Een kloddertje roze verf hierrr….!

Als ik aan verven denk, schiet altijd dat fragment van Tante Til mij te binnen. Een kloddertje roze hierrr…. een kloddertje roze daarrr! De familie Knots. Weet je nog? Ik werd altijd enthousiast van dat mens want zie toch wat een vers likje verf allemaal kan doen?!

Nou heel wat! Met een lik verf creëer je echt je eigen plek, of je nu in Nederland woont of in het buitenland.

Jong geleerd is oud gedaan

En dat leerde ik al als tiener. Ik veranderde geregeld de indeling van mijn kamer. Liefst ook de inrichting, maar helaas, dat ging er niet in bij mijn ouders. Hoewel ik niet veel ruimte had, schoof ik geregeld met mijn bed, kast en bureau. Correctie, mijn kledingkast en bureau want mijn bed kon maar tegen één muur, maar ik kon wel met hoofd- en voetenzijde afwisselen. Dus dan ging de kast naar de plek van mijn bureau om een half jaar later de boel weer om te draaien. Na een tijd was ik er klaar mee. Dit schoot niet op, maar ik snakte naar verandering.

Mam opperde om mijn bureau, wat dus gewoon de oude eettafel was, eens een lik verf te geven. Nog diezelfde middag sprong ik op de fiets en haalde een blik Sigma matglanzend bruin. Datzelfde weekend was m’n bureau klaar en ik helemaal blij. Na die grijsbruine kleur volgenden nog een keer karamel en chocolade bruin. Tot ik definitief, na een paar jaar samenwonen, de tafel de deur uit deed. Het was tijd voor een koophuis met mijn lief en een serieus lange kersenhouten eettafel.

Waarom al dat bruin?, denk ik nu. Als je ook voor knallend geel of appelgroen had kunnen gaan? Blijkbaar vond ik bruin toen een heel coole kleur. Op dat bureau na, heb ik geen meubelstuk meer geverfd. Wel heel veel muren wit gesausd en één keer een trap. Die moest ook wit. Ik weet het nog precies: de verf was geurarm en geschikt voor trappen en andere houten dingen in huis. Een satijnglans van sigma s2u nova satin verf. Helaas heb ik niet lang van die trap kunnen genieten omdat een jaar later ons hele huishouden opgepakt en ingepakt werd. We vertrokken naar het buitenland.

Fleurig pastel in Engeland

Een statig oud huis midden in Engeland werd ons nieuwe thuis. Met heerlijk grote slaapkamers, een geweldige keuken, formele woonkamer, studeerkamer (lees: speelkamer voor de kinderen) en een conservatory, wat een soort van serre is. En we hadden een zwembad! Het kleurenpalet dat de ‘landlord’ gekozen had, was niet direct onze smaak, maar ja, je huurt dus even een fris likje verf doe je niet. Net zo min als alle (bloemetjes)gordijnen vervangen die bij einde huur weer teruggehangen moesten worden.

Tegen de tijd dat de bloemige draperieën en de mintgroene muren toch wat op me afkwamen en ik begon te dromen van wit-frisse muren, verhuisden we naar de Verenigde Staten. Een nieuw (woon)avontuur! Maar, och wat had ik graag in ons Engelse huis de raamkozijnen aangepakt die volkomen afbladderden en alle deuren glanzend wit gesaust…Grappig genoeg, was het mintgroen aan de binnenkant van ons Engelse huis, de buitenkleur van ons 19e eeuws Victoriaanse paleisje in Chicago. Voor Amerikanen echt karakteristiek antiek.

Kleur bekennen in Amerika

Een heerlijk huis met riante porch rondom, evenveel slaapkamers als badkamers en hoge grote ramen dus heel veel licht. Heel grappig was dat hoe donkerder de kamer, hoe donkerder de kleur op de muur…. Trouwens iedere kamer had een eigen kleur. Ik realiseerde me toen nog niet dat dit typisch Amerikaans is: iedere ruimte heeft een functie en krijgt daarmee ook een andere kleur verf op de muur. De hal, de studeerkamer, keuken, bijkeuken,… Of die kleur nou functioneel is of niet, het ‘heurt nu eenmaal zo’.

Maar net als in Engeland, geen enkele muur was spierwit. En ik snakte eigenlijk best naar spierwit. Maar je huurt, dus muren verven is not done. Dat was in Engeland zo, dus hier ook. Toch? Na drie heerlijke jaren in ons Victoriaanse huis begon de wens om een eigen huis te kopen te kriebelen. Het leek erop dat we toch nog wel even in de VS zouden blijven. In eerste instantie keken we dan ook serieus naar het huis waarin we al woonden. We kenden immers alle min- en pluspunten. Maar dan ga je andere huizen bekijken en blijft het huis welliswaar waanzinnig, maar qua investering waarschijnlijk toch de minst verstandige. 

Aanpakken en lakken!

Op de dag voor de verhuizing liep ik met de huurbaas door het huis. Het zag er allemaal prima uit en de borg terug was geen probleem. Hij liet me de foto’s zien van de nieuwe verkoopbrochure. Het viel me op dat een aantal kamers een andere kleur hadden. Ik vroeg ernaar en hij antwoordde laconiek: “oh ja, dit waren de oorspronkelijke kleuren voordat de huurders die vóór jullie huurden kwamen. Ik keek hem vragend aan. Hij antwoordde dat die een aantal kamers hadden geschilderd. Ik keek verbaasd en vroeg, “vonden jullie dat geen probleem dan?” “Nee, natuurlijk niet”, was zijn antwoord. 

Het is allemaal goedgekomen in ons eigen huis hier in Amerika. Eindelijk, na bijna zeven jaar van huren, mocht ik alles aanpakken en lakken wat ik maar wilde. De keuken wit. De handgemaakte wandkasten allemaal wit. De woonkamer wit, de slaapkamers wit. Ja, zelfs de hele buitenboel wit. Spierwit? Nee, eggshell-white. Net iets zachter. Na zoveel jaren weg uit Nederland hoefde het allemaal niet meer hagelwit voor mij.