Het ultieme vrijheidsgevoel: met de sleurhut op vakantie in Zweden

Wat doe je als reizen buiten de landsgrenzen niet meer mag? Bij de pakken neerzitten en alleen maar denken aan wat niet meer kan, wegdromen bij de vele reizen die je al gemaakt hebt of lekker op vakantie in eigen land? Ik koos voor de laatste twee opties en mijn zomer werd geweldig!

Omdat ik in Zweden woon is de optie om over de landsgrenzen te reizen extra moeilijk geworden omdat de aanpak die ze hier omtrent Corona hebben duidelijk niet in het plaatje past van de rest van Europa of zelfs de wereld. In de beginfase heb ik me enorm kwaad gemaakt hoe andere landen met hun vingertje wijzen naar de aanpak hier, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat dit verloren energie is. Ik ervaar het zoals het hier is. Laat ze aan de andere kant van de grens hun mening maar hebben. Live and let live!

Lang leve de vrijheid

Voor ons was het in het begin van het jaar al beslist dat we dit jaar geen verre en dure reizen zouden gaan maken omdat we een boerderij op het platteland hebben gekocht. We waren dus druk genoeg met verhuizen en alles wat daarbij komt kijken.  Daarnaast zouden we lekker een weekje met de caravan ‘in eigen land’ vertoeven. 

In het begin van de zomer was er nog sprake van restricties op reistijd. We zouden maar twee uur van huis mogen. Dat lijkt ver in Nederland, je rijdt tenslotte in die tijd bijna van noord naar zuid. Maar in Zweden waar de snelwegen het land niet beheersen kun je geen honderden kilometers rijden in die tijd. Maar toen wij vakantie kregen waren deze restricties alweer voorbij en konden we gaan en staan waar we wilden. Voor ons werd het de oostkust omdat het daar op dat moment het beste weer was. Ik wist ook weer meteen waarom we ooit hebben gekozen om een caravan te kopen! Heerlijk die vrijheid, niks van tevoren boeken. Dat is pas vakantie. En genoten hebben we, na al onze vele uurtjes werken vanuit huis was dit een zeer welkome ontspanning.

Van gepland naar spontaan

Maar zo relaxed en spontaan als onze vakanties van tegenwoordig is het echt niet altijd geweest.  Twintig jaar geleden liet ik alles tot in de puntjes verzorgen door een reisbureau. Was ik koud terug in Nederland boekte ik mijn volgende vakantie alweer om zeker te zijn van het beste van het beste, en om vervolgens weer te dromen over toekomstige reizen. Wanneer ‘mijn ommekeer’ precies was weet ik niet meer maar het kwam door een gesprek met een oud collega die vaak ging backpacken. Hij vroeg me waar ik bang voor was als ik geen hotels of andere verblijfplaats vooraf zou boeken.

Tja waar was ik eigenlijk bang voor? Bang om op straat te moeten slapen? Bang voor het onbekende? Ik moest hem het antwoord schuldig blijven, maar het bracht me wel aan het denken. Inmiddels zijn er jaren verstreken en heb ik van vele vakanties mogen genieten, geboekte vakanties en spontane vakanties. En ja ik heb weleens in de auto moeten slapen. Maar is dat een straf als je ’s ochtends wakker word met uitzicht op een prachtig meer bij zonsopkomst? Ook heb ik weleens in hotels gelogeerd die eigenlijk te vies waren om te mogen bestaan. En dat is dan een kwestie van snel vergeten en door met je vakantie. Maar deze veranderde vakantiestemming heeft me ook op de mooiste en eenzaamste plekjes van de wereld gebracht. Plekken die in geen enkele reisgids terug te vinden zijn en die ik voor geen goud had willen missen.

Reizen en levenslessen

Van Maleisië tot Griekenland, van Cuba tot Mexico en van Jamaica tot Florida. Al deze landen hebben hun charmes en ik heb van ieder land waar ik ben geweest genoten. Maar mijn ultieme droomreizen waren het toch niet… Ik weet namelijk nog als de dag van gisteren dat ik mijn droomreis boekte. Een langgekoesterde wens kwam uit, ik drukte op de knop, stuiterde het hele huis rond en had tranen van blijdschap omdat mijn droom zou uitkomen. Het was definitief, ik ging naar IJsland! En dat was iedere cent waard. Elke seconde van die reis heb ik genoten. Wat een geweldig land met fantastische mensen. Met respect voor elkaar en vooral voor de natuur. Ik weet niet wanneer maar ooit zal ik terug gaan.

Maar ieder land leert je lessen. Zo kwam ik in Maleisië met een kapotte mountainbike langs de weg te staan en werd geholpen door een allervriendelijkste bewoner. Ik wilde hem daar uiteraard een gepaste vergoeding voor geven en met heel veel pijn en moeite lukte dat. Niet alle mensen doen iets voor hun medemens voor het geld. Ik denk dat wij dat in het westen een beetje uit het oog verloren zijn.

In Cuba kwam ik onterecht in aanraking met de narcotica brigade. Op het vliegveld waren ze alles behalve vriendelijk in hun benadering. Ik voelde me vernederd, niet welkom en wilde het liefst het eerste vliegtuig terug naar huis pakken. Jamaica is echt alles zoals de reclames en films je voorschotelen: Don’t worry be happy! En komen we er vandaag niet dan morgen wel. Een motto wat perfect past bij het klimaat. Misschien moeten wij westerlingen daar ook eens wat meer aan denken als er weer eens een hittegolf voorbijkomt. Je kunt nou eenmaal niet dezelfde prestatie leveren bij tropische temperaturen.

Kortom ieder land en bevolking heeft wat te vertellen. Maar wil je het zien? Kun je het toepassen in je eigen leven? Wat mijn reizen mij hebben gebracht zijn mooie herinneringen en nieuwe vriendschappen. Die herinneringen neemt niemand me ooit meer af en wat betreft de mensen? Sommige contacten blijven en andere verwateren. En dat is goed zo. It’s called life...

In plaats van een sleurhut kun je trouwens ook een leuk vakantiehuis in Zweden huren. Een Natuurhuisje nog wel!