Boodschappen doen in Dubai? Eerst even langs de Securityguard, temperatuurmeting en desinfectietunnel

Voordat Corona de hele wereld in zijn greep had, moesten we onverwacht een aantal dagen naar Nederland. Mijn bonusdochter moest een zware operatie ondergaan en na ontslag uit het ziekenhuis waren een paar extra handjes en knuffels meer dan welkom.

Het Corona-virus was toen al wel in het nieuws, maar vooralsnog ergens in China. Op dat moment een ver-van-je-bed gebeuren. En dus bedachten we dat we net zo goed even één van onze zakenpartners in Italië konden bezoeken op doorreis naar Nederland…

Niets aan de hand?

Zo kwam het dat ik op een mooie zonnige maar ijskoude woensdagmiddag in februari stond te bibberen op het vliegveld van Milaan. Na twee dagen, bezichtigen, vergaderen en trainingen vlogen we door naar Amsterdam. We zouden op onze terugweg naar Dubai nog een keer stoppen in Italië. Zo gezegd zo gedaan, dachten we. Maar toen we hoorden en lazen over de besmettingen rondom Milaan en in de regio Lombardije en de situatie per dag ernstiger werd, besloten we tóch maar rechtstreeks naar huis te vliegen. Een wijs besluit achteraf bezien!

In Dubai waren maar een paar besmettingen en van een in- of uitreisverbod of welke maatregel was nog geen sprake. Maar de situatie veranderde sneller dan we konden voorzien. De scholen werden gesloten, de attracties gingen ‘dicht’ en zelfs de hoogste toren ter wereld was niet meer toegankelijk. Tijdens een wandelingetje in een normaliter bedrijvig wijkje, trof je alleen nog een paar rondscharrelde duiven aan en sjokten kleine groepjes toeristen met teleurgestelde gezichten rond. Zij hadden immers niets meer te doen en vluchten werden geannuleerd. Toch realiseerde ik me nog niet echt wat er gaande was…

Lockdown, een avondklok en zonder inkomen

Op het vliegveld waar het normaal een grote mierenhoop van mensen is en lange rijen voor de incheckbalies staan, liepen en stonden er nu maar een handjevol. Ik vond het maar een rare gewaarwording.
Maar het werd alleen maar erger. De Malls sloten hun deuren, alle winkels behalve supermarkten en apotheken moesten dicht en restaurants mochten alleen nog thuisbezorgen. De metro reed niet meer. De stranden en parken werden gesloten. Het grote pretpark Dubai was dicht. We kregen een avondklok, die na een aantal dagen veranderde in een 24-uurs curfew. De straten werden gedesinfecteerd en om boodschappen te doen, moest je online op de politie-website ’toestemming’ vragen. Handschoenen en mondkapjes werden verplicht.

Dingen waar je normaliter niet over nadenkt, waren ineens helemaal niet meer zo gewoon…

Iedereen werd gevraagd thuis te werken, iets wat hier nogal uitzonderlijk is. Onze onderneming die voor de crisis ‘goed bezig’ was, kreeg nagenoeg geen orders meer binnen en dus kelderde ons inkomen ook naar beneden.

Genieten van een ijsje tijdens Ramadan

Intussen zijn we acht weken verder. Hier en daar zijn weer wat winkels open. Jonge kinderen mogen nog niet naar binnen, evenals ‘ouderen’ vanaf zestig jaar. De eerste dag dat wij officieel weer naar buiten mochten, leek wel een schoolreisje in onze ‘eigen wijk’. Verder dan dat mochten we niet. Wandelen was een optie maar overal loerden potentiële gevaren.

Een stukje rijden met de auto dan maar. Streepje oogpotlood, vleugje lipstick? Maar waarom eigenlijk, ik moest toch een mondkapje op. We zaten even op het muurtje bij ons favoriete strand en zwaaiden op afstand naar de lifeguard die blij terug zwaaide. Op de terugweg haalden we een ijsje bij de drive-through, we hadden tenslotte iets te vieren!

Op een stil plekje (eten en drinken in het openbaar is tijdens de Ramadan natuurlijk ‘not done’) peuzelden we rustig ons ijsje op, genietend van het uitzicht op onze mooie stad.

Een raar soort schuldgevoel

Het was lekker even buiten te zijn en de zon te voelen, maar ik voelde me raar, bijna schuldig en ongewenst, omdat ik buiten was. Ik deed niets illegaals, maar zo voelde het wel. De afgelopen dagen mocht ik eindelijk even op pad voor wat boodschappen in de straat, zonder dat ik toestemming hoefde te vragen. Normaal gesproken is ons straatje het leukste straatje van Dubai. Iedereen is blij en vriendelijk. We groeten elkaar en we maken een praatje. Er wonen hier veel Filipijnse mensen die vaak zingend door de winkel lopen. We lachen naar elkaar en maken grapjes. Helaas deprimeerde het huidige beeld me nu eerder dan dat het me opbeurde..

Mijn nieuwe normaal

Ik loop naar de supermarkt en ga op mijn plekje in de rij staan op één van de vele stickers op de stoep. Na goedgekeurd te zijn op mijn handschoenen en mondkapje door security, passeer ik de temperatuurmeting. Vervolgens word ik doorgestuurd naar de desinfectie-tunnel. De plastic flappen gaan opzij en een nevel van een onbestemd vochtig ‘iets’ wordt over me heen gespoten.

Met een klef hoofd en een onbruikbare bril loop ik de winkel in. ‘Do You have a tissue?’, vraag ik de securityguard achter de balie. Ik wil in elk geval mijn bril schoonpoetsen zodat ik kan ‘zien wat ik doe’.

De mannen bij de slager groeten me en vragen wat ik wil maar hun door mondkapjes gesmoorde stemmen verdwijnen in het geluid van het eindeloos afgedraaide blikkerig klinkende bandje: ‘Keep social distance, please maintain the distance’. Ik zie niet wie van hen tegen me praat en ik weet ook niet wie ik moet antwoorden. Wat mis ik hun glimlach en hun witte blinkende tanden.

Spontaan gaan we over tot een andere manier van communicatie. In plaats van ‘Hello. How are you?’ is ‘Namaste‘ de nieuwe groet.
We buigen en knikken naar elkaar. Tóch contact! Mijn fluoriserend oranje rubberen handschoenen krijgen zelfs een compliment: ‘Madam I like your gloves! Nice color.’ Hebben we toch weer iets om over te grinniken.

Wordt het ooit weer ‘gewoon’?

De overheid doet zijn uiterste best. Hotels zijn ingericht voor Corona-opvang, noodziekenhuizen worden in no time uit de grond gestampt evenals mobiele teststations. Ja de regels zijn streng, maar het aantal besmettingen en mensen die helaas toch overlijden is relatief laag.

Ik kijk maar per dag wat er mag en wat er kan. Meer keuze is er niet. Soms een stukje van huis met de auto. Dan maar dom naast de auto staan en zonnestraaltjes absorberen, ook al heb ik een masker op en handschoenen aan. Ooit wordt het weer gewoon…hoop ik.