Ode aan de, op één na, belangrijkste vrouw in mijn leven!

In onze familie zitten verschillende generaties ‘straffe madammen’… Ik hoor mijn moeder en tantes regelmatig straffe verhalen vertellen over ‘grotemoe’ die de plak zwaaide en waar je best niet tegenin moest gaan! Ook mijn grootmoeder had meestal het hoogste woord en als de zaken niet gingen zoals zij het zag dan had iedereen het geweten! Mijn moeder, mijn rots in de branding, heeft jaren professioneel honderden mensen geleid en gecoacht en voor haar is, in de maand van moederdag, deze ode!

Waar zal ik beginnen? Het leven is niet altijd makkelijk geweest, mijn moeder is lang alleenstaande moeder geweest, fulltime werken, soms een extra job, met als enige doel voor ogen: mijn leven zo aangenaam mogelijk maken!

Een prachtige dierbare tijd

Nu ik zelf moeder ben realiseer ik me vaak dat ik haar soms het leven zuur heb gemaakt en dat ik haar waarschijnlijk regelmatig een enorm schuldgevoel heb gegeven omdat ze ‘weeral moest gaan werken’. Terwijl ik nu weet en besef, dat ze dat allemaal gedaan heeft om mij een betere toekomst te kunnen geven! En toch, als ik erop terugkijk, kan ik me eigenlijk enkel herinneren dat ik prachtige tijden heb beleefd met mijn moeder, ook al verbleef ik veel mijn bij mijn grootmoeder of tantes, de leukste herinneringen zijn toch die samen met haar!

Sinds ik moeder ben heeft ze de rol van fantastische moeder omgeruild voor die van fantastische grootmoeder! We woonden op minder dan een kilometer van elkaar en zij ging de kindjes ophalen na school. Als ik na het werk de kindjes ging halen waren ze gewassen, in pyama en iedereen had al gegeten! Er ging geen dag voorbij of wij stonden aan haar deur of zij aan die van ons en iedereen vond dat zalig, ze maakte gewoon deel uit van ons gezin! Mijn dochter (6) en zoon (3) droegen hun mammie op handen! En nog steeds, maar de situatie is ondertussen helemaal anders…

‘Jullie geluk is mijn geluk.’

Sinds april 2019 wonen mijn gezin en ik in Canada, ongeveer 6000km verwijderd van onze lieve mammie. En terwijl mijn moeder ons alle geluk van de wereld wenst en altijd zegt ‘jullie geluk is mijn geluk’, weet ik dat ze al heel veel traantjes heeft gelaten sinds ons vertrek. Gelukkig hebben we Facetime en Whatsapp en email, maar dat is allemaal niet hetzelfde. De kleine probleempjes of zorgen vertel ik haar niet want ik weet dat ze zich dan zorgen maakt en ik ben er zeker van dat zij hetzelfde doet voor mij. We houden contact en Facetimen wekelijks, maar als bijvoorbeeld mijn dochter fier toont dat ze een tand kwijt is zie ik de tranen in haar ogen omdat ze weer een speciaal moment gemist heeft…

Ik schrijf deze tekst met tranen in mijn ogen wat ik voel me soms schuldig, alsof we haar hebben achtergelaten. Mama ik mis je zo hard!

Mijn rots in de branding

En toen was er Corona… Stom virus! Eén week voor de lockdown was mama nog hier bij ons, als ik had geweten dat een week later de grenzen gingen sluiten had ik haar nooit terug naar huis laten gaan, dan was ze nu gewoon nog gezellig bij ons. Haar vlucht voor mei is geannuleerd en niemand weet wanneer ze terug op bezoek gaat kunnen komen. We houden ons sterk en het belangrijkste is dat we allemaal gezond zijn maar het is verdomme zo moeilijk!

Om alles wat hierboven staat mijn allerliefste mama, en om nog duizend andere redenen is deze ode voor jou. De sterkste vrouw die ik ken, de liefste en meest vrijgevige vrouw die ik ken, mijn rots in de branding, mijn grote voorbeeld. Zonder jou was ik niet half de persoon die ik nu ben, zonder jou was ons Canada-project nooit gelukt.

Bedankt voor alles wat je voor ons deed en doet, ik hou van jou met heel mijn hart. Tot aan de maan… en terug!

Foto: Liesbeth Kirscht