Marije, “het is een verrijking om een ander werelddeel van binnenuit te leren kennen”

Na drieënhalf jaar wonen in Liberia, besloten we ons buitenlandavontuur voort te zetten in een ander land. Mijn man kreeg een baan aangeboden in Soedan en we wonen hier nu alweer ruim een half jaar. We zijn inmiddels wel gesetteld en ik ben duizend eerste indrukken verder, dus voor mij een goed moment de balans eens op te maken. Ik zou er pagina’s over vol kunnen schrijven en dan heb ik het nog niet eens over de geschiedenis, de politieke situatie of de culturele gebruiken in Soedan.

Ook daar is genoeg over te vertellen, maar voor nu beperk ik mij tot mijn persoonlijke beleving van ons eerste half jaar hier. Ik ontkom er niet aan om met bijna alles in Soedan een vergelijking met Liberia te maken, het gaat automatisch. 

Bepaald geen zachte landing

Waar we in Liberia, totdat Covid zijn intrede deed, een betrekkelijk rustig leven leidden, was de start in Soedan roerig. De werksituatie van mijn man was vanaf het begin extreem stressvol en we hadden een aantal vervelende tegenvallers, onder andere dat mijn man onder narcose onder het mes moest, in verband met een ontsteking.

We zaten hier net twee maanden toen een militaire coup werd gepleegd. Overal waren demonstraties, met wegblokkades van stenen en brandende banden en bijna dagelijks vielen er doden. Wekenlang waren we afgesloten van alle telefoon- en internetverkeer en ook de school ging dicht. 

Het is nog steeds onrustig in het land en de situatie lijkt nog lang niet opgelost, maar de rust in het dagelijks leven is enigszins weergekeerd. Toch horen we nog steeds per dag of de school wel of niet open kan in verband met demonstraties. Ook een eventuele evacuatie hangt altijd boven ons hoofd. In het half jaar dat we hier nu wonen, hebben de kinderen door de staatsgreep en Covid al bijna de helft aan school gemist. 

Thuis in chaos

Maar wat er in deze roerige start nog het meest heeft ingehakt, is het plotselinge verlies van de baby van vrienden van ons hier. Op de dag van de staatsgreep nog wel. Ik bewonder hoe dapper en sterk onze vrienden zijn, maar het was en is een drama wat ons nog dagelijks bezighoudt.  

Het neemt niet weg dat ik mij wel thuis voel in de hoofdstad Khartoum. Ik hou gewoon van wonen in het buitenland. Met name landen waar het allemaal niet zo gestroomlijnd loopt als in Nederland, trekken mij aan. Ik geniet van de levendigheid op straat, met de vele mensen, de markstalletjes, de ezelskarretjes die tussen de auto’s en raksja’s doordenderen, al die geuren en geluiden. Het is allemaal zo anders, ik zie het als een verrijking om een geheel ander deel van de wereld zo van binnenuit te mogen leren kennen.

Maar waar we ons in Liberia vanaf dag één helemaal thuis voelden, moesten we hier even wennen. Niet dat we heimwee hadden of het niet leuk vonden, maar het moest eigen gemaakt worden. Ons huis bijvoorbeeld. In Soedan is dit drie keer zo groot als wat we hadden en ontzettend mooi, maar het voelde niet direct als thuis. Dat hadden we in ons kneuterige huisje in Liberia wel meteen. 

Mijn weg over stoffige straten

Voordat we naar Khartoum vertrokken, zag ik nog het meest op tegen al het uitzoekwerk. Waar zit de markt en wat zijn de prijzen en hoe kan ik mijzelf verstaanbaar maken bij de Arabisch sprekende Sudanezen? Hoe kan ik mezelf het beste verplaatsen en waar kan ik stroomtegoed, watertanks en credit voor mijn telefoon halen, enzovoort? Het liefst drukte ik op een fast forward knopje waarmee ik twee maanden verder zou zijn en het allemaal al zo’n beetje onder de knie zou hebben. Toch leek dit stuk helemaal vanzelf te gaan, ik vond de ontdekkingstocht juist leuk. Ik vind de mensen behulpzaam en ontspannen in contact en ik was blij verrast hoe gemakkelijk dingen gingen, zoals mezelf verplaatsen in de drukke, chaotische stad bijvoorbeeld.

Soms mis ik het groen, het strand en het zwembad om de hoek, dat we in Liberia hadden. Het is hier wel, maar ver weg en duur. Ik verlang niet terug naar Liberia, want hier in Soedan zijn weer andere dingen die het leven aangenaam maken. Juist de verschillen tussen beide landen, maken het voor mij leuk en interessant. 

Ik had van tevoren een beeld van Khartoum van zand en beton en dat beeld klopt wel aardig. In Nederland maak ik wandelingen door het bos, in Liberia langs het strand en in Khartoum schuifel ik door de stoffige straten om aan mijn beweging te komen. In de snikkende hitte, het kan hier wel tot 45 graden worden.

Emigreren begint bij jezelf

Er is hier niet veel te doen, je moet het zelf leuk maken en dankzij de contacten via de internationale school lukt dat heel goed. Ieder weekend hebben we leuke activiteiten met andere gezinnen, playdates of sleepovers. Ook is hier, in tegenstelling tot Liberia, een Nederlandse ambassade. Ik vind de regelmatige get-togethers met andere Nederlanders, waarin we borrelen of samen schaatsen kijken, wel wat extra sjeu geven aan het geheel. 

Als ik terugkijk op het afgelopen half jaar Soedan dan vond ik het zowel gemakkelijk als lastig. Gemakkelijk omdat we ons zo snel wisten te settelen, maar het was lastig omdat de periode ook rommelig en onrustig was. Nog steeds zijn veel dingen onzeker, maar we staan nog steeds achter onze keuze om in Soedan te wonen en gaan ervoor. Ik hoop nog heel veel meer van het land en de cultuur te zien en te ontdekken.

We weten niet hoe het verdere verloop zal zijn, maar wie waar ook ter wereld weet dat wel? Niemand en wij in Soedan zeker niet, dus we blijven voorlopig gewoon zitten waar we zitten.