A man is not a financial plan

Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Zo luidde de slogan van de overheidscampagne uit mijn tijd met als doel het stimuleren van emancipatie, arbeidsparticipatie en bewustwording van financiële onafhankelijkheid. Mijn ouders hebben mijn zussen en mij altijd gestimuleerd om onafhankelijk te zijn. ‘Zorg dat je je studie afmaakt, een eigen carrière hebt en voor jezelf kan zorgen’ was het advies.

Ik schaar mij tot de groep hoogopgeleide vrouwen die een eigen carrière heeft, die ik bij volle verstand tijdelijk in de ‘ijskast’ heb gezet bij de start van ons buitenland avontuur. In het begin zorgt dit voor veel onrust, twijfel, golven van emoties ‘Wat ga ik doen? ‘Ben ik opeens DE afhankelijke vrouw? Kom ik straks weer aan een baan met een gat in mijn CV?’. Voor mijn gevoel donderde ik nog verder naar beneden op de vrouwelijke werkladder. Van fulltime feeërieke fee of eigenlijk deeltijdprinsesje, tenslotte was ik met 32 uur per week een parttimer, belandde ik bij de onderste sport… de afhankelijke expat of ook veel gehoord ‘orphan spouse’.

Geen werkvergunning

Direct bij aankomst verlies ik naast mijn identiteit al een klein stukje van mijn onafhankelijkheid. ‘Any form of employment is strictly prohibited’ staat vermeld op mijn visum. Dit betekent dat ik geen geld mag verdienen, niet kan werken zonder werkvergunning. Een bijkomend gevolg is dat ik zelf geen eigen rekening kan openen, nog zo’n dingetje waar ik aan moet wennen. Het is zelfs zo erg dat wanneer ik met ‘mijn’ pinpas betaal er direct een sms gaat naar manlief. Een soort Big Brother…

Het is een psychologische verschuiving. Na de onrust en twijfel zag ik kansen, mogelijkheden en omarmde deze luxe van de onbekende, onzekere ontdekkingsreis voor de volle 100%. Het gaf mij ook vrijheid om nieuwe creatieve wegen in te slaan.

Het Nederlandse kostwinnersmodel…

Wanneer ik om mij heen kijk in mijn expatvriendinnen groep heeft de ouderwetse verdeling nog steeds de overhand. Alsof je even teruggezet wordt in de tijd. Veelal zijn de mannen uitgezonden voor hun baan, reizen veel in de regio en de ‘moms’ zijn CEO van het huishouden, zorgen voor de kinderen, financiën, buitenschoolse activiteiten, vrijwilligerswerk, het hele reilen en zeilen van het gezin.

Terug op Hollandse bodem is de onrust weer in alle hevigheid aanwezig evenals de twijfel. De eerste maanden zit ik nog in extreme ontkenningsfase dat we ons voor komende tijd settelen in Nederland, vervolgens duw ik mijzelf in de positie van ontzorger. Als onze zoon maar happy is in zijn nieuwe omgeving, mee kan komen op school, de Nederlandse taal snel onder de knie heeft, manlief de volle aandacht aan zijn bedrijf kan geven, om niet veel later tot de conclusie te komen dat dit niet werkt. Op onverklaarbare wijze drukt de afhankelijkheid van manlief nu veel zwaarder of is het mijn behoefte meer te zijn dan de stay-at-home-mom? Is dit het verschil met leven in een expatcommunity? Het voelt totaal niet relaxt, ongemakkelijk soms, begint mijn zoektocht naar mijn identiteit weer opnieuw? Wat is mijn plekje in Nederland? Word ik hier heel gelukkig van?

Mam, heb jij weleens gewerkt?

Ik ben een leukere, gezelligere mom wanneer ik werk. De druk, spanning, onzekerheid, de combinatie van alle ballen in de lucht houden, brengt het beste in mij boven.

Heel even komt ook het schuldgevoel om de hoek kijken. ‘Mam, heb je wel eens gewerkt dan?’ vraagt zoonlief na het nieuws dat ik weer ga werken. Uhm, ik vat dit maar op als compliment.

Al die keren dat ik hulptroepen inschakelde omdat ik te laat was bij de BSO, de avonden dat de oppas hem naar bed bracht, doen er niet toe. In zijn beleving was ik er gewoon altijd!

‘Yay, en mag ik dan extra dagen naar de BSO?’ Dit enthousiasme ga ik niet ontmoedigen.

De strakke weekschema’s zijn afgestoft en vol energie beklim ik weer de werkende ladder naar onafhankelijkheid. Het ouderlijk advies aangevuld met de Aziatische wijsheid ‘Happy wife – happy life’ blijft als een mantra rondzingen in mijn hoofd.