‘All we have is now’: een onuitwisbare ontmoeting

Een betekenisvolle ontmoeting vond plaats tijdens mijn eerste ontbijt in News Café, in de wijk Rosebank van Johannesburg, Zuid Afrika. Het café staat bekend om een slogan, it’s about the vibe. Deze ‘vibe’ had ik meteen met mijn ober uit Zimbabwe. Hij complimenteerde me met mijn Air Jordans en vroeg me waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde dat ik Nederlandse ben, nét in Johannesburg aangekomen was en als ‘digital nomad’ werken en reizen combineer.

Hij vroeg me enthousiast, “wat doe je zaterdag? Dan ben ik vrij. Ik wil je de stad laten zien.” 

Tattoo in Soweto

Omdat het die dag slecht weer zou worden, en ik een tattoo wilde laten zetten om mijn reis in Afrika te memoreren, stelde ik voor om dat samen te gaan doen. Ik voegde eraan toe dat ik graag zijn eerste tattoo voor hem wilde betalen. Hij kende een goede tattoo-artist, dus gingen we die zaterdag samen op pad naar de ‘Black Crystal Ink Tattoo Studio’ in Soweto. Voordat we vertrokken, las ik op de spiegel van het toilet in News Cafe de quote: “We only regret the chances we didn’t take.” 

Na deze bijzondere ervaring, nodigde ik hem uit voor een glas bubbels en een etentje om onze nieuwe tattoos te vieren. Over een heerlijke fles Provenance Shiraz (dat ‘oorsprong’ betekent met een verwijzing naar moeder aarde en natuur als kunst) hadden we prachtige gesprekken over werkelijk alles. We spraken over onze passies, dromen, vriendschap, liefde en sport. Welke opleiding hij graag nog wilde doen en zijn familie. Dat hij zijn moeder, zijn beste vriendin, door Corona al twee jaar niet had gezien en haar graag mee wilde nemen naar de Victoria Falls in Zimbabwe.

Kortom, we hadden het over het leven. We proostten op onze vriendschap en dat deze ervaring voor altijd op onze huid en in ons hart zou zitten. Dus dat we elkaar nooit zouden vergeten. Na het etentje bracht hij me naar mijn appartement en ging hij zelf ook naar huis. We appten nog even over onze speciale dag samen, waar hij me voor bedankte met hele kostbare woorden. 

Uit het leven gegrepen

Daarna is hij nog op pad gegaan, samen met een vriend en een vriendin. De volgende ochtend kwam ik bij News Cafe ontbijten om hem gedag te zeggen. Ik vertrok namelijk naar een andere wijk in Johannesburg. Toen ik binnenkwam, keken zijn collega’s me betekenisvol aan. Eén kwam bij me zitten. Ze vertelde me dat hij die nacht op de terugweg in de auto was aangereden en dat hij en zijn twee vrienden dit niet hadden overleefd. De mensen die hem hadden aangereden, schijnen bewijs te hebben verwijderd en er vandoor te zijn gegaan, nog voor de politie aankwam.

“Negentwintig jaar jong. Vol dromen, ambitie én potentie en vooral een heel mooi mens. Zoveel werd me wel duidelijk na alle gesprekken met vrienden, collega’s en familie. Ik was gebroken.”

Zijn vrienden van News Cafe hielden me op de hoogte van de ontwikkelingen. Zijn zus zou zijn lichaam meenemen naar Zimbabwe en daar moesten uiteraard de formaliteiten voor worden geregeld. Iedereen verzamelde geld in om dat mogelijk te maken en ook ik heb een mooie financiële bijdrage gedaan. De vrijdag erna zou er een ceremonie zijn in Johannesburg voordat zijn lichaam naar Zimbabwe gebracht zou worden.

Het was intens verdrietig om zijn zus, oma, vrienden en collega’s zo emotioneel te zien. Tegelijkertijd was het kostbaar om alle mooie verhalen en herinneringen te horen, die mensen deelden. Zo heb ik hem nog een beetje beter mogen leren kennen. Ook ik heb een verhaal gehouden, vooral om alle mooie dingen die hij met mij had gedeeld op zijn laatste dag, niet voor mezelf te houden.

De pastoor vatte al deze verhalen samen met de boodschap dat de kwaliteit van het leven veel belangrijker is dan de kwantiteit ervan. En dat we iets van hem kunnen leren, namelijk dat hij ons heeft laten zien hoe wij voor onze naasten kunnen zorgen. 

All we have is now

Na de ceremonie was er een eervolle stoet met foto’s van de drie overleden vrienden op alle volgauto’s. De auto met het lichaam reed langs zijn huis en de plek waar hij altijd uithing met vrienden in Windsor East. Ik zat in een volgauto met zijn beste vriend. De stoet stopte om nog een laatste keer zijn leven en wat hij voor mensen heeft betekend uitbundig te vieren.

“Met veel muziek, gezang en emotionele kreten van alle mensen wiens hart hij duidelijk heeft geraakt. Toen reed de auto met zijn lichaam door naar zijn laatste rustplaats. Naar huis bij zijn moeder en familie in Zimbabwe.”

Deze gebeurtenis heeft mij geleerd dat ‘nu’ alles is wat we hebben en dat het enige dat we elkaar kunnen geven, onze tijd en energie is. Ik heb getwijfeld of ik hem zomaar moest aanbieden om samen een tattoo te laten zetten en hem mee uit eten te nemen. Was het niet te veel voor iemand die ik nog maar net had ontmoet? Nu ben ik dankbaar dat wij zijn laatste dag zo waardevol hebben gedeeld. Mijn boodschap is dus: vier het leven en elkaar wanneer je de kans krijgt, want je weet nooit hoeveel tijd je (met die ander) hebt.

De volgende ochtend stond op de spiegel van het toilet bij News Café, dit: “All we have is now”. Over synchroniciteit gesproken. Ik kwam om zijn vrienden gedag te zeggen, voordat ik de volgende dag naar Kaapstad zou vertrekken.

Na zijn overlijden wist ik direct dat mijn volgende bestemming de Victoria Falls in Zimbabwe zou zijn. Omdat het zijn wens was, om hem te eren. Want zoals ik in Mexico heb geleerd, een dierbare gaat pas dood als die sterft in de herinneringen van zijn nabestaanden. Zoals ik schreef op Insta, nadat ik het trieste nieuws had ontvangen:

“Today is a bad day. My heart is broken. This earth will miss a beautiful soul, that’s for sure…You will be on my skin and in my heart forever. Thank you for giving me the opportunity to get to know you a bit and for spending your last day in such a special way together. Forever grateful. Peace sweetheart.”