Wereld Dierendag Special: Reizen met viervoeters

Emigreren vraagt de nodige voorbereidingen en flexibiliteit. Emigreren met je geliefde flurry friends vergt nog meer voorbereidingen, meer felxibiliteit en eindeloos veel geduld! Wereldwijf Wendy ruilde in 2019 heerlijk Curacao in voor een nieuw avontuur op de Dominicaanse Republiek. Met de hondjes Cooper en Spikey.

Op 1 augustus 2019 is het zover en zijn we er klaar voor. Na de welbekende laatste hectische dagen in Curacao, gaan we vol verwachting en gezonde spanning op weg naar de Dominicaanse Republiek. 

Extra rondje voor de laatste plasjes

Onze twee honden, Cooper en Spikey, gaan uiteraard mee. Voor Cooper was het de tweede keer dat hij zou vliegen, voor Spikey de eerste keer. Uit ervaring weet ik nu dat als je zelf rustig blijft, dat dat het beste werkt voor dieren. Dat betekende dus voor vertrek de honden nog even goed uitlaten, op het vliegveld nog een laatste keer plas en dan ‘inchecken’ maar.

Het daadwerkelijk afgeven van de honden op het vliegveld, heb ik vanuit ervaring overgelaten aan de kalmere tak van onze familie: mijn man en zoon. Maar uiteraard niet voordat ik Cooper en Spikey nog even goed geknuffeld heb. Alles verloopt goed en alle papieren zijn in orde.

We checken vervolgens zelf in en stappen met een goed gevoel het vliegtuig in: op weg naar Panama. So far so good. In Panama moeten we overstappen, ook de honden. We zitten al aan boord als we horen dat het ventilatorsysteem in het ruim kapot is en er dus geen dieren mee kunnen. Eerder had ik de dierenwagen naast het vliegtuig gewoon zien staan, mij niet realiserend dat er iets gaande was. Als ik de stewardess vraag of ze de captain kan vragen of onze viervoeter in het ruim zitten, krijgen we het nieuws dat dat niet het geval is…

Verstand en emotie

Ondanks dat het natuurlijk alleen maar goed is dat Cooper en Spikey niet meevliegen als het ventilatorsysteem niet werkt, wil ik eigenlijk liever ook niet zonder hen vertrekken. Ik wilde op dezelfde vlucht zitten als zij! Maar ja, dat kan natuurlijk niet als iedereen al aan boord is en het vliegtuig klaar is om te vertrekken. Mijn man probeert me gerust te stellen en zegt me dat het nu verder nog iets uitmaakt en ik er uiteindelijk toch ook niet meer bij kon. Ook niet als ik in Panama zou blijven. Verstandelijk weet ik het wel, maar mijn hart werkt alleen niet zo mee. 

De honden komen uiteindelijk een vlucht later aan op de Dominicaanse Republiek. Midden in de nacht, om 1.06 uur om precies te zijn. Heb jij ooit wel eens midden in de nacht op een cargo terrein gelopen? Op de Dominicaanse Republiek? Waar heel veel checks gedaan moeten worden door mensen die slapen, of die waarschijnlijk iets meer in hun cola hadden dan alleen maar ijs?

Wij inmiddels wel en ik kan je vertellen: het is beslist geen aanrader! Gelukkig is het allemaal goed gekomen, dankzij de hulp van een collega van mijn man, die toch net wat beter Dominicaans Spaans spreekt dan wij. Na die twintig uur ‘op de been’, ben ik nog steeds klaar wakker en schrijf ik dit allemaal op. Dat terwijl iedereen heerlijk ligt te slapen. Ook Cooper en Spikey.