Afscheid van Amerika

Aan de vooravond van ons vertrek uit Amerika denk ik vaak terug aan hoe dit avontuur ooit begon. Hoe enthousiast ik was over dit land en hoe verliefd ik erop werd! Toen we in 2004 neerstreken op dit continent was mijn bril ontzettend roze. Misschien wel te roze.

Net aangekomen in New Jersey werd ik betoverd door alles: de mensen, de natuur, de winkels en hun assortiment, de huizen en de steden bij ons ‘om de hoek’ die enorm tot de verbeelding spraken. Dit is Amerika, mijn nieuwe thuis.

Hoteldebotel op Amerika

We woonden nog geen uur van New York City en waren daar vaak te vinden. We woonden in een typisch Amerikaans vrijstaand huis in één van de best gewaardeerde gemeenten van de staat. De kinderen konden er onbekommerd naar de crèche en in onze cul-de-sac speelden ze fijn met de buurkinderen.

Na twee jaar kwam er een voorlopig einde aan dit sprookje en gingen we voor een paar jaar terug naar Nederland. Wat had ik heimwee, enorme heimwee terug naar de States. Ik was nog helemaal niet klaar met Amerika en mijn grootste wens was terug te gaan. Toen die wens in vervulling ging, kon ik mijn geluk niet op en vanaf 2008 woonden we wederom in New Jersey, niet ver van waar we eerder woonden. De kinderen hadden inmiddels beiden de basisschool leeftijd.

(Niet) Praten over politiek

In New Jersey maakte ik ook mijn eerste Amerikaanse verkiezingen mee en dus ook over hoe er over kandidaten gedacht en gesproken werd. Of juist niet. Toen ik op de school van de kinderen terloops zei dat ik wel kon leven met Obama als nieuwe president, zag ik ogen zo groot worden als schoteltjes. Gelukkig kwam ik ermee weg want, ach ik was die buitenlander, die zijn nou eenmaal anders. New Jersey is een overwegend Democratische staat, maar ik woonde tussen de conservatieve Republikeinen.

Met één van mijn buurvrouwen, die net als ik wat gematigder dacht, sprak ik ooit over die verkiezingen. Ik heb haar met de hand op het hart moeten beloven nooit aan iemand te laten merken dat zij politiek gezien afweek van de rest. Ze zei: ‘If the others find out that I have a different political view, they will instantly shut me out’. En als zij buitengesloten zou worden dan zouden haar kinderen geen speelkameraadjes meer hebben, dat vond ze onverteerbaar. Ik vond dat nogal wat en hield uiteraard mijn mond.

Kennismaking met een ander Amerika

In 2010 verhuisden we voor het werk van mijn man naar Texas. Ik had veel gehoord over de Southern mentality. In de Garden State (New Jersey) kunnen ze nogal recht voor de raap zijn. Dat staat haaks op de omgangsvormen in het zuiden van de Verenigde Staten. Daar zijn ze altijd even vriendelijk en hoor je een politiek correct ‘ja en amen’ op alles. Ik vond dat lastig en kon sommige mensen en situaties daarom af en toe moeilijk inschatten.

De kinderen zaten op de locale basisschool en moesten ook wennen. Yes ma’am en no sir werd er snel genoeg ingeramd in Texas waar de omgang met leerkrachten veel formeler is. Er was nog een opvallend verschil: behalve de fire drills werden er ook tornado drills gehouden op school zodat kinderen weten wat te doen als de omstandigheid zich voordoet. Onlangs vroeg ik onze inmiddels negentien jarige zoon of hij destijds ook shooting drills had. Hij wist het zich niet exact te herinneren maar zei, “mam, ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik die altijd heb gehad.” Alsof het de normaalste zaak van de wereld is…

In Texas bekoelde mijn liefde voor Amerika. Ik heb er lieve mensen leren kennen met wie ik nog steeds contact heb, maar de aartsconservatieve, religieuze omgeving paste mij echt niet. Toen mijn man na twee record hete zomers een baan aangeboden kreeg in Frankfurt had ik er geen moeite mee om te vertrekken. We vertrokken naar Europa en zouden er in totaal vijf jaar blijven. En nèt nadat we onze green card hadden opgegeven, kreeg mijn man een top job aangeboden. Jawel, in Amerika.

Van valse start naar rust

Die baan zou ons uiteindelijk voor de derde keer terugbrengen naar de Verenigde Staten. We streken neer in een prachtige buitenwijk van Philadelphia. Ik was zo blij om terug te keren niet ver van waar ons buitenland avontuur ooit begonnen was! Maar al voelde de omgeving prettig en bekend, het liep uit op een grote teleurstelling. Het droomhuis dat we kochten, bleek een regelrechte nachtmerrie. Maanden waren er nodig om alle fouten en mankementen recht te trekken. Maanden leefden we in puin, in plaats van in een hagelnieuw en net afgewerkt huis.

