Geweld in Curaçao…Wendy was getuige van een gewapende overval

Zaterdagochtend, twee weken geleden, om precies 6.05 uur kwam het geweld in Curaçao opeens heel dichtbij. Ik liet de honden de tuin in en liep een stukje mee. Opeens hoorde ik schoten. Droge knallen. Mijn eerste gedachte was “Welke idioot loopt er op dit tijdstip Iguana’s uit de boom te schieten?’’ We hebben namelijk van dat soort buren gehad, echter nooit om 6.00 uur.

“Ik voelde me buiten mezelf, een soort ‘gek van angst’. Wat als ik hem niet kon beschermen?”

Toen het schieten niet ophield en ik een man hoorde schreeuwen, dacht ik in een flits dat iemand op honden aan het schieten was. Niet iedereen houdt in Curaçao van honden. Spikey onze hond was inmiddels volledig in waak- en aanvalsmodus aan de straatkant van ons hek, dus ik begon te schreeuwen dat hij naar binnen moest. Ik voelde me buiten mezelf, een soort ‘gek van angst’. Wat als ik hem niet kon beschermen?

Tegelijkertijd werd het me ook pijnlijk duidelijk dat er niet op dieren, maar op een man was geschoten. Hij schreeuwde aan een stuk door van de pijn en riep “Mother-piep, mother-piep’’. Ik heb records gebroken in de sprint naar de master bedroom, waar mijn man en zoon lagen te slapen . In mijn sprint schreeuwde ik naar mijn dochter in het appartement in de tuin dat er geschoten werd en ze in ons huis moest komen. Ik kon niet ophouden met trillen maar was verder superscherp.

Bel de politie!

Mijn man kwam in half-slaap de slaapkamer uitgerend en ik kon alleen nog maar “Bel de politie!’’ uitbrengen. Met eten hebben we Spikey binnengelokt, alle lichten uitgedaan en zijn we samen in de master bedroom gaan zitten terwijl mijn man al bellend probeerde te zien wat er aan de hand was. Ik vond het helemaal niks om niks te doen maar het praten met mijn kinderen gaf rust en ik wist uiteraard dat dit het slimste was om te doen. De kinderen waren relatief kalm en volgden ons.

Inmiddels werd het licht en zagen we een aantal mensen op straat. Toen de politie er was en alles rustig bleek, is mijn man polshoogte gaan nemen. Het was een gewapende overval bij een appartement waar buitenlandse toeristen verblijven. Eén van hen was in zijn been geschoten….

Vuurwapens in Curaçao

In Curaçao zijn er veel vuurwapens in omloop en de drempel voor geweld is laag. Dan ligt het voor de hand dat onderliggende vetes met wapens worden uitgevochten en dat er bij overvallen en diefstal al snel met een wapen wordt gezwaaid. En dan komt het echte slechte nieuws: Mensen hebben de vinger aan de trigger. Dit wisten we natuurlijk ook al wel van tevoren. Een grapjas zei ‘’Je woont er al drie jaar; was het ook geen tijd?’’ Die humor kunnen mijn kinderen waarderen, ik (nog) niet.

Het bericht in de kranten is dat de man zijn vrouw heeft geprobeerd te verdedigen tegen verkrachting tijdens de overval en dat hij daarom is neergeschoten. De man is inmiddels gelukkig weer oké. De daders zijn jonge overvallers zegt het bericht en helaas nog niet gepakt. Het klinkt alsof er meer verhaal is, zoals vaak met dit soort overvallen. De agent die later een buurtonderzoek doet, vertelt me dat er vaker wat is gebeurd bij dit appartementencomplex.

Veiligheid in het Caribisch gebied

Is het dan gevaarlijk hier in Curaçao? Gemiddeld niet gevaarlijker dan op een andere plek in het Caribische gebied. Althans zo hebben wij het altijd ervaren. Totdat er natuurlijk op nog geen 100 meter tegenover je huis een overval is en er iemand wordt neergeschoten…. Het is altijd anders als je leest dat het in die en die straat is gebeurd, zelfs als dat maar twee straten verderop is, dan zo dichtbij. Op zich wonen we in een rustige en oké buurt, is er sinds dit jaar goede straatverlichting en is veel sociale controle middels verschillende groepsapp’s.

We wisten van de geweldscijfers van Curacao af, toen we ‘ja’ zeiden op deze uitzending. Het zal ons niet weerhouden, om verder te blijven leven en bewegen in het Caribisch gebied. Onze verhuizing over vier maanden naar de Dominicaanse Republiek, een ander Caribisch eiland, gaat definitief door. Daar liegen de criminaliteitscijfers er ook niet om. Dit zal bij ons alleen leidend zijn als het ook daadwerkelijk een direct gevaar is voor ons gezin. En hoe veilig is Nederland nu eigenlijk op dit moment?, vraag ik me regelmatig af.

Ratio en gevoel

De eerst schrik verdwijnt en je bent wat meer op je hoede. Ik merk dat ik wat schrikachtig ben van knalgeluiden. Het fake news over een shooting op een middelbare school de week erna, helpt ook niet. Ik heb er altijd al een hekel aan gehad, dat vuurwerk het hele jaar door, maar nu helemaal. Dochterlief is niet bang, maar vertelt wel dat ze onrustiger slaapt. Haar appartement is aan die straatkant. Zodra ze geluiden hoort die wat harder zijn, schrikt ze wakker. Ze weet dat het niets is. Zoonlief is oké en zijn relaxte zelf. Er is natuurlijk ook niets met ons persoonlijk gebeurd.

Rationeel weet ik dat ons huis te goed beveiligd is. Rationeel weet ik ook dat er weinig bij ons te halen valt. Rationeel weet ik dat we goed opletten en zover wij weten niets ‘’uitlokken’’ door bijvoorbeeld met dure sieraden of dergelijke te zwaaien. Rationeel weet ik dat allemaal.

Het gevoel zegt ’s ochtends, net voor het opkomen van de zon, nog wel wat anders: “Blijf nog maar even binnen…’’, zegt een stemmetje in mij. “Wacht maar nog even, totdat er weer dingen om je heen gebeuren die het daglicht kunnen verdragen.’’