Thuiskomen – ’thuis’ is geen plek, maar een gevoel

In maart bracht ik voor het eerst weer een bezoek aan Mexico. Waar ik woonde in Puebla en als ‘profesora’ werkte aan privé-universiteit IBERO. Totdat Corona uitbrak en ik precies drie jaar geleden, halsoverkop terugvloog naar Nederland. Daardoor had ik nooit de kans gekregen om mensen fatsoenlijk gedag te zeggen. Tot nu: mijn Mexicaanse beste vriendinnetje appte me met het feestelijke nieuws om me uit te nodigen voor haar bruiloft.

Ik bedacht dat dat de perfecte aanleiding was om een reis te boeken naar Mexico om een belangrijk hoofdstuk uit mijn leven in stijl af te sluiten. En ook om het leven, de liefde en vriendschap te vieren.

Emotionele rollercoaster

Mijn eindejaarsuitkering kreeg een Mexicaanse bestemming die ik investeerde in een reis van Mexico Stad, naar Puerto Vallarta, Oaxaca, Puebla en via Veracruz weer terug naar Mexico Stad. In alle eerlijkheid kwam de reis niet op het beste moment. Op het werk had ik een belangrijke deadline en, na het overlijden van mijn vader in oktober, moest het huis van mijn vader leeggehaald en verkocht worden. Ik voelde me moe en emotioneel en ik ging niet met mijn gebruikelijke reislust op pad. Achteraf bleek deze reis precies te zijn wat ik nodig had, en juíst op dat moment. Zoals altijd: the universe has my back.

Op Schiphol werd ik nog attent gebeld door de directeur van Giving Back. Een paar dagen eerder hadden we samen nog een kop koffie gedronken en een waardevol gesprek gehad over onze vaders en het leven. Hij wenste me een mooie reis en zei uit te kijken naar mijn blog voor De Wereldwijven met mijn avonturen en ervaringen.

In de aanloop naar mijn reis had ik al veel berichtjes gekregen van vrienden en oud studenten uit Mexico die met mij wilden afspreken. Alleen dat deed me al zoveel goed. Nog voor mijn vertrek uit het koude en natte Nederland lieten zij me aan de andere kant van de wereld welkom en thuis voelen. En dat gevoel is tijdens mijn verblijf in Mexico niet meer weggegaan.

Warm welkom in Mexico

In Mexico Stad had ik meteen een leuk gesprek met mijn Uber chauffeur uit Colombia die me naar mijn Airbnb in de prachtige en gezellige wijk Condesa, aan de Avenida Amsterdam, bracht. Ik kreeg een berichtje van mijn Italiaanse oud student, die ik in Nederland lesgaf en weer ontmoette in Puebla, toen hij daar op uitwisseling was en ik daar werkte. Hij hoopte dat ik goed was aangekomen en stelde voor om de volgende dag samen te lunchen en bij te kletsen.

Ik ging lekker slapen en de volgende dag hadden we een heerlijke lunch in een populair tentje, waarvoor we in de rij mochten aansluiten. Daar praatten we bij over onze persoonlijke ontwikkelingen. Vervolgens gaf hij me een rondleiding in zijn stad en buurt. Het was heel bijzonder om elkaar weer te zien in deze omgeving, te praten over wat ons bezighoudt, samen te lachen en van elkaar en het moment te genieten.

Die avond kwam een andere vriend, die ik destijds in het vliegtuig naar Mexico had ontmoet, me ophalen om een hapje te gaan eten. Als twee schorpioenen hadden we openhartige gesprekken over alle aspecten van het leven. Hij zette me netjes weer thuis af en ik ging slapen. De volgende dag zou hij deelnemen aan een grote vreedzame politieke mars. 

Buena vibra in Mexico City

Ik nodigde mijn Mexicaanse beste vriendinnetje (die zou gaan trouwen) uit voor de BBQ op een rooftop met zwembad, georganiseerd door mijn Italiaanse oud student. Ze nam de bus vanuit Puebla en kwam me bij mijn Airbnb ophalen. Als twee enthousiaste jonge meisjes verwelkomden we elkaar met een hele dikke knuffel. We dronken ergens koffie en praatten bij over alle recente ontwikkelingen in ons leven. Het gevoel van vriendschap was na drie jaar van afstand onveranderd sterk. Zo kostbaar om dat te voelen.

