Missen hoort erbij. Ook als je geniet van de ‘best of both worlds’

Nederland zal altijd mijn ultieme thuis zijn. Het zijn de kleine dingen. De kou die in je gezicht slaat bij het verlaten van Schiphol. De NS-stem die weer eens een storing aankondigt. Een goed geasfalteerde weg en mensen met haast. Het zijn voorbeelden van dingen die me bij een bezoek aan ons kikkerlandje als eerste doen beseffen dat ik thuis ben. En dan volgt de geur van veengrond en de Hollandse IJssel. 

Dat gevoel van enerzijds thuiskomen en anderzijds missen gaat hand in hand sinds ik in Thailand woon.

Leven in twee werelden

Ondanks dat mijn geboortedorp midden in de randstad ligt, heb ik altijd het gevoel in de middle of nowhere te zijn wanneer ik mijn ouders bezoek. Iedereen kent elkaar en de bus gaat er maar één keer in het uur. Ik wist al vroeg dat ik er niet lang zou blijven. Mijn vriendinnen woonden in de stad en ik had in het dorp verder weinig te doen. Daarnaast wilde ik meer zien van de wereld. Ik streepte een aantal mooie landen van mijn lijstje en bleef uiteindelijk in Thailand hangen. 

Mission accomplished zou je denken? Deels wel. Ik kan nu juist intens genieten van de kleinste dingen als ik voet op Nederlandse bodem zet en mijn dorpje alleen maar meer waarderen. Laatst moest ik hardop lachen om een filmpje op internet. Het ging over een expat die op bezoek gaat in Nederland en zich daar net de dorpsattractie voelt door alle buren en kennissen die verwonderd vragen naar hoe het leven “daar” is. Heel herkenbaar. Als ik een paar dagen in het dorp ben, kom ik ook op elke hoek van de straat oude bekenden tegen en maak dan altijd een praatje.

Mensen maar ook bijzondere gebeurtenissen missen

Anderzijds is er ook het gemis. Familie en vrienden missen. Geboortes en huwelijken missen. Vooral tijdens Covid was dat zwaar. Natuurlijk kan je videobellen, maar anderhalf jaar lang konden wij Thailand niet fysiek uit en zagen we familie alleen door ons telefoonscherm. Wel bouwden we daardoor een hechte band op met nieuwe vrienden hier. We zaten immers allemaal in hetzelfde schuitje. We vierden samen de feestdagen en waren eventjes elkaars familie.

Het weerzien met eigen familie was dan ook echt een feestje. De agenda zat vol. Familie, vrienden, kennissen en zelfs oud-collega’s moesten worden bijgepraat. Ook stonden er voor mij welgeteld drie kraambezoeken op de planning. Alles wat er op dat moment mogelijk was aan uitjes en activiteiten hebben we in ons bezoek gepropt. Terug in Bangkok konden we in het quarantaine hotel even goed bijkomen van al die prikkels. Was dat toch nog ergens goed voor. 

Iedereen is anders

Toch is het missen van familie voor iedere expat een andere ervaring. Ik heb vrienden die hun familie slechts maandelijks spreken en nooit terug naar Nederland gaan. Of ze hebben juist veel meer contact dan dat ze in Nederland zouden hebben gehad. Ik hoor het regelmatig. Een vriend vertelde me laatst dat hij bijna dagelijks met zijn ouders belt en dat was wel anders toen hij nog in Nederland woonde. Ook ikzelf heb dagelijks contact en probeer elk jaar in ieder geval een keer naar Nederland te reizen. Wanneer mensen hier op bezoek komen, vind ik het extra leuk om te laten zien hoe ik woon, waar ik boodschappen doe en waar wij al die leuke verhalen opdoen.

Ik woon hier graag, maar stiekem kijk ik altijd heel veel uit naar die heerlijke tripjes naar Nederland. Daar waar ik die kop thee aan de keukentafel van mijn ouders nu zoveel meer waardeer. Toevallig is op het moment van schrijven van deze blog mijn moeder onderweg naar Thailand. Familie kunnen zien blijft voor mij reuze belangrijk en zonder zou ik niet in het buitenland willen wonen. Hoe leerzaam, leuk en bijzonder dat ook is. 

Meer over missen

Nikki schrijft er al over, iedereen die in het buitenland woont ervaart heimwee naar Nederland of dat gevoel van missen van familie en vrienden weer anders. Dit schreven wereldwijven Edda en Miriam er al over.