Bianca uit Turkije: “Zou het niet beter zijn om iedereen te verplichten 30 minuten per dag te zwemmen?”

Na zeven weken van huisarrest mogen kinderen van 0 tot 14 jaar op woensdag 13 mei tussen 11.00 en 15.00 uur voor het eerst weer naar buiten. Voor kinderen tussen 14 en 20 jaar geldt dit op vrijdag 15 mei, hetzelfde tijdsslot. Ouderen (60+) mogen op zondag tussen 8.00 en 12.00 uur een eenmalig luchtje scheppen.

Sinds het tweede weekend van maart volgen ook in Turkije de COVID-19 beperkende maatregelen elkaar in hoog tempo op. Hoewel de cijfers in eerste instantie opvallend lager bleven dan in de Europese landen, ontstond er begin maart toch een stijgende lijn. Niet geheel onverwachts volgde dan ook een sluiting van speelplaatsen, parken, stranden, bossen, niet-essentiële winkels, scholen en luchtverkeer. En bijna geruisloos ging dit gepaard met een straatverbod voor mensen van 60+ en onder de 20 jaar.

Best fijn, die versnelling op een lager standje

Ik zeg nadrukkelijk ‘bijna geruisloos’, want met drie jonge kinderen in de leeftijd tot 10 jaar aan huis gekluisterd vliegen de decibellen mij regelmatig om de oren. Desalniettemin genieten wij allemaal van de eerste weken thuis.

Feitelijk is het een ideale reality check, want family-time is iets wat wij normaal gesproken plande tussen het voetbal en de dansles. Heerlijk druk, niet stilzittend en het hield ons van de straat; kreten die wij gebruikten om de hectische weekenden te omschrijven en wellicht soms te verantwoorden. Bijzonder om te zien hoe wij nu allemaal genieten van dit leven dat zich noodgedwongen rondom de keukentafel afspeelt. De versnelling staat een standje lager en dit voelt goed.

En toch er knaagt iets aan mij

En toch knaagt er naarmate de weken vorderen iets aan mij. De vrijheidsbeperking die ons als gezin wordt opgelegd, roept weerstand in mij op. Waar is mijn eigen verantwoordelijkheid? Wanneer kan ik mijn logische, boerenverstand gebruiken? Waar is het vertrouwen in mij als verantwoordelijk burger? Kennelijk zit in mij een (Nederlands) staatsburger verscholen die snakt naar de woorden ‘Denkt u alstublieft mee hoe wij de 1,5 meter samenleving vorm kunnen geven!’.

Het tegenovergestelde is echter het geval, naarmate de weken vorderen, worden de maatregelen strikter. Sinds half april worden ‘niet-productieve-dagen’ (lees: weekenden en feestdagen) als volledige lockdown aangewezen voor iedere burger. Essentiële winkels zoals supermarkten zijn nauwelijks open; water en brood wordt aan de deur verkocht.

Geen groente en fruit maar sigaretten

Ik kan mij nauwelijks voorstellen hoe dit moet zijn voor gezinnen die noodgedwongen leven bij de dag. Gezinnen die zich niet de luxe kunnen veroorloven om boodschappen voor vier dagen te doen, zeker nu werken niet is toegestaan of hun baan is komen te vervallen. Na de persconferentie waarin het weekend van de eerste volledige lockdown werd aangekondigd, was de paniek groot. In de resterende twee uur voor de lockdown om 22.00 uur vrijdagavond trokken hele mensenmassa’s naar de supermarkten.

De slager en groenteboer, niet vreemd van ondernemerschap, openden spontaan ook hun winkel. Ik vermoed echter dat ook zij enigszins met verbazing hebben gekeken naar de veel grotere rij wachtenden voor de winkel van de buurman, de sigarettenwinkel… En dan maken wij ons als samenleving zorgen over een virus dat onze gezondheid aantast?!

Inmiddels hebben wij al veel weekenden en feestdagen in volledige lockdown doorgebracht. Zoekend naar logica en vrijheid maken wij inmiddels, ondanks de volledige lockdown, ‘illegale’ speelafspraakjes met buurtkindjes die ook al weken in huisarrest zitten. Sinds twee weken mogen kinderen tot veertien jaar namelijk op woensdag tussen 11.00 en 15.00 uur naar buiten om te spelen met elkaar. Alsof op woensdagmiddag het risico op besmetting afwezig is.

Mondkapje onder de neus

Door mijn wekelijkse bezoek aan de groenten- en fruitmarkt, dat ik voor mijn eigen mentale gezondheid altijd in ere heb gehouden, zie ik dat de paniek is omgeslagen in een soort laconieke houding ten opzichte van de strikte regelgeving.

Als ik tijdens een van deze uitstapjes de camera meeneem, word ik in een van de straten rondom de markt door een oudere heer uitgenodigd om ook plaats te nemen op het bankje aan de Bosporus. De bankjes zitten vol, de verplichte mondkapjes zijn afwezig of hangen onder de neuzen. Vol trots vertelt deze 70-jarige dat hij normaal gesproken iedere dag 30 minuten in de Zwarte Zee zwemt. Dit heeft zichtbaar resultaat, 70 zou ik hem nooit hebben gegeven. Met passie vertelt hij over de Zwarte Zee en diens gevaren; draaikolken zijn een veelvoorkomend verschijnsel.

Mijn logisch denkende en gehoorzamende persoonlijkheden zijn in continue gevecht. Hoe groot zijn de gevaren op obesitas, (mentale) problemen, eenzaamheid bij ouderen en online verslaving bij kinderen, etc. tijdens al deze weken van huisarrest?

Wonend aan de rand van Istanbul nabij de Zwarte Zee, daar waar het aantal zwerfhonden en -katten per vierkante meter groter is dan het aantal mensen per vierkante meter, zou het niet vele malen logischer zijn om iedereen te verplichten dagelijks 30 minuten te zwemmen?