Yvonne: “Afrika ik ben je dankbaar voor de mooie reis, ‘Asante sana'”

Mijn passie voor hardlopen bracht me naar The Home Of Champions in het plaatsje Iten, Kenia. Hier trainen alle kampioen lange afstandlopers, waaronder topatleten Eliud Kipchoge en Lornah Kiplagat. Twee weken verbleef ik in het High Altitude Training Centre, opgericht door Lornah Kiplagat.

Toen ik na een hardlooptraining met mijn coach zat te ontbijten, vertelde hij me over de sociale initiatieven van Eliud Kipchoge in de buurt. Op dat moment werd een zaadje in mijn hoofd geplant.

Het hele dorp rent

Ik wilde een hardloopevenement organiseren voor schoolkinderen in een minder bevoordeelde gemeenschap en vroeg mijn coach om hulp. Hij stelde de gemeenschap voor waar hij zelf vandaan kwam. En zo geschiedde. Nog geen week later ging de Fun Running Race Day van start met verschillende afstanden, individuele onderdelen en estafettes. Maar liefst 275 kinderen van de Koisolia Primary School deden mee. Uiteraard deden wij ook mee: samen met de leerkrachten renden we de 4x100m en met de ouders de tweehonderd meter.

Voor de kinderen in de onderbouw, die niet mee konden doen, hadden we schriftjes en potloden voor op school. Natuurlijk waren er bedrukte hardloopshirts voor alle kinderen en leerkrachten die meeliepen. Op de voorzijde van ieder shirt prijkte groot I’MPOSSIBE, oftewel nothing is impossible. Voor de jongens stond op de achterkant van hun blauwe shirt, Playing with the big boys now, ­ en voor de meisjes op hun roze shirt, Who run the world? Girls!  En voor iedereen was er eten en drinken.

Startsein en lint doorknippen

David Marus, voormalig topatleet en nu coach van Athletics Kenya, was ook aanwezig. Toen we op de school aankwamen zei hij tegen me: ‘I thought this would be a nice and small event, but this is big. Let’s see how we can make this happening every year, Athletics Kenya also wants to contribute.‘

We werden groots welkom geheten door alle kinderen en leerkrachten die ons allemaal zingend opwachtten. Als hoofdsponsor mocht ik een lint doorknippen en kreeg ik een feestelijke slinger om mijn nek. Het evenement werd formeel geopend door het docentencorps met het volkslied van Kenia, het volkslied van Nederland en een ochtendgebed.

Het evenement ging van start met het hoofdnummer, de vier kilometer. Samen startten wij met de kinderen waarbij mijn taxichauffeur het opnam tegen het snelste jongetje van de race. Hij was al snel onder de indruk van hoe hard die liep en hoe zwaar hij het zelf had om hem bij te houden.

Ik koos ervoor om met de kinderen mee te lopen die te snel gestart waren om hen aan te moedigen om vol te houden. Zo leerden zij over de kracht van langzaam beginnen (pole pole in Swahili), omdat vier kilometer te lang is om te sprinten. Meteen ook een mooie metafoor voor het leven.

Feestelijke medaille-regen

Daarna volgden nog verschillende andere wedstrijden, onder andere een estafette voor de leerkrachten en de tweehonderd meter voor de ouders, waar de kinderen enorm veel lol om hadden. De dag werd afgesloten met een feestelijke ceremonie voor de winnaars en winnaressen.

Voor zowel jongens als meisjes waren er gouden, zilveren en bronzen medailles en wij, organisatoren, hadden de eer om de bekers uit te reiken en de allround winnaars en winnaressen te feliciteren. Het was een hele mooie en formele ceremonie en tijdens de prijsuitreikingen werd regelmatig het Keniaanse volkslied ter ore gebracht. Klap op de vuurpijl was dat David Marus van Athletics Kenya een jongen en een meisje van de school feliciteerde met het feit dat zij gescout waren als talent.

Ik mocht als organisator de afsluitende woorden uitspreken, gevolgd door een gebed door een van de docenten. Daarna werd de dag gevierd en afgesloten met een heerlijke lokaal verzorgde lunch en drinken voor iedereen.

Dag met een gouden randje

Op de terugweg naar huis voelde ik me overweldigd door het warme welkom, het enthousiasme, alle joy & fun en vooral de enorme hoeveelheid positieve energie die ik van iedereen had gekregen: van de kinderen, de docenten, de ouders en de grootouders. Ik ging naar huis met een rijk hart en voelde me enorm emotioneel en trots.

Weer een ervaring rijker die mij heeft geleerd hoeveel je kunt bereiken als iedereen onderdeel wil zijn van, en bij wil dragen aan een mooi idee geboren uit passie. Ik koester de warme dankwoorden van de schooldirecteur, “jouw initiatief voor onze school laat ons zien dat er mooie dingen voor onze gemeenschap in het verschiet liggen die onze toekomst kunnen veranderen.”  

Ik kan me geen betekenisvollere afsluiting bedenken van mijn reis als digital nomad van vijf maanden door Afrika. Een reis die begon in Zuid Afrika en mij via Lesotho, Zimbabwe, Tanzania, Rwanda en Oeganda naar Iten in Kenia leidde.

Ubuntu, we zijn allemaal verbonden

Nu heb ik nog een laatste weekje in Nairobi en dan ga ik naar huis met een vol en dankbaar hart, héél veel waardevolle ontmoetingen, ervaringen, herinneringen, gesprekken, levenslessen en vooral connecties. Een oud-collega zei mij ooit, “Yvonne, jij bent één en al connectie.” En ja, daar gaat het mij inderdaad om. Of zoals het Xhosa woord Ubuntu – wat letterlijk mensheid betekent – zo mooi uitdrukt: we zijn allemaal met elkaar verbonden. 

Ik wil met tranen in mijn ogen van ontroering, ontlading en héél veel trots, álle bijzondere, mooie en lieve mensen bedanken die ik heb mogen ontmoeten op mijn levensreis door dit deel van het prachtige continent Afrika. Jullie hebben voor altijd een prominente plek in mijn hart. Deze ervaring maken mij tot een rijker, maar bescheiden mens. Ik ga huiswaarts met een schat aan nieuwe inzichten en perspectieven op wat er werkelijk toe doet in de wereld, het leven en elkaar.

Dit betekent alles voor me en daarvoor ben ik Afrika eeuwig dankbaar. Asante sana.