Highschool sweethearts: onafscheidelijk tot aan Karachi

Ze waren high school sweethearts en vanaf 3 VWO onafscheidelijk. En dat bleef zo, ook na de middelbare school. Hij was in Delft gaan studeren, zij kon bij een groot bedrijf aan de slag en ze gingen samenwonen. Zij verdiende goed en hij had alle tijd om zijn studie af te ronden. Wat waren ze jong, en wat lag de wereld voor hen open! Ze trouwden toen hij zijn bul haalde en als snel vond hij een baan in Amsterdam waar ze allebei waren opgegroeid. Hij maakte snel carrière. Ze herinnert het zich als de dag van gisteren dat hij thuiskwam en zei: “ik heb getekend voor Singapore”.

Hoewel ze het er over hadden gehad, stond ze toch versteld. En twijfelde ze erg over het opgeven van haar baan, haar eigen sociale leven en vooral het achterlaten van haar ouders. Maar het was een gouden kans voor hem en hun financiële zekerheid. Dus natuurlijk zei ze “ja” en ze vertrokken naar Singapore, uitgezwaaid door iedereen van wie ze hield. Geen moment rekening houdend met dat hun huwelijk wellicht op de klippen kon lopen. Liep dit echt uit op een echtscheiding?

Singapore was fantastisch!

Hij vond zijn werk erg leuk en ze genoten van alles wat deze opgeruimde stadstaat te bieden had. Ze werden lid van de Nederlandse club en zij maakte veel vriendinnen met wie ze gezellig kon kletsen aan het zwembad en kon shoppen in de stad. ’s Avonds aten ze vaak in een leuk restaurant in het centrum of bij de Nederlandse club, waar ze kind aan huis waren. Ze maakten reisjes naar de omliggende landen: Bali, Maleisië en natuurlijk ook Australië en Nieuw Zeeland. 

Ondertussen werd zij vijfendertig en kwam de kinderwens. Het moment was perfect: in het buitenland, waar ze makkelijk hulp kon krijgen en alle tijd van de wereld had om samen een kind met alle liefde te verzorgen en op te voeden. Ze zag het al voor zich, ’s-ochtends babyzwemmen in het zwembad en ’s avonds onder een palmboom het kindje in slaap wiegen in een baby-hangmatje. Tien maanden later werd hun lieve zoontje geboren. Het was de liefste baby die je je maar kunt voorstellen en ze genoot van haar leven als kersverse mama van dit wondertje. Hij was veel weg, had het erg druk en reisde veel, maar als hij er was dan genoot ook hij van deze lieve opgewekte baby, die zijn absolute oogappel werd.

Twee jaar later werd hun tweede kind geboren, ook een jongetje. Hun geluk was compleet. Inmiddels hadden ze ook een uitgebreid sociaal leven en netwerk. Hij was nog steeds veel op reis, maar als hij er was dan was het altijd fijn en relaxed. Zij zorgde voor de twee jonge kinderen en runde het huishouden, samen met de twee hulpen. En ze gaf instructies aan de tuinman, die ook het zwembad onderhield en aan de chauffeur, die de kinderen naar school bracht.

En toen kwam hij thuis en zei: “Ik heb een aanbod gehad voor Islamabad. Het is een aanbod dat ik niet kan weigeren…”

Heet en stoffig Islamabad

Ze denkt dat het daar is begonnen…het geluk dat hen zo lang toelachte, heeft zich toen van hen afgekeerd. Ze landden middenin de hete zomer waar het zelfs in de schaduw 50 graden was. De stad stoffig en droog, hun woning groot, wit en prachtig. Maar dat was het dan ook wel. Er waren bijna geen buitenlanders, laat staan Nederlandse expats. En hij was vanaf het begin heel veel op reis. Vooral naar Karachi, waar de haven lag en waar hij dus moest zijn, voor zijn werk. Hij had daar een pied-à-terre, voor door de week en vloog dan -in het begin- elke vrijdag om vijf uur in de namiddag naar huis, naar haar en de jongens.

