het lopen makkelijker en wordt zijn elleboog enigszins bruikbaar, zodat zijn arm niet meer de hele tijd als een blok aan zijn schouder hangt.

‘Ik was één van de weinigen die het aandurfde om mobiliteit tijdens een operatie te forceren’, zei de gepensioneerde chirurg, ‘want als je niet voorzichtig bent, kun je meer schade aanrichten en is alles verloren.’

Waar vinden we de persoon die de nodige operaties kan uitvoeren? De persoon die risico’s durft te nemen, maar toch voorzichtig is? Bevindt die zich onder de mensen in ons ziekenhuis? Of moeten we uitwijken naar iemand anders? Naar een andere kliniek misschien? Naar het buitenland zelfs?

Lees hier alvast het volgende deel: IN ESTLAND IS ALLES BEGONNEN

LEES wat hieraan voorafging: 
Deel 1: Ons Idyllische bestaan in Lapland kwam in een klap tot stilstand
Deel 2: En opeens stond hij aan mijn bed
Deel 3: Een verbrijzeld leven, de scherven en splinters moeten hun nieuwe orde vinden
Deel 4: Over een week slaat het bij hem in als een bom
Deel 5: Niets is zeker
Deel 6: Wat volgde was een lange radiostilte