Daarna gingen we samen naar de BBQ, hielpen met boodschappen en genoten van de positieve vibe met allemaal leuke, ambitieuze, internationale jonge mensen. Haar partner kwam haar ophalen en zo kon ik hem ook nog ontmoeten voordat ze binnenkort samen zouden trouwen. Heerlijk als er zo’n flow is en alles zo vanzelf gaat.

Die avond ging ik nog met mijn Italiaanse oud student een hapje eten om afscheid te nemen voordat ik de volgende ochtend zou vertrekken naar Puerto Vallarta. Ik stuurde hem na afloop een berichtje: “Thank you for everything. Really appreciate our time together and I’m really proud of you, what you established here. Keep on going sweetheart, you’re doing great.” Waarop hij antwoordde: “Thanks for your words. I know they come from someone who I admire and who inspires me. Sleep well.”

Gringos in Puerto Vallarta

De volgende middag kwam ik aan in Puerto Vallarta. Een totaal andere omgeving: aan het strand en met veel Amerikaanse en Canadese toeristen. Gelukkig lag mijn Airbnb in een authentiek Mexicaans wijkje op tien minuutjes wandelen van de boulevard (met een hond die me iedere ochtend en avond enthousiast begroette). Ik genoot van het hardlopen langs het strand in de ochtend, het zwemmen, het heerlijke eten en drinken. Ik besloot de twee oorpiercings te laten zetten die nog op mijn verlanglijstje stonden en ik heb, uiteraard aan zee, veel geschreven en gelezen.

Op de avond voordat ik naar Oaxaca zou vertrekken (voor de echte Mexicaanse cultuur), werd ik op het terras spontaan vergezeld door mensen uit de VS, Canada en Engeland. Ze verbleven allemaal regelmatig langere tijd in Puerto Vallarta. We hadden een mooi gesprek over van alles en nog wat en hebben heel veel gelachen.

Bij thuiskomst in mijn Airbnb ontmoette ik mijn buurman, een Mexicaan van 52 die door Mexico reisde. Hij was met pensioen en op zoek naar de perfecte plek om te gaan wonen. De volgende ochtend gingen we samen hardlopen langs het strand en trakteerden onszelf op een ontbijt aan zee. Mooi hoe sport verbindt en hoe je mensen ontmoet met wie je direct ‘connect’ op een hoger niveau. Een cadeautje voordat we allebei weer zouden doorreizen.

Kleurrijk Oaxaca…

Ik was al verliefd op Oaxaca en mijn liefde voor deze plek is alleen maar groter geworden. Alles is daar kleurrijk; de mensen, de huizen, het eten, het drinken, de mezcal, de kleding, de muziek en de kunst. Ik genoot van de warmte en het wandelen door de stad. De bijzondere plekjes om te ontbijten, gezellige plekken om te lunchen, de culinaire restaurantjes om te dineren en een drankje te doen.

Ik trakteerde mezelf op een Oaxacking food tour met Omar Alonso, die bekend is geworden van Somebody feed Phil op Netflix. Ik vierde Internationale Vrouwendag door de dame van de wasserette mijn jurk (die ik in oktober in Kaapstad had gekocht) cadeau te doen. Ze was ontdaan en zei: “Niemand heeft me ooit zo’n mooi cadeau gegeven.” Toen ik wegliep hoorde ik haar vreugdekreet. Delen is het mooiste wat er is, vooral voor jezelf.

Voordat ik naar Puebla zou doorreizen, had ik een ontmoeting met een echte ‘curandera’ voor een ‘limpia’ ritueel. Het was ook één van de redenen waarvoor ik naar Oaxaca was gekomen. Het is een traditie uit de Zapoteca cultuur om je spiritueel te reinigen en waarvoor men takken, twee eieren, kruiden, olie, bloemen en water gebruikt. De ‘curandera’ legde uit dat we drie lichamen hebben: fysiek, mentaal en spiritueel. En dat er geen ziektes bestaan, maar slechts symptomen: warm of koud. De eerste wordt veroorzaakt door angst, de tweede door verdriet en beide zijn een indicatie van wat er geheeld moet worden.

… en spirituele adviezen

Ze vertelde me dat ik veel licht heb en het mijn roeping is om mensen en de wereld te inspireren. Dat mijn fysieke lichaam sterk en gezond is en ik de spirituele connectie met mijn moeder en daarmee Moeder Aarde mag herstellen. Ook legde ze uit dat mijn spirituele energie op dit moment laag is en nu niet vloeit omdat ik terughoudend ben omdat mijn vertrouwen, openheid en liefde in het verleden beschadigd zijn.

