Emigreren naar Ierland: van de overtocht tot de landing

De maanden september, oktober en november stonden in het teken van de voorbereidingen. Het inpakken, uitzoeken en verdelen van spullen in stapels met namen zoals ‘In opslag’, ‘Meenemen’, ‘Weggeven’ en ‘Weggooien’. Daarnaast moesten we dagelijks praktische mails doornemen van de relocation officer en vink-lijstjes zonder einde afwerken. Het voelde alsof we nergens meer tijd voor hadden, terwijl we allebei ook nog werkten en drie kinderen te verzorgen hadden – waarbij de oudste ook mentaal moest worden ondersteund bij de grote ’transitie’. 

In december waren we grotendeels voorbereid. Niet volledig ingepakt, dat niet. Maar emotioneel, praktisch en administratief hadden we onze dingen geregeld. Klaar om te emigreren.

Ons vertrek in het kort

De dagen gingen veel te snel voorbij. Als je een beslissing als deze – emigreren – neemt, krijgt alles opeens een andere vorm. Letterlijk kwamen we in een ‘Voor Dublin’ en ‘In Dublin’- fase. Ik noem ze voor het gemak afgekort VD en ID. Als we weer teruggaan naar Nederland, komt daar een nieuwe fase bij: “Na Dublin”, kortweg ND. Of, om het echt ingewikkeld te maken “WTIN” (Weer Terug In Nederland). 

Terugkijkend op de hele periode blijkt alles relatief. Neem nu de fase VD, die verliep geheel anders en de tijd is met grote sprongen voorbij gegaan. De keren dat we op specifieke plekken zijn geweest of dierbaren zagen, zijn op één hand te tellen. Dat terwijl we veel meer van plan waren geweest voordat we zouden emigreren. Boosdoener was dat we medio december 2021 wéér in een lockdown zaten en alles wat ik nog wilde doen, helemaal niet meer mogelijk bleek. Zoals? Nou, heel banaal naar de HEMA en de IKEA, uit eten in Amersfoort, een filmpje pakken met man P. Een goed afscheidsfeest.

“En, wat ons heel verdrietig maakte, mijn oudste dochter moest het zonder haar verjaardagsfeestje stellen. Gelukkig werd dit later alsnog door lieve vrienden geregeld toen wij dat zelf niet konden vanwege de aankomende verhuisdrukte.”

De lockdown werd pas opgeheven op de dag dat wij landden in Dublin. Kortom, onze laatste HEMA-tour, ons laatste feestje en laatste filmpje hadden we eerder onbewust al gepakt. In de geplande VD-fase was opeens niets meer mogelijk en daar moesten we ons bij neerleggen. Daar ben je je trouwens pas bewust van als je al vertrokken bent, wat ik (achteraf) soms erg verdrietig vond.

Vlinders in de buik verdwenen

Begin januari verlieten we ons huis en trokken met al onze vliegtuigbagage in een hotel. Leven op 28m2 met vijf personen, waaronder een peutertweeling, is geen lolletje. Toch hebben we nog even enorm genoten van de roomservice (het restaurant was gesloten vanwege de lockdown), onze familie in de buurt, die van alles voor ons regelden, en verder zijn we hele dagen op pad geweest. De laatste week voor ons emigreren bestond vooral uit koffie zetten voor de verhuizers, stressen over alles wat nog moest en de kinderen uitbesteden.

“VD was op het laatst niet meer zo leuk, ongeacht de voorpret van het emigreren eerder. De vlinders in mijn buik hadden ondertussen plaatsgemaakt voor achtbanen en schommelschepen. De hele dag was ik misselijk van de spanning en het harde werken na veel te weinig slaap.”

En toen was het zover: het vertrek. Weliswaar naar een volgend tijdelijk huis, maar wel in een nieuw tijdperk: ID! We waren dolgelukkig dat onze familie ons kon en mocht wegbrengen naar de luchthaven ondanks de lockdown en dat we zo slim waren geweest onze lieve oppas de eerste week mee te nemen. Met tranen en wat gestuntel en heel veel zwaaien, verdwenen we door de douane, waar we met een krijsende peuter onze vliegreis doorstonden.

Eerste thuis in Dublin

Aan het einde van de middag, stommelden we een hotelappartement binnen in hartje Dublin – de Liberties. Geen idee waar we ons precies bevonden en geen benul van hoe lang we hier zouden wonen. Het was klein, maar volledig en genoeg voor dat moment. De kamers werden verdeeld en boodschappen moesten natuurlijk met drie kinderen direct worden gehaald. Onze vriendelijke buren bleken zelf ook expats en kwamen aanzetten met flessenwater, koekjes, thee en melk. Een welkome daad van vriendelijkheid en huiselijkheid na alle drukte en alle stress. 

De kinderen gingen wonder boven wonder meteen slapen en zelf kónden we ook niet meer. Die nacht sliepen we heerlijk, maar de volgende dag moest er weer gewerkt worden: naar de winkel, even de stad in en uitpakken. Ondertussen startte mijn man P met zijn nieuwe baan in de slaapkamer, aan een mini-bureautje en 40-50 uur per week! De eerste tijd moest er zóveel geregeld worden! Als het even kon, ging ik de hort op. En alles lopen, lopen en nog eens lopen.

“Met drie koters op sleeptouw in de wagen door de Ierse winterkou, om P maar niet te storen. Ik heb in acht weken tijd maar liefst drie paar schoenen versleten, de onverslijtbare snowboots van mijn dochter én de banden van de kinderwagen.”

We liepen vooral in de Ierse regen en de (zeer zeldzame!) Ierse sneeuw en leerden het centrum van Dublin kennen. We vonden de plekken waar je kon plassen zonder consumpties te gebruiken (elke bruine kroeg) en welke winkels de beste ‘noem-het-maar-op-welk-produkt’ hebben. Hoe fijn het ook is om in het centrum van een stad te wonen…zo lástig is dat als je kleine kinderen hebt. De tweeling kon niet uit hun kinderwagen, te druk en onveilig, en ik heb eindeloze hoeveelheden hartverzakkingen gehad om de oudste die niet altijd aan mijn hand wilde blijven naast al het drukke verkeer. 

Driemaal is scheepsrecht

Na een paar weken waren we klaar om te verhuizen naar ons ‘echte’ huis. Maar ja, hoe vind je in godsnaam een huis in Dublin voor vijf personen? Daar lag onze volgende uitdaging en een uitdaging was het, maar daarover schrijf ik zeker nog een ander blog. Over huizen vinden in Dublin en woontips, bepaald geen sinecure en een blog waardig! 

Maar voor nu wonen we nu in Leopardstown! Na drie keer verhuizen – soort van mini-emigreren -, mét al onze spullen die in de opslag stonden (dat was overigens toen het arriveerde net Kerstmis, vooral voor de kinderen!) en zes keer heen en weer rijden vanaf het tijdelijke appartement waar we uiteindelijk bijna 8 weken hebben gewoond. Eindelijk, we zijn geland. In een heerlijk huis, met een prachtige tuin, lieve buren, leuke speeltuinen en dichtbij de school van de oudste. We mógen eindelijk landen. En dat doen we: aarden en oefenen hoe we Iers moeten leven.

Take care!