Here I am, where I belong …

Ik pieker me suf of-, en wat ik zou moeten schrijven over de situatie in Zuid-Afrika. De afgelopen dagen waren beslist geen feest en het is nog niet over. Ik denk steeds aan een brief die een Zuid-Afrikaan schreef naar zijn landgenoten die Zuid-Afrika verlaten hebben. Die eerlijkheid, die openheid raakt me.

Dat we juist nu, niet met zijn allen moeten zeggen dat je weg moet gaan. En dat we niet met het vingertje moeten wijzen, ‘zo van ja we hadden dit al zien aankomen’. Maar ook dat, als je een paspoort hebt van een ander land, het nu de tijd zou zijn om je uit de voeten te maken. Nee. Zo werkt het namelijk niet!

Vaderlandsliefde

Ik denk dat dit ook een hoofdreden is dat ik me er nog niet onmiddellijk of duidelijk over uitgelaten heb. De reacties van anderen zijn soms hard. De angst dat jij dit afkeurt. Want ik snap wel dat het onvoorstelbaar is voor velen dat je, zoals wij, hier wilt blijven wonen. En toch willen we dat!
Als je Zuid-Afrikaners in het buitenland vraagt over hun leven in hun geboorteland, krijg je prachtige herinneringen te horen over hun leven. Dat de liefde voor hun vaderland diep zit en dat het altijd zal blijven trekken. Niets kan dat leven in Afrika evenaren. Ik denk dat geremigreerde mensen dat gevoel ook herkennen en ook degene die ooit hier op vakantie waren.

‘Zeg het me maar, wat het is. Afrika is als een virus dat zich diep in je nestelt. Het stoot je af maar trekt je nog harder naar zich toe.’

Ik lees een artikel in de Daily Maverick, over de twaalf kopstukken die deze opstand gepland hebben via sociale media, nadat zij de controle van hun politieke campagne verloren hadden. De provincies Gauteng en KwaZulu Natal worden het hardst getroffen. Zelfs nu alles al in puin geslagen is en de winkels leeg zijn, gaat het door. Niet allen de voedseltransporten, maar ook het brandstoftransport ligt stil. Dit alles gebeurde een paar dagen nadat Oud-President Zuma de gevangenis inging, na zijn minachting te hebben geuit om voor de rechtbank te verschijnen.

Dreun voor mens en economie

Ik schrijf er liever niet over want politiek is niet mijn ding en veel moet nog uitgezocht worden. Voor mij zit de pijn bij al die mensen die Zuid-Afrika zo lief hebben, die het land opnieuw willen opbouwen. Mensen die er jaren erover deden om zelf een boterham te verdienen. Mensen die een eigen zaakje startten en personeel aannamen, die weer een toekomst voor zichzelf en anderen zagen. Covid kwam, en is nog steeds actief, en gaf de economie een flinke optater. Nu komt dit er nog overheen. Er wordt al gezegd dat, wil Zuid Afrika terugkomen op het economisch niveau van wat het voor de pandemie was, dit twintig jaar gaat duren.

Ik lees berichten met vragen naar babyvoeding voor een kindertehuis, een persoonlijk bericht van één van mijn Facebook vrienden dat haar man niet geopereerd kon worden omdat personeel niet naar het werk kon gaan. Hele dorpen die afgesloten worden door nota bene de inwoners zelf, om meer plundering te voorkomen. Mensen die, ik weet niet hoe ver, moeten reizen omdat de dichtstbijzijnde winkelcentra volledig vernield zijn. Taxichauffeurs die daar waar nodig, de boel beveiligen en samen met politie en het leger proberen erger te voorkomen.

Bankstel of televisie

Soms is het ook gewoon lachwekkend als je de beelden ziet dat mensen een bankstel weghalen wat op de stoep moet staan omdat het te groot is en niet eens in hun huis past. Of de man die met zo’n grote televisie loopt te slepen die hij op geen enkele manier in zijn auto krijgt.

Hoe kan je dan zeggen dat je honger hebt? Hier zitten toch heel andere ideeën achter.

Wel mooi is dat mensen de handen ineen slaan en samen aan het opruimen gaan. Samen proberen zo snel mogelijk weer de draad op te pakken. Ze organiseren zich om met beveiliging en vrachtwagens weer de weg op te gaan om voedsel te gaan leveren in de meest hard getroffen gebieden.

Avondklok

In de provincie Limpopo waar wij wonen, was het enige ongemak dat de Mall een dag dicht was omdat er een gerucht van dreiging was. Gelukkig is er niets gebeurd en is alles rustig gebleven. Hier ligt de focus nog altijd op het Corona virus. Ons Bed & Breakfast Zeelandhuys blijft dicht om risico op besmetting te mijden maar ook omdat er een alcohol ban is en nog altijd de avondklok geldt. Al zou je dat de afgelopen dagen niet gedacht hebben, zoveel volk was er ’s avonds nog op de been. Wij klussen wat in en om het huis en zien uit naar 1 Augustus want als alles goed blijft gaan, zien we dan eindelijk onze zoon weer.

Voor alle lieve vrienden die hier wonen of die familie of vrienden in Zuid-Afrika hebben, die op wat voor manier getroffen worden door alles wat zich hier nu afspeelt, wij leven met jullie mee. Jullie zijn in onze gedachten.