Maar, dat ik die energie kan herstellen door open en zelfverzekerd te zijn. Dat ik mezelf mag uiten, laten zien en weer open mag staan voor de liefde. Ik trok drie treffende kaarten: ‘plezier’, ‘nieuw begin’, en ‘vergeving’. Wat een wijsheid zit er in die oude cultuur. Deze ervaring en haar boodschap kwamen precies op het juiste moment. Met een gevoel van synchroniciteit én een dankbaar hart nam ik afscheid van Oaxaca en vervolgde ik mijn reis.

Na precies drie jaar, terug in Puebla

Na deze spirituele ervaring mocht ik doorreizen naar Puebla, voor veel reünies en feest. Hier werkte en woonde ik drie jaar geleden en hier trouwde mijn vriendinnetje. Na al die jaren zou ik iedereen weer zien. Een oud student van de IBERO universiteit, inmiddels afgestudeerd en met een mooie internationale baan, haalde me samen met een vriendin op.

We gingen naar een leuke bar in Cholula en praatten over een mezcal cocktail bij over ons – en het – leven. We dansten en belandden uiteindelijk op een rave in een prachtige tuin van een mooi gebouw. Hij bracht me netjes weer thuis en ik stuurde hem een berichtje in het Spaans: “Heel erg bedankt voor onze avond samen. Ik ben heel erg trots op jou.” En hij reageerde: “Dat is allemaal dankzij profesoren zoals jij.”

De volgende dag trouwde mijn vriendinnetje. Ik ging erheen met een goede vriend, die ik ook weer voor het eerst zou zien. De kerkdienst was prachtig en heel erg Mexicaans. Voor mij ook emotioneel omdat er veel muziek werd gespeeld die me aan mijn vader en moeder deed denken. Die voelden heel erg dichtbij.

Mexicaanse bruiloft met een traditionele Guerrero iguana dans!

Toen het bruidspaar foto’s ging maken, nam ik de gelegenheid om bij te praten met mijn vriend na al die tijd. We gingen ergens op het terras zitten en dronken Mexicaanse biertjes en zoals vanouds praatten en lachten we luidkeels. Ook die connectie bleek onveranderd. Hij deelde zijn twijfels over de volgende stap in zijn leven en zei: “I’m so happy you are here. You came at the right time. I needed a friend.” En precies zo voelde het voor mij ook, the right time.

We gingen naar de civiele ceremonie met aansluitend het diner en natuurlijk het feest, met heel veel Mexicaanse tradities, muziek en dansen. We zaten aan tafel met de mensen die in Puebla een lokaal reisbureau hebben. Via hen hadden de bruid en ik elkaar op een reis naar Acapulco ontmoet; liefde op het eerste gezicht. Heel erg leuk om hen weer te zien en om met iedereen te dansen. Op weg naar huis zijn we nog even gestopt bij een karaokebar voor een biertje en om te zingen en toen zijn we na een lange dag lekker gaan slapen.

Een Mexicaanse bruiloft is traditioneel twee dagen waarvan de tweede dag is om de kater van het feest te verwerken (met nog meer drinken). Ik besloot die dag te gebruiken voor tijd voor mezelf. Het was emotioneel geweest en ik moest weer even tot mezelf komen. Ik besloot te gaan hardlopen op mijn favoriete plek, het Parque del Arte, waar iedereen – oud en jong, professioneel en amateur – beweegt.

Terug naar mijzelf

Daar trof ik Luis, een man van in de zeventig, die iedere dag heen en weer fietst voor het park en met alle sporters een praatje maakt. Hij zag me in de verte aanlopen en riep (in het Spaans): “Yvonne, je bent teruggekomen! Jouw mooie lach, je stralende ogen, wat een geluk! Ik ben je nooit vergeten, want ik zal altijd onthouden hoe je me geholpen hebt. Wanneer ga je hardlopen met jouw hardloopmaatje en ben je al getrouwd?”

Na een praatje met hem begon ik mijn hardlooprondje in het park en kwam ik mijn Keniaanse coach tegen met wie ik destijds iedere ochtend trainde voordat ik naar mijn werk ging. We omhelsden elkaar en praatten bij. Het was zo fijn om hem weer te zien en te horen dat hij nog steeds hard traint om op internationaal niveau wedstrijden te gaan lopen.

De dagen erop zag ik nog twee oud collega’s, mijn loopmaatjes en iemand van InterNations. Het voelde allemaal even vertrouwd en ik voelde me vereerd dat mensen zoveel moeite deden om me te zien. We hadden zulke fijne gesprekken, die deden me echt goed.

