Werelds wonen – Mijn eigen huis onder de zon in Dominica!

Toen ik mijn emigratie aan het voorbereiden was, had ik voor mezelf een duidelijk beeld hoe dat eruit zou zien. Ook al wist ik dat mijn toenmalige partner niet 100% enthousiast was over mijn verhuizing. Ik heb dat weggestopt, en maakte mezelf wijs dat het allemaal wel goed zou komen, als ik eenmaal op Dominica zou zijn. Ik zag mezelf op de boerderij wonen en werken met de kinderen van het kleine dorpje. Het feit dat zijn moeder bij ons zou inwonen nam ik op de koop toe.

Het mocht niet zo zijn en ongeveer drie weken na mijn aankomst op Dominica vertrok ik naar een klein huis, een Airbnb, dat er op papier best leuk uitzag. Op dat moment was mijn relatie van 6 jaar eigenlijk al voorbij, alleen had ik dat naar mezelf nog niet uitgesproken. 

Huisje, boompje en ongewenste beestjes!

Ik huurde dat huisje voor een maand, en gebruikte die tijd om na te denken. Hoe nu verder? Het huis bleek compleet uitgeleefd, geen enkel raam kon dicht en alle keukendeurtjes hingen scheef. Het toilet moest om de dag worden ontstopt met een plopper. Ik sliep op twee matrassen op de vloer en verbaasde me over het psychedelische vinyl in de slaapkamer.

Mijn ‘huisdieren’ waren vogels die in en uit vlogen, termieten die op het balkon het houten meubilair verorberden, een verdwaald konijn in de tuin, af en toe een kikker in de gootsteen en…. ratten. Waar ik eerst nog dacht dat het vogelpoep was, bleken het rattenkeutels te zijn. Doodeng. Alleen, ik kon alleen geen kant op want het was Kerst.

Tegelijk is dit wel de omgeving geweest waar ik mezelf kon zijn en ongegeneerd kon janken om waar ik in was beland. En de plek waar ik uiteindelijk toch besloot om te blijven en te proberen mijn leven op te bouwen. Het heeft zo moeten zijn, want ik heb zelden in een nog slechter huis gewoond.

Huis nummer 2: de studio zonder faciliteiten

Mijn ex-partner zorgde uiteindelijk voor een wat nettere studio bij familie van hem, voor een redelijke prijs. Er was een echt bed, wat een vooruitgang, en een kleine zithoek. De keuken en badkamer deelde ik met mijn verhuurder, een aardige dame met een zoontje van zes. De aanspraak was fijn, het delen van de badkamer en keuken minder. Vooral ‘s ochtends was het goed timen, zeker als haar vriend was blijven slapen. Uiteindelijk zette ik mijn wekker om half 6, zodat ik ongestoord kon douchen.

Dit was begin 2017 en het werd een bizar jaar. Ik reisde op en neer naar Nederland voor de crematie van mijn vader en 12 weken later voor die van mijn moeder. Terwijl ik nog in Nederland was, verwoestte orkaan Maria alles op het hele eiland, inclusief mijn studio. Ik ben maanden later nog eens gaan kijken en achteraf was het goed dat ik er niet was. Het plafond en dak waren compleet verdwenen. Ik kon mezelf niet voorstellen tijdens de orkaan in dat kleine huis zonder dak.

Bij terugkomst in Dominica in December 2017 ging ik tijdelijk wonen bij een vrouw bij wie ik al vrijwilligerswerk deed. Een hele fijne tijd, samen met twee hulpverleners uit het buitenland. Fijne gesprekken, gezamenlijk eten, want wat moet je anders als er geen internet is? Ondanks de vele ongemakken, zoals midden in de nacht merken dat er 5 cm water in de woonkamer staat, of wakker worden van een lekkage net boven je bed, had ik deze tijd daar niet willen missen.

Het kon dus nog erger

Begin 2018 ging ik op zoek naar iets voor mezelf, dat ook betaalbaar was. Ik had op dat moment geen baan en leefde van mijn spaargeld. Iemand zei “ik weet wel een klein appartement”, en samen met twee vriendinnen ben ik gaan kijken. Het was klein, maar alles leek aanwezig. Met mijn schamele bezittingen in twee koffers ben ik in april verhuisd. De eerste avond in mijn appartement tackelde ik al direct een enorme spin met haarlak, geen goed begin.

Het werd al snel duidelijk dat goedkoop ook echt goedkoop was. Wederom twee matrassen op de vloer en in plaats van psychedelisch vinyl, gelukkig tegels. Het toilet en de douche waren beide in een kast. Boven de wc hing nog een roede om je kleding op te hangen. In de douche kon je letterlijk je kont niet keren, zo smal.

Het allerergste was echter de herrie en… de kakkerlakken. Ik dacht dat er een bar was in de straat, maar nee, dit was een buurman met enorme speakers die dacht dat hij heel goed kon zingen. De kakkerlakken waren vier à vijf centimeter en ze waren overal. Ik ben een keertje wakker geworden omdat ik me omdraaide en er bovenop ging liggen. Ik ril nog bij de gedachte.

Vanaf die dag sprayde ik elke avond een uur mijn hele appartement voordat ik ging slapen. Niet goed voor het milieu, wel voor mijn gemoedsrust. 

Eindelijk een fatsoenlijk appartement

Inmiddels had ik een baan gevonden, bij een internationaal bedrijf dat bruggen bouwde en herstelde na de orkaan. Toen mijn baas toevallig een keer mijn kakkerlakken appartementje bezocht, vond hij dat iemand die voor hem werkte zo niet mocht wonen.

Zijn woorden: “ze zouden je geld moeten betalen om hier te wonen”. Tijdens mijn vakantie in Nederland vond hij een fijn, ruim en gemeubileerd appartement. Op loopafstand van kantoor, in een rustige buurt. Ik kreeg zelfs een tegemoetkoming voor de huur.

Ik voelde me thuis, genoot van de rust, van de airconditioning, de ruime keuken en een enorme badkamer. Ik heb er ruim 3,5 jaar gewoond met veel plezier.

Huis met zeezicht: eind goed al goed?

Als het aan mij had gelegen was ik niet verhuisd. Maar mijn non-profit, het Breadfruit House, ging uitbreiden, en we hadden een plek nodig om de kinderen te ontvangen. In plaats van naar scholen toe te gaan met één rugzak en 2 boodschappentassen met materialen.  Niet elk kind voelt zich veilig op school en bovendien zijn werkjes die kliedernat zijn van de lijm, makkelijker in ons gebouw te bewaren dan op school.

Dit huis kwam gewoon op mijn pad zonder dat ik daar enige moeite voor heb gedaan. Het is een familiehuis geweest, en twee van de zussen leidden me rond. Na zeker 3 uur vertelden ze mij dat ze het graag aan me wilden verhuren. Bovendien zorgden zij voor meubilair en een mooie grote tafel op kinderniveau.

De verhuizing ging heel soepel, alles kon achterin een pick-up en binnen een paar uur stond alles binnen. En het huis? Dat is een thuis. Zowel voor mij maar zeker ook voor de kinderen die ons programma volgen. En ik geniet elke dag van mijn veranda met zeezicht. Ik blijf hier voorlopig graag wonen. Het verleden heeft me geleerd dat dat zomaar anders kan lopen. En dan heb ik weer een nieuw verhaal te vertellen.

Zonnige groet van Dominica, Marieke