Nicole heeft de lockdown ervaren als een periode vol levenslessen over samenzijn, rust en balans. Nu, post Corona, weet ze dat de basis er altijd al was.
Nicole groeide op met een oma die eigenlijk niet haar oma is en is nu zelf moeder van twee kinderen waarvan zij niet de biologische moeder is. Voor haar gaat moederliefde de bloedband voorbij en is onvoorwaardelijk. Lees dit persoonlijke verhaal over de ontwikkeling van moederschap en de plek die het inneemt in de cirkel van het leven.
Nicole kende in haar leven zelf periodes van armoede. Ze heeft er samen met haar Tanzaniaanse man met succes tegen gevochten totdat ze terugkeerden naar Afrika en het contrast zagen met hun familie. Pas toen ze kon inzien dat armoede haar ook iets gebracht had, namelijk huruma, het besef dat je altijd kunt delen om de armoede te slim af te zijn.
Nicole en haar gezin voelen zich door het racisme in België als gekleurd gezin niet welkom. Na een jaar met diepe dalen, wil ze eigenlijk zsm mogelijk naar Nederland waar ze hoopt dat het anders zal zijn.
Nicole was jaren geleden ooggetuige van een besnijdingsritueel bij de Masaai in Tanzania. Ze vertelt over haar respect voor zowel de keuze voor het individu die westerlingen de meest logische vinden als de keuze voor de gemeenschap van de Masaai die sterk met dit ritueel is verbonden.
Nicole woonde jarenlang in Tanzania maar moest weer aarden in België. Net als dat een beetje gelukt is, overvalt haar onrust en krijgt ze allerlei signalen door die wijzen op haar lust naar avontuur.
