Enkele reis Terschelling

Zeven is het heilige geluksgetal. Zeven dagen in de week, zeven chakra’s, zeven kleuren in de regenboog, zeven schoonheden… Hoeveel geluk is dan zeven-én-zeventig?

Precies 77 dagen bleek ons thuis op Terschelling te zijn…. De allereerste corona toespraak van Rutte, op 16 maart 2020, luisterden wij in Harlingen Haven. Met zijn viertjes in de auto, wachtend op de boot naar Terschelling. 

Niets gepland

Op maandagmiddag, 16 maart 2020, startte een nieuw avontuur zonder dat we het precies wisten.  Onze zoon Floris had zijn eerste lessen online onderwijs. Mijn man Bert en ik, beiden thuis aan het werk. Ik ving het bericht op dat Rederij Doeksen aan het vergaderen was om mogelijk hun veerdienst diezelfde dag voor het laatst naar Terschelling te laten varen. Ik veerde op, rende naar beneden en riep tegen mijn man:

‘Bert, misschien is vanavond de laatste afvaart naar Terschelling van Doeksen. Wat doen we? Zullen we onze spullen pakken en naar ons verblijf op Terschelling gaan?”.

We rekenden uit hoeveel tijd we nog hadden voor die laatste boot vertrok. Een krap uurtje om spullen te pakken. Direct hebben we onze dochter Annabel gebeld, die op kamers in Utrecht zat en zeiden haar dat ze letterlijk nu moest beslissen of ze daar wilde blijven, of met ons mee wilde gaan. Ze koos voor Terschelling.

De auto volgeladen

Als een gek zijn we door het huis gerend om nog geen uur later halsoverkop uit IJsselstein te vertrekken. Voor onbepaalde tijd. Met een tjokvolle auto. Want wat moet je zo gauw meenemen? We hadden geen idee of we over twee dagen terug zouden zijn, over twee weken of twee maanden. Of over zeven-en-zeventig dagen! En konden we naar huis worden gestuurd door de overheid? Of door Terschellingers? Misschien besloot men wel dat alle vakantiehuizen gesloten werden. We hadden geen idee! Maar veel tijd om na te denken hadden we niet en we pikten Annabel op in Utrecht.

Op elkaar, op een eiland

Binnen een paar uur zaten we met zijn viertjes middenin het eilandleven. Knus op 130 vierkante meter, terwijl Annabel al anderhalf jaar uit huis woonde. We creëerden voor iedereen een eigen leer-, en werkplekje (waarbij al gauw duidelijk werd dat Bert maar beter buiten kon bellen). Het was een unieke ervaring om niet te weten wanneer we weer terug zouden gaan. Een enkele reis Terschelling. Met zijn viertjes op een eiland, een avontuur met een open eind. Geen idee wat ons te wachten staat, het kon alle kanten op. Het idee dat niks vaststaat.

Wake-up call

Wat dan overblijft, is het moment en alleen dat is wat telt. Vanzelf worden het heel veel momenten. Gouden momenten want als corona een wake-up call is om de natuur te eren, dan gebeurt dat op Terschelling vanzelf. Als corona een wake-up call is om gelukkig te zijn in het moment, dan gebeurt dat hier vanzelf. En als corona een wake up call is om simpel te leven, dan gebeurt ook dat hier vanzelf. 

Een beslissing en je hebt ineens zomaar zeven-en-zeventig dagen eilandleven mogen meemaken. Leven op de grens van water en land. Leven tussen de oerkrachten. Het is een zintuiglijke belevenis. Toegegeven, wel zo fijn te weten dat iedereen om ons heen gezond bleef én dat we sowieso niks zouden missen aan de wal want ook daar waren geen afspraken, feestjes, tennis, borrels en etentjes.

Eb en vloed

Het was bizar om Terschelling zo compleet uitgestorven te hebben mogen beleven. Uren buiten zijn en slechts twee mensen tegenkomen. Iedere dag omringd te zijn door de zee. Omringd te mogen zijn door het ritme van eb en vloed met bijna zeven-en-zeventig dagen volle zon en zeven-en-zeventig nachten slapen in het licht van de Brandaris

Zelfs alle dingen die we normaliter op het vasteland in Nederland doen, krijgen hier op het eiland de magische X factor mee. Werken en Zoom-meetings gevolgd door een picknick op het strand. Een potje tennis spelen verandert in een sprookje op banen omringd door geurende dennenbomen, de roep van een koekoek (onze trouwe fan), een schattig buitenbarretje en de toeter van de veerboot op de achtergrond. Of boodschappen doen in alle rust want je komt niemand tegen onderweg op de fiets.

Happy einde

In het staartje van de winter kwamen we aan met onze wollen jassen, handschoenen en mutsen. Op de drempel van de zomer vertrekken we in onze zomerkleren. Wel met verplichte mondkapjes want dat is de nieuwe werkelijkheid. De auto is wederom tjokvol met spullen maar het zijn vooral onze harten die tjokvol gevuld zijn met nieuwe zoete herinneringen. Het is een weemoedig geluksgevoel als afscheid.

Het zijn zeven-en-zeventig heerlijk dagen geworden. Dubbele geluksgetallen. Maar ach, wat is een cijfer waard…? Als we iets geleerd hebben, is dat het leven meer is dan cijfers. Ons leven draait niet om cijfers, maar om ervaringen van zingeving, geluk en gezondheid.