Nederland mijn thuis? Ik moet het nog even weten te vinden.

Na twee jaar het Aziatische leven in Kuala Lumpur te mogen ervaren, sta ik nog wankelend op Hollandse bodem. ‘Welkom thuis! Ik ben zo blij dat jullie weer in Nederland wonen‘, begroeten vrienden en familie ons enthousiast. Deze blijdschap kan ik alleen niet direct teruggeven. Fysiek ben ik in Nederland, maar mijn hoofd en hart zijn nog ergens anders. Natuurlijk ben ik blij iedereen weer te zien en een knuffel te geven (wanneer mogelijk) alleen ben ik nog niet helemaal losgekoppeld.

In vergelijking met ervaren expats, wat stelt twee jaar buitenland nu voor? Waarom vind ik het dan toch zo lastig? Is het weer afscheid nemen, waar ik al geen talent voor heb, van een geliefde omgeving, mijn andere thuis, hechte vrienden of een deel van mijzelf? Terugkeer roept veel vragen op. Rol ik zo weer in mijn ‘normale’ leventje? ‘Moet’ ik weer meedoen aan die ratrace? Wil ik dat allemaal wel? De eerste dagen loop ik ontheemd in mijn stad ‘de Parel van het Zuiden’, die parel met zijn glans die ik de komende tijd ga herontdekken.

Voel de vrijheid

Vanaf de eerste stappen uit het vliegtuig voel ik de vrijheid. Op de luchthaven zijn geen controles, temperatuur wordt niet gemeten laat staan een coronatest uitgevoerd (dit was voor de invoering van de Coronateststraat). In Nederland kan ik gaan en staan waar ik wil. Zonder registratie of temperatuur scan een winkel binnenlopen, alle parken inclusief speeltuinen zijn open, buiten sporten kan en kleding mag je gewoon passen in de paskamer.

Mondkapjes zijn in winkels en op straat niet verplicht. In Maleisië was mijn mondkapje een standaard accessoire in mijn Annie, angstvallig houd ik dat nog even zo. De eerste keer naar de supermarkt zorgde toch even voor een onbehagelijk gevoel. Nederlanders zijn kampioen klagers. Met verbazing kijk in naar de demonstraties over vrijheidsbeperking en reacties op de corona maatregelen. Er wordt ‘gezeurd’ dat je een mondkapje moet dragen, let wel alleen in het openbaar vervoer en in bepaalde steden. Het is zo warm, ik kan niet ademen, mijn gezichtsherkenning werkt niet…

Kijk ik dan toch door een Aziatische bril? Ben ik door de haze-periode (dan pas weet je wat moeilijk ademen is) en lockdown gewend geraakt aan mijn mondkapje? Ik denk alleen ‘Kijk om je heen door een wereldse bril, zie wat er allemaal mag en kan in ons kikkerlandje, welke vrijheden wij hebben. Na twee jaar buitenland merk ik dat in Nederland veel goed geregeld is qua diverse voorzieningen. Ik rij over een heel geordend wegennetwerk, ik kan gewoon water uit de kraan drinken of schone lucht inademen, supermarkten waar alles voorradig is en geen zorgen om dengue-muggen. Er zijn überhaupt geen muggen te bekennen.

Hoe gaat het met je?

Ik vind het opeens een moeilijke vraag om te beantwoorden. En dat is soms lastig te begrijpen voor de andere kant. Ik ervaar een enorme tweestrijd. Ik mis vrienden, mijn routine, de Maleisische vriendelijkheid, het eten, de geuren, het warme klimaat (met de afgelopen hittegolf trok ik weer in de plooi), het uitzicht op de palmbomen, gekko’s in huis, de meest bijzondere gesprekken met de taxichauffeurs, maar voel ook de drang om een nieuwe start te maken.

De eerste periode in KL had ik tijd nodig met thuis vinden. Terug in Nederland komt dit gevoel als een boemerang weer terug. Ondanks dat we in een vertrouwde stad, hetzelfde huis en bekende sociale omgeving terechtkomen, moet ik mijn thuis weer vinden.
Opeens komt er een schoonmaak en opruim woede opborrelen waar Marie Kondo u tegen zegt. Dit is blijkbaar mijn behoefte aan structuur, mijn hoofd leegmaken om fris aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

En door

Ik hou mezelf voor dat het moment dat de container er is, onze zoon weer naar school gaat en we allebei waar dan ook weer aan het werk gaan ons thuisgevoel wel gaat komen. Zeker afgelopen twee jaar heb ik geleerd flexibel te zijn en omgaan met onzekerheid. Met een grote glimlach ga ik de toekomst tegemoet. We waren nog geen week thuis of manlief zegt: ‘Ik ben benaderd voor een baan in Maleisië.’ Heel even maakt mijn hart een sprongetje gevolgd door Mr.Reality. Wie weet waar we nog terechtkomen op onze mooie wereldbol. Voor nu is mijn thuis Bourgondisch Brabant, want daar brandt nog licht…

Expat life never a dull moment