Anna-Barbara over het ultieme ‘wij-begrijpen-elkaar’-gevoel van de camping

Ik zit aan een picknicktafel onder het schijnsel van het licht van een led lantaarn. In de verte zie ik de zon ondergaan achter de bergen van de Rocky Mountains. Wat een schoonheid. Uitgestrektheid. Gigantische onbebouwde en onbewoonde vlaktes. Dit heb ik nog niet vaak gezien. 

We beginnen aan onze tweede week van onze campertrip van drie weken door de Rockies. Vanuit Denver een rondje langs de prachtige National Parken en de sfeer van het echte Wilde Westen. Op een camping staan met je camper is een ervaring op zich. Ik beschouwde mijzelf niet per se een ontzettende camping-fan. Ik merk dat ik me langzaamaan overgeef aan de ongemakken zoals een gedeeld wc en zie heel veel positieve punten van een reis van camping naar camping. 

Uit alle uithoeken van de wereld

Het valt mij op dat elke camping een ‘ons’ gevoel met zich meebrengt. Want wat is een camping nou eigenlijk? Je besluit om met elkaar op eenzelfde stuk grond te gaan staan met een tent of camper. Vanuit alle uithoeken van de wereld komen mensen naar dit stukje grond wat camping wordt genoemd. Ik heb Mormonen gezien en ontmoet, andere Nederlanders, Fransen, Japanners, Chinezen, Duitsers, Mexicanen en uiteraard Amerikanen.

Buiten dat je allemaal gebruik maakt van dezelfde douches en toiletten, beslist een ieder die zich neerstrijkt voor een nachtje of meer op die camping dat je het er met elkaar fijn en gezellig maakt. Bij het inchecken op iedere camping worden ons de regels voorgelezen. Meestal bestaan er stilte uren tussen 10 uur ‘s avonds en 6 uur ‘s ochtends (daar ben ik blij om want onze kids zijn nogal early birds…). En zo zijn er nog een paar andere regels, wat betreft vuurtje stoken bijvoorbeeld, om de veiligheid van eenieder te waarborgen.

Het ‘Wij begrijpen elkaar’-lachje

Het valt me op dat de meeste mensen op de campings niet per se uit zijn op small talk met de buurtjes op de campings, maar toch wordt er een zeer korte termijn ‘in-group’ gecreëerd. Ik liep vandaag met mijn vuile vaat naar de afwas-plek en een vrouw kwam mij tegemoet lopen om een vuilniszak naar de vuilnisbak te brengen. We knikten vriendelijk naar elkaar. En ik dacht een ‘wij-begrijpen-elkaar’ lachje te ontwaren. 

Door het camping-leven ga je automatisch terug naar de basics. Iedereen is met vakantie en houdt zich in principe met niets anders bezig dan basis activiteiten zoals koken, afwassen en spelen met de kinderen. En, waarschijnlijk het meest belangrijke, men houdt zich aan de paar simpele regels. En dat terwijl je elkaar naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zult zien ergens op de wereld. Omdat iedereen er zo in zit werkt het. Het ultieme let-live gevoel.

Hetzelfde doel en een paar simpele regels

Maar komt dat nu omdat we een turbo-ingroup creëren met hetzelfde doel en een paar regels en we daarom de mensen die op deze camping staan automatisch niet veroordelen? Of wil ik hier te veel in zien en heerst er zo’n relaxte sfeer omdat iedereen in vakantiestemming is?

Wellicht maakt het antwoord niet uit. De conclusie blijft hetzelfde. Blijkbaar werkt het zo; als je de keuze maakt om ergens neer te strijken met hetzelfde doel en je aan de paar simpele regels te houden die gelden op dat stukje grond heeft iedereen het naar zijn zin!