Een half jaar ging voorbij, en de steen in haar maag die ze vanaf het begin had gevoeld, zat er nog steeds. Het leven was zo anders dan het leven dat ze al die tijd in Singapore hadden gehad. Het was zwaar in Islamabad; er waren bijna geen andere expats en degenen die er waren, daar kreeg of wilde ze geen contact mee. Er was een kleine groep Fransen, maar die waren erg op zichzelf en lieten haar eigenlijk links liggen. De kinderen hadden hun draai inmiddels wel gevonden in Islamabad. Ze gingen naar een kleine internationale school, die eigenlijk best leek op hun school in Singapore. Ze reden allebei paard gedurende de uren dat ze vrij waren en leefden zo in hun eigen kleine bubbel. Hun moeder was er altijd en hun vader was er in het weekend om leuke, gekke dingen mee te doen.   

Ze belde wel vaak met haar man en dat was fijn. Ze leefde dan ook wel even op en kreeg weer wat meer zin in het opknappen van het huis of het uitnodigen van haar familie om hen te komen bezoeken. ’s-Avonds ging ze wandelen met de hond en genoot ze van de uitlopers van de Himalaya, zomaar in haar achtertuin.

Steeds vaker een weekend weg

Het sloop er langzaam in, haar man die steeds vaker belde dat hij het weekend in Karachi bleef. Dan kwam er weer een groot cruiseschip de haven in en hij moest er bij zijn om alles in goede banen te leiden. Of kwam de premier uit Nederland voor een werkbezoek, of een missie met zakenlui uit de VS, die heel belangrijk waren voor de haven.

En steeds vaker zat ze met de jongens in dat grote huis zo enorm ver weg van alles en iedereen. Haar man. Haar ouders die elk jaar ouder werden. En haar vriendinnen in Nederland die ook verder leefden en hun carrières weer oppakten nu de kinderen ouder werden. Haar vroegere baas had haar zelfs een berichtje gestuurd met de vraag of en wanneer ze weer terugkwam naar Nederland. Ze liep nu tegen de vijftig en het gat in haar CV was groot De carrière die ze ooit voor ogen had gehad, zag ze langzaam verdwijnen. Ooit hadden ze afgesproken dat als hij klaar was met zijn studie, zij alsnog psychologie ging studeren om daarna haar eigen praktijk te beginnen. Dat was allemaal anders gelopen vanaf het moment dat hij thuiskwam en zei: “ik heb getekend voor Singapore.”

Ondertussen belde ze iedere dag om te vertellen dat ze hem miste. Of om hem te vragen of hij niet wat vaker thuis kon komen, naar haar en de kinderen. Soms werd ze ook boos, omdat hij steeds in overleg zat, of onderweg was naar één of andere vergadering. Ook ’s avonds scheen hij altijd aan het werk te zijn. Twenty four seven was hij bezig met zijn werk.

Onverwacht weer thuis

En toen kwam hij, onaangekondigde ineens op een vrijdag om zeven uur thuis. Hij zag er slecht uit: bleek en met roodomrande ogen. Het joviale en jeugdige waar ze zo van hield was compleet afwezig. Na het eten wilde hij met haar praten en het hoge woord kwam er opmerkelijk vlot uit. Hij had een jonge vrouw ontmoet, een collega. Vrijgezel en woonachtig in Karachi. Zij stond aan het begin van haar carrière, en aanbad hem. Hij had geprobeerd weerstand te bieden, maar het was niet gelukt. Hij hield van haar en hij wilde zijn leven met haar opbouwen. Dat wist hij zeker. Zo zeker had hij zich nog nooit van zijn leven gevoeld.

Haar hele wereld stortte in. Dit kon gewoon niet waar zijn. Ze waren al zó lang samen. En de kinderen dan? Zij had hem toch altijd ondersteund en geholpen met zijn carrière? Had hij dan niet meer aan haar gedacht? Wilde hij de kinderen ook niet meer zien? Om nog maar niet te denken aan de vragen als waar zij nu heen kon of moest… Eén ding was haar duidelijk: ze wilde geen minuut langer dan strikt nodig was, in Islamabad blijven. Ze wilde naar huis, naar Nederland.