Naar tropisch Veracruz

Ook ontdekte ik nieuwe restaurantjes, waaronder Halaken – café, magia, intención. De naam bleek een Mayase begroeting te zijn, die me erg aan Ubuntu (‘ik ben omdat wij zijn’) uit Zuid Afrika deed denken: Inlakech (‘ik ben een andere jij’), Halaken (‘jij bent een andere ik’). Heel mooi. Ik kocht hier wat spirituele souvenirs en trok twee hele mooie kaarten. De eerste was ‘niks’, om vanaf nul te creëren en een nieuwe ik te ontdekken. De tweede kaart was ‘natuur’, om te helen en te genieten van cadeaus van het universum. Tot slot nam ik nog een boksles in het park en genoot van een laatste hardlooprondje op hoogte (2135m) , op mijn favoriete plek.

Toen was het tijd voor de busreis naar Veracruz. Het was heerlijk om in de bus te zitten en te genieten van het prachtige landschap dat zich langs mijn raam voltrok. Ik kwam aan in een stijlvolle Airbnb: de gastheer bleek een interieur design student te zijn. Hij nam me meteen mee voor een hapje eten bij het beste pizzarestaurant van de stad. Samen met zijn vriend hadden we spirituele gesprekken over onze sterrenbeelden.

De volgende ochtend wilde ik de zonsopgang zien, dus ik zette mijn wekker op tijd. Ik genoot tijdens mijn hardlooprondje langs het strand van een prachtige zonsopgang. Het was bijzonder om hier weer te zijn, omdat ik er precies drie jaar geleden een halve marathon had gelopen.

Blijvende connecties dankzij de universiteit

Met een oud student van de openbare universiteit UV Xalapa sprak ik af voor ontbijt. We hadden elkaar ontmoet tijdens een lezing die ik gaf op de universiteit aan duizend studenten over mijn ervaringen met sociale projecten. Onder andere over het voetbaltoernooi dat ik samen met een vriend had georganiseerd voor United Cubs in Mozambique en vrijwilligerswerk voor de organisatie Because We Carry in het vluchtelingenkamp op Lesbos.

We spraken over het leven, ambities, zijn huidige baan op de universiteit en wat hij graag wilde gaan doen: van sport zijn werk maken. Het was mooi om hem een klein beetje te mogen coachen op een belangrijk moment in zijn leven. Bij thuiskomst dronk ik nog een drankje met mijn gastheer en zijn vriend en toen werd ik opgehaald voor een etentje door een oud collega uit Puebla die nu, zoals hij toen al wenste, in Xalapa op de UV universiteit werkt. Samen reflecteerden we op onze tijd aan de IBERO universiteit in Puebla en zoals altijd lachten we veel. Zo bijzonder om hem daar te zien, en vooral mooi om te zien dat hij gelukkig is en zijn dromen waarmaakt.

Terug naar ‘huis’

De volgende ochtend was het tijd om door te reizen naar Mexico Stad. Nog twee nachten, voordat ik terug zou vliegen naar Nederland. Die tijd besteedde ik met mijn Italiaanse oud student en zijn fijne vrienden, met mooie cocktails op een prachtig dakterras omgeven door de bergen die Mexico Stad rijk is. De volgende dag trakteerde ik mijn Italiaanse oud student op een massage in een massagesalon als dank voor zijn enorme gastvrijheid en warme welkom. En, omdat hij naast zijn werk bij de ambassade masseur is, en zelf ook wat cariño en een goede massage verdient. We gaven elkaar een dikke knuffel en ik ging snel naar mijn Airbnb om te douchen voordat de taxi mij naar het vliegveld bracht.

In de taxi had ik veel nostalgische gevoelens. Ik had me hier zo welkom en thuis gevoeld, dat ik eigenlijk nog niet naar ‘huis’ wilde gaan. Ik had juist het gevoel dat ik net was thuisgekomen. Dit gevoel van thuiskomen aan de andere kant van de wereld, na drie jaar weg te zijn geweest, was heel bijzonder. Het is duidelijk dat ik in Mexico iets waardevols heb opgebouwd en… achterlaat.

Dat, en herinnerd worden aan mezelf in een andere fase in mijn leven, voelde heel erg fijn. En, zoals altijd precies op het juiste moment, las ik onderstaande quote net voordat ik het vliegtuig instapte:

“Travel brings power and love back to your life.”