Als kinderloosheid geen keuze is

Kinderloosheid, is een onderwerp dat we meestal liever vermijden dan aansnijden. En als we het erover hebben dan gaat dat vaak op een onbehouwen manier. Maar wat als je wel in de huid durft te kruipen van de vrouw die een diepe kinderwens koestert, maar weet dat haar wens onbeantwoord zal blijven? Die weet dat ze nooit zwanger zal zijn? We weten het allemaal: ze is niet alleen. En toch… is ze alleen.

Onze gastschrijver is een echt Wereldwijf en we vinden het heel moedig dat zij haar verhaal met ons wilt delen. Een verhaal van pijn en teleurstelling. Een verhaal van moeten accepteren dat het leven je soms geen keuze geeft.

“Verdrietig kijk ik naar het symbool op de grond wat duidelijk maakt dat het een familieparkeerplaats is. Met een brok in mijn keel en waterige ogen rij ik achteruit en zoek een andere plek om mijn auto te parkeren. Dit is één van de dagelijkse dingen, die ik tegenkom als ongewenst kinderloze vrouw en iedere keer raakt en emotioneert het.”

Het illustreert de pijn die vrijkomt en die je ervaart als getrouwde kinderloze vrouw in deze maatschappij.

Pijnlijke vragen

En dan zijn er ook de vragen, of vragen die komen: ze lopen uiteen van relatief ‘onschuldig’ tot ronduit ongemakkelijk. Maar stuk voor stuk zijn ze pijnlijk. Van “hoezo heb jij geen kinderen?” en “je bent toch al zo lang samen met je man?”, naar bot als “begin er nu maar aan voordat het straks te laat is?” en “denk maar niet dat ik als ik straks zeventig ben nog op je kinderen ga passen dus ik zou er nu maar aan beginnen.” Echt, dit is maar een kleine greep uit de opmerkingen, die ik naar mijn hoofd geslingerd krijg.

Op die momenten slik ik mijn tranen weg en probeer ik het met een grapje af te doen, maar het doet pijn. Heel veel pijn. Toen ik zesentwintig was, besloten we dat we klaar waren voor de volgende stap in ons leven. Ik stopte met de pil en we zouden zien of het ons gegund was of niet. Dit klinkt makkelijker dan het is, want in het begin denk je er niet zo over na. Iedereen om ons heen werd zwanger dus waarom zou het ons niet lukken?

Na een jaar ga je je dan toch zorgen maken en nog een jaar later denk je, ik zal eens naar een specialist gaan. Nu denk je misschien, maar waarom ga je niet eerder? Angst? Schaamte? Ik weet het niet.

Medische draaimolen

Vanaf het moment dat het krijgen van een kindje een medische aangelegenheid werd, was het een extra beladen onderwerp. Je kunt aan niets anders meer denken en je rolt in vervelende en zelfs gênante onderzoeken, tot seks op commando en heel veel spannende dagen, weken, maanden van wachten… Omdat ik helemaal geen prater ben over mijn eigen problemen, maakte dit het naar de buitenwereld extra moeilijk. De hormoonspuiten die ik stiekem in de wc moest zetten of de leugens waarom je wéér een vrije dag wilde hebben. Alles moest in het geheim en met maar één doel: hopen op een wonder.

En toen was het moment daar. Ik was ZWANGER! Zoveel tranen vooraf en tijdens het hele proces en eindelijk werd het beloond met het grootste wonder in ons leven. Gevoelige borsten, vermoeiende weken en misselijkheid. Ik heb het allemaal gevoeld, totdat ik op een dag na een paar weken zwangerschap, buikkrampen en licht bloedverlies kreeg. In paniek belde ik de huisarts en na mijn hele verhaal te hebben gedaan, mocht ik meteen langskomen. Ze konden niets vreemds ontdekken en vertelden mij dat het wel vaker voorkwam.

Enigszins gerustgesteld, ging ik weer naar huis, maar uit voorzorg deed ik de rest van de dag helemaal niets meer. Het mocht niet zo zijn en later die dag ging het fout. Ik verloor een hoop bloed en op het einde een kleine embryo. Een moment dat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Ik weet niet of ik het me heb ingebeeld, maar ik zag de vormen van een mini mensje. Ik heb geschreeuwd en gehuild, dit kon niet waar zijn.

Alle kans ontnomen

Ik heb in totaal drie miskramen gehad en alledrie in het beginstadium van mijn zwangerschap. De laatste miskraam heb ik hierboven beschreven. Het was de meest heftige. Zo intens verdrietig. Het was niet zomaar een zwangerschap, dit was de laatste hoop op een kindje. Niet alleen kon ik het psychisch niet meer aan, maar ook de verzekering betaalde niet meer. Dat lees je goed. Wij moesten onze droom mede opgeven doordat de verzekeringsmaatschappij had besloten de kosten van de kliniek waar wij heengingen niet meer te vergoeden.

Een regulier ziekenhuis wilde ons niet helpen omdat we volgens hen nog niet in aanmerking kwamen. We waren nog maar kort (lees: acht jaar!) bezig om te proberen zwanger te worden. Lang nadat we besloten hadden het traject stop te zetten, hebben we nog hoop gehouden op een wonder. Maar, op een gegeven moment vervliegt ook de laatste hoop die je hebt.

Wees liever bedachtzaam

Nog steeds praat ik er niet over, alleen enkele vriendinnen weten ervan. Waarom? Het voelt alsof ik heb gefaald als vrouw, en ondanks dat ik weet dat het niet zo is, lijkt het alsof iedere vrouw op de wereld moeder wordt. Behalve ik.

Doet het nog pijn? Jazeker, op bepaalde momenten doet het nog ontzettend veel pijn. Heb ik het een plekje kunnen geven? Ja, het heeft een plekje. We hebben ons leven anders in kunnen richten en genieten weer van heel veel andere dingen, maar het kwetst heel erg als mensen zeggen, “nou jullie genieten wel van het leven hè? Maar ja, dat is ook makkelijk als je geen kinderen hebt.”

Pffff. Mensen moesten eens beter weten; dan dachten ze wel drie keer na voordat ze zoiets zouden zeggen!