Van de ene op andere dag stond haar hele leven op losse schroeven. Haar steun en toeverlaat, degene van wie ze uiteindelijk zo afhankelijk bleek te zijn geworden, bleek er niet meer voor haar te zijn. Ze stond er, althans zo voelde het, samen met de kinderen, alleen voor.

Het verhaal van Claire

Dit was het verhaal van Claire (haar naam heb ik in dit blog veranderd). Zij belde mij eind 2019 en stortte haar hart uit aan de telefoon. Ze was ten einde raad en wist niet wat ze moest en kon doen nu een echtscheiding onoverkomelijk werd. Gelukkig wilden zij en haar man er wel samen goed uitkomen. Ondanks alle heftige gevoelens van verdriet, boosheid, teleurstelling, geknakt vertrouwen, angst, opluchting en rouw.

Samen zijn de kort na haar telefoontje, samen met de jongens naar Amsterdam gevlogen waar ze de kinderen hebben afgezet bij opa en oma, en toen zijn doorgereisd zijn naar Brussel. Op mijn kantoor hebben we in twee weken tijd – een heel intensief traject – alle afspraken voor hun echtscheiding kunnen maken. Deze heb ik vastgelegd in een ouderschapsplan en echtscheidingsconvenant die samen met het echtscheidingsverzoek, bij de Nederlandse rechter zijn ingediend.

Claire en haar ex Ruben hebben de gemeenschap van goederen netjes kunnen verdelen en zij woont nu in Breda, samen met de kinderen. Ze heeft vlakbij het centrum een kleine maar leuke woning kunnen kopen. De kinderen gaan naar de internationale school, zodat ze hun middelbare school in hetzelfde onderwijssysteem als in Singapore en Pakistan kunnen afronden. Claire ontvangt maandelijks kinderalimentatie van Ruben voor de jongens. Ze hebben verder afgesproken dat ze ook partneralimentatie ontvangt voor de duur van zeven jaar, zodat zij een driejarige opleiding tot coach kan volgen, en daarna een viertal jaren heeft om haar eigen coaching praktijk op te zetten.

Ruben woont en werkt inmiddels in Parijs. Samen hebben ze een mooi omgangsschema voor de kinderen en Ruben opgesteld, waardoor zij elkaar één keer in de twee weken in de weekenden en tijdens de vakanties kunnen zien. Met de TGV zijn ze er zó.  

Mediation bij een echtscheiding vanuit het buitenland

Esther Koene is jurist en gespecialiseerd in het internationaal privaatrecht, het Nederlands personen- en familierecht en familie mediator. Ze is werkzaam bij Expat Mediation dat vestigingen heeft in Brussel en Zuid-Nederland (Hulten en Breda). Ook voor een echtscheiding vanuit het buitenland is legal mediation een goede manier die jullie hulp biedt om allebei zakelijk te blijven kijken en in alle redelijkheid tot afspraken te komen.

Esther heeft zelf vaak, en voor langere tijd, met haar gezin in het buitenland gewoond en weet uit ervaring met welke gecompliceerde vragen je, als expat, geconfronteerd kunt worden. Ook heeft zij meermaals van dichtbij meegemaakt, welke enorme impact een echtscheiding kan hebben voor alle gezinsleden binnen een (expat)gezin. Als legal mediator, begeleidt zij Nederlandse expats, bij hun echtscheiding met als doel dat beide partijen tot gedegen afspraken komen over alle van belang zijnde kwesties (de kinderen, vermogen, alimentatie, pensioenen). Die afspraken legt zij als legal mediator vast in een Ouderschapsplan en Convenant, die bij de Nederlandse rechter worden ingediend.  

Meer weten of heb je vragen over een echtscheiding vanuit het buitenland? Esther heeft elke maandagmiddag een gratis telefonisch juridisch scheidingsspreekuur.

Eerder publiceerde Esther al over een huisdier bij echtscheiding en uiteenlopende internationale regels bij een echtscheiding.

(*) Noot redactie: De namen van alle betrokkenen en locaties in dit blog zijn gefingeerd. Ook is er toestemming van alle betrokkenen.