Als de westenwind door je (tropische) haren waait…

En opeens is de wind gedraaid. De luchtstroom die warme, droge wind uit het oosten naar Nederland blies en temperaturen veroorzaakte die Nederlanders een hittegolf noemen maar die ons juist thuis deden voelen, is vervangen door een stevige zuidwester. De westenwind, die van de Noordzee komt, brengt lagere temperaturen en regen, en doet mij bibberen in mijn kleding die afgestemd is op de tropen.

Als de zon schijnt is Nederland prachtig. Aan het einde van de straat van ons nieuwe huurhuis lopen we zo de duinen in, waar paden tussen wilde roos en duindoorn naar de zee meanderen. Nederlandse stranden zijn wijd en wit, zo anders dan het zwarte lavazand van Bali. De eerste keer dat we het strand opliepen werden we er bijna weer afgeblazen. Nederlandse zomers blijken verraderlijk, zonnig en warm wordt minuten later nat en koud; je moet altijd lagen kleding bij je dragen – iets wat we niet gewend meer zijn. De Noordzee is grijs en schuimend, de golven plat vergeleken met die in Bali, en mijn man en zoon vetten er hun surfplanken niet voor in. Maar als ik ze verlekkerd zie kijken naar de voorbijvliegende kite-surfers, denk ik dat die harde wind zijn nut wellicht nog gaat hebben.

Naar huis?

Natuurlijk komt er meer kijken bij wennen aan een nieuw land dan acclimatiseren aan het weer. Want hoewel veel mensen suggereren dat we ‘naar huis’ verhuisd zijn, voelt dat niet zo, nog niet. Nederland is nieuw voor ons, het is veertien jaar geleden dat we hier voor het laatst woonden, de kinderen wonen er voor het eerst. Repatriëren is raar, je hebt alle gedoe van een internationale verhuizing, zonder het spannende van een exotisch nieuwe locatie.

Je bent veranderd, met andere culturele ervaringen, toch zie je eruit en klink je als een local.

Vaak, als ik in een winkel sta, of aan de telefoon ben met een van de vele instanties die dit land rijk is, voel ik me een onhandige buitenstaander. Nederland kan slecht omgaan met mensen die niet in een hokje passen, en ik vraag me af hoe een ‘echte’ buitenlander, die niet de taal spreekt of een netwerk heeft van familie en vrienden heeft om te adviseren, het lukt de Nederlandse bureaucratie te navigeren waar, in tegenstelling tot Azië, regels strikt nageleefd moeten worden en de juiste vinkjes gezet.

Voorgoed is wel heel erg lang

Deze verhuizing was voor mij tamelijk onverwacht, en met kinderen die al een half jaar niet naar school zijn geweest, voel ik me in een soort limbo. Deze week beginnen de scholen, en wordt het leven hopelijk meer normaal. Zo normaal als dit gezin ooit worden zal. Vaak, wanneer mensen me vragen of we ‘voorgoed’ terug in Nederland zijn, huiver ik. Ik glimlach beleefd en geef het enig mogelijke antwoord: ‘Voorgoed is wel heel erg lang.’ 

De wind zal geheid weer draaien, en wie weet waar we dan terecht komen? De wereld is groot en zal blijven lonken. 

Maar nu zijn we hier, in Nederland, en we blijven zo lang als we het leuk vinden. En er zijn hier genoeg leuke dingen.

Een leuk lijstje

Als ik het te koud heb, dan noem ik ze op en voel me beter:

Familie en vrienden, oud en nieuw. Logeren bij grootouders en tantes. Neefjes. Zeilen in Friesland. De duinen, de frisse lucht (alhoewel die denkelijk komende winter me te fris zal worden), de wind in mijn haren op het strand, en het feit dat de zon hier vriendelijk genoeg is om in te zitten (ik ben hier ironisch genoeg een stuk bruiner dan ik ooit was in Azië, maar ook dat zal deze winter wel veranderen). Duindoorkefir en bramen plukken. Kaas. Openbare bibliotheken. Kringloopwinkels. Dauwdruppels. Kinderboerderijen. Mijn nieuwe antieke zuurkoolpot. Wilde kruiden en bloemen. Musea. Schapenvachten en scharreldons dekbedden.

Er is genoeg om van te houden en we zijn hier. In Nederland. Ons nieuwste avontuur.