Vlak voordat alles klaar was, pleegde de aannemer met wie we ondertussen meer dan een jaar nauw hadden samengewerkt, zelfmoord. Binnen een paar uur stonden er deurwaarders bij ons op de stoep om hun geld op te eisen. Op alle fronten bleek die aannemer de boel enorm te hebben geflest; hij zag geen andere uitweg meer dan een eind aan zijn leven te maken. Die hele toestand heeft zo’n enorme impact op ons gehad dat we met geen mogelijkheid meer inzagen hoe we ooit nog gelukkig konden worden in dat huis. We besloten te vertrekken.

Ooit hadden we erover gefantaseerd dat we onze oude dag misschien in Florida zouden willen doorbrengen. Voor het werk van mijn man maakte het niet uit waar we naar toe verhuisden dus besloten we een voorschotje te nemen op die oude dag en vertrokken naar zuid Florida. En al zijn de zomers er hot and humid, de winters zijn er werkelijk paradijslijk. We hebben nooit spijt gehad van ons vertrek naar de Sunshine State. In deze relaxte staat, kwamen we weer tot rust en van alle staten hebben we hier het plezierigste gewoond.

Toch voorgoed terug naar Europa

Maar omstandigheden en levens veranderen. Wij worden niet alleen zelf ouder, onze ouders worden dat ook. We ervoeren wat het was om op grote afstand te wonen van ouders die één en ander beginnen te mankeren. Na een paar close calls en enkele grote medische ingrepen, besloten we dichterbij ze te gaan wonen. We verhuizen naar Zwitserland, nog niet naast de deur maar wel dicht genoeg bij. Het is een wereld van verschil of je aan dezelfde kant van de oceaan woont en in geval van nood binnen enkele uren bij elkaar kunt zijn.

Ik heb er vrede mee om die Amerikaanse deur achter me dicht te trekken. Daarbij word ik ook nog een handje geholpen door de politiek. Beslissingen die de laatste tijd genomen worden op het gebied van onder andere gerrymandering (manier om verkiezingen te beïnvloeden) en abortus, vind ik absoluut niet okay. Soms is juist het gebrek aan maatregelen een reden voor slechte nachten. Nadat negentien jonge kinderen onlangs omkwamen bij een schietpartij in Texas had ik heel even hoop dat politieke partijen de krachten zouden bundelen om zoiets in de toekomst te voorkomen. Die hoop vervloog net zo snel als ze gekomen was.

Impact van schietpartijen

Drie jaar woonden we in Parkland, Florida. Daar waar in 2018 zeventien mensen op een lokale High School afgeknald werden door een destijds negentien jarige knul. Voor mensen die zoiets op afstand beleven, gaat het dagelijkse leven snel genoeg weer door, maar voor degenen die het van dichtbij meegemaakt hebben, staat bij elke schietpartij hun leven weer stil. Wordt die diepe wond, die toch al zo moeilijk geneest, opnieuw open gereten. Komen al die akelige gevoelens waar ze dag in dag uit zo hard aan moeten werken, weer naar boven.

Onze zoon kent jongelui die deze horror bij toeval hebben overleefd, bijvoorbeeld omdat ze naar het toilet moesten. Hij voetbalde met een jongen wiens zus is dood geschoten tijdens die tragedie. Een jongedame die een paar huizen verderop woont, heeft destijds twee dierbare vrienden verloren. Ze draagt twee tatoeages die symbool staan voor haar overleden vrienden. Na de recente schietpartij in Texas heb ik haar moeder getext om te vragen hoe het met haar ging. Ze vertelde me dat therapeuten al met iedereen contact opgenomen hadden voor steun en een luisterend oor. Ze slaat zich er dapper doorheen, maar oh wat gaat het allemaal niet vanzelf.

Disconnectie met Amerika

Een land dat niet kan of wil besluiten dat er dringend iets moet gebeuren op het gebied van wapenbezit begrijp ik niet. Ik zie in dat de daders ziek en gestoord zijn, dat er op het gebied van mentale gezondheid bergen werk te verzetten zijn. Maar iemand kan nog zo van het padje zijn, als hij niet aan een wapen kan komen dan kan hij ook geen bloedbad aanrichten toch? Maar, als je dat zegt dan wordt dat direct verworpen met “als we geen wapens hebben kunnen we onszelf niet verdedigen en een potentieel bloedbad voorkomen.” Dan ben je mij dus kwijt.

Amerika, het is tijd voor afstand. Letterlijk en figuurlijk. Mijn roze bril heeft plaats gemaakt voor een donkere zonnebril, maar door die bril zie ik het niet helder meer. Ik verlaat je met mixed feelings. Ik heb ongelofelijk van je gehouden en genoten, maar ben ook teleurgesteld. Het staat vast dat we nooit meer in Amerika zullen wonen. We komen er wel terug op bezoek want onze zoon blijft achter in Florida. Hij weet niet beter dan dat Amerika zijn thuis is en, al is hij niet blind voor de huidige ontwikkelingen, heeft er stukken meer rek in zitten dan ik. En ik kom graag nog terug om mooie trips te maken want op dat gebied heeft dit land genoeg te bieden.

Amerika? Vanaf nu alleen nog maar de lusten, niet meer de lasten.