Waar je ook woont, het leven kleur je zelf!

Op zoek naar spannende verhalen, vragen onze kinderen regelmatig aan ons welke ondeugende dingen wij vroeger deden. Zonder twijfel komt daarbij de opmerking van mijn man retour: “het stoutste dat mama ooit deed, was buiten de lijntjes kleuren”.

Keer op keer wordt hier smakelijk om gelachen. Ik moet bekennen dat ik er toch ook stiekem trots op ben. Het is toch heerlijk als men zich gewoon aan de afspraken houdt?! Hoewel ik inmiddels ook de teugels kan laten vieren, houd ik ook nu nog van structuur, betrouwbaarheid en weloverwogen heldere besluiten. Reuze handig in Turkije…!

Minder regels, meer communicatie? 

Beleid, wetgeving, regels, processen, bevoegdheden en verantwoordelijkheden, zomaar een greep uit het geheel dat wij in Nederland gebruiken om ons land op orde te houden.  En laten we eerlijk zijn, dat op orde houden lukt goed. Nederland scoort uitstekend in allerlei ranglijsten, van economie tot ons nationale gevoel van geluk en tevredenheid. Hier in Turkije kan ik in mindere mate teruggrijpen op de heldere regelgeving. Vast en zeker omdat ik niet alle regelgeving ken, maar voor een groot deel ook omdat deze ontbreekt of niet toegepast wordt…

In het verkeer bijvoorbeeld wordt er met behulp van handen, hoofd en de claxon voorrang verleent, voorrang genomen, ingehaald,  achteruit gereden bij het missen van een afslag op de snelweg en van een eenbaansweg een driebaansweg gemaakt. Op zijn zachts gezegd levert dit niet altijd de meest efficiënte of veilige wegsituaties op. Daarbij kan er minder duidelijk dan in Nederland worden teruggevallen op de vraag ‘wie er in zijn of haar recht staat’.

Om deze regelmatig levensgevaarlijke situaties in goede banen te leiden, is het dan ook veel meer noodzakelijk om mèt elkaar te communiceren en samen te werken.  Assertiviteit, duidelijke mimiek en gebaren en een klein beetje geduld zijn essentieel. Mocht de ontvanger de boodschap van de zender niet begrijpen; het resultaat van deze gebrekkige communicatie is direct zichtbaar in de vorm van gedeukt metaal.

Ik en … de ander!

Istanbul is een stad met zo’n 20 miljoen inwoners.  Gescheiden door de Bosporus is men door ruimtegebrek gedwongen creatief te zijn in het herbergen van deze inwoners.  Het hart van Istanbul wordt niet alleen gekenmerkt door de prachtige toeristische trekpleisters, maar ook door de vele terrasjes en de het buiten hangende wasgoed.

Daar waar in Nederland een (gemeentelijke) verordening voor terras of erf noodzakelijk is en ongetwijfeld (enigszins gechargeerd) in 6-voud aangevraagd moet worden, pakt men dat hier heel anders aan. Gemoedelijk deelt men met elkaar de beperkte ruimte die beschikbaar is.

De was hangt buiten via een waslijn naar het huis van de buren, aan de schutting van een plaatselijk café of aan een wasrekje op straat. En een terras wordt gewoon een klein beetje uitgebreid of verplaatst als blijkt dat er meer terras-genieters dan stoelen zijn. En mocht een cafe of theeschenker om welke reden dan ook gesloten zijn, hoef je niet verbaasd te zijn als de buurman plaatsvervangend een kopje thee en simit (Turks broodje) aanbiedt. Zonder kosten, weet ik uit eigen ervaring. 

Onzekere toekomst.

In het licht van heldere besluiten kan ik de burgemeestersverkiezing in Istanbul niet onvermeld laten. De uitkomst van de burgemeestersverkiezing in Istanbul eind Maart werd door de huidige president ongeldig verklaard nadat de nieuwe burgemeester al was benoemd. De argumenten hiervoor worden door diverse media betwist. Op 23 juni worden er nieuwe verkiezingen gehouden. Met dit en de huidige economische situatie in het achterhoofd, zijn de reacties die ik hoor over groeiende polarisatie te begrijpen.

Families en vriendengroepen vallen uiteen door verschillen in opvatting over de partij die de toekomstige burgemeester zou moeten voortbrengen. Op de door mij regelmatig gestelde vraag wat de verkiezingsprogramma’s van beiden partijen inhouden, blijft een helder antwoord uit. “Voor ‘wie’ ben jij?”, lijkt een meer toepasbare vraag. ‘Wat brengt de toekomst?’, is op basis van logica door niemand te beantwoorden.   

De huidige politieke situatie lijkt voor Nederland (gelukkig) een ‘ver van ons bed’ situatie. Het politieke systeem kent voldoende checks and balances om de maatschappij structuur en betrouwbare, weloverwogen besluiten te kunnen bieden. De Nederlandse regels en verantwoordelijkheden zijn helder en mogen wij koesteren. De lijnen van onze Nederlandse tekening zijn duidelijk.

Het beste van twee werelden verenigd: Nederlandse structuur en Turkse warmte

Maar is het een idee om bij het inkleuren van deze tekening, iets meer aandacht voor de ander te hebben? Op z’n Turks. Bijvoorbeeld door met plezier voorrang te geven aan een weggebruiker die per ongeluk voorrang neemt, terwijl hij of zij hier op basis van de regels geen recht op heeft. En, mocht op een mooie zomerse dag het terras te klein blijken, zullen wij dan gewoon maar eens buiten de ‘Algemeen Plaatselijke Verordening’ gaan zitten.

De Nederlandse structuur is heerlijk, maar niet om ons achter te verschuilen. Juist dankzij onze heldere regels kunnen wij de vrijheid nemen om mèt elkaar te komen tot open communicatie en samenwerking. Iets mèt een ander of vóór een ander doen, levert energie op. Geef je eigen leven èn dat van een ander kleur!

* De foto’s van Istanbul zijn zwart / wit en naar eigen inzicht in te kleuren.