Wereldwijf Antonietta woont in de UK: “Ik kots letterlijk van Brexit!”

Na meer dan vijftien jaar Frankrijk, vertrokken we als gezin naar Canada. Het idee was er ongeveer tien jaar te blijven, echter door ziekte in de directe familie en het gemis van de diversiteit die Europa te bieden heeft, besloten we na zes jaar terug te keren. Maar waar naartoe?

Onze oudste zoon ging studeren in Amsterdam, was Nederland misschien een optie? Ik had het gevoel dat ik zelf nog niet klaar was voor een terugkeer naar Nederland en ik was er niet van overtuigd dat mijn man, die Engels is, zich gelukkig zou voelen in Nederland.

Waarom niet naar Engeland?

Nadat een aantal landen de revue passeerden, dachten we, waarom niet Engeland? Immers mijn man was al meer dan 35 jaar weg en dit zou een mooie gelegenheid zijn om zijn oude vriendenclub weer wat vaker te zien. Mijn jongste zoon kon zonder problemen instromen in Secondary School en voor mijzelf was het ook een relatief makkelijke overgang. 

Zo gezegd zo gedaan, beetje Googelen, een oriëntatie tripje en het werd de stad Bath in Somerset. Alles ging goed, als Nederlander in Engeland kun je snel je draai vinden. Bath bleek een drukke toeristenstad en als oud hoteliers transformeerde we een studentenpand in vakantieaccommodaties, vandaag de dag een goedlopend bedrijf. 

Maar toen, de fatale uitslag van het referendum

In eerste instantie maakte we ons geen zorgen over het referendum. Totdat op 23 juni 2016 bleek, tegen ieders verwachting in, dat 51.9% voor vertrek uit de EU had gekozen. Ongeloof en boosheid was onze eerste reactie. David Cameron vertrekt met de noorderzon, wat nu? Er is geen plan!

Sinds deze datum meer dan drie jaar geleden tot de dag van vandaag, wordt ons leven gedomineerd door Brexit. Iedere dag op het nieuws, in de kranten, in praatprogramma’s aan de eettafel thuis en bij vrienden, in de kroeg, op de sportclub, óveral hoor je Brexit. 

Verdeeldheid en discussie

Vrienden en kennissen waarvan je het niet had verwacht, hebben pro Brexit gestemd. De discussies onderling kunnen hoog oplaaien, zelfs tussen familieleden. De Johnson familie is daar geen uitzondering in. De sfeer in het land verandert, niet alleen binnen de politiek, maar ook in het dagelijks leven. Je voelt je als buitenlander ineens niet meer welkom. Xenofoben kruipen onder hun steen vandaan en vinden dat ze nu openlijk hun mening kunnen uiten. Het is geen verrassing dat racisme en hate crimes sinds het referendum zijn toegenomen.

Het land heeft zich al snel in twee kampen verdeeld, je bent een Brexiteer of een Remainer. De politiek is een groot circus geworden, de verdeeldheid binnen de conservatieven en de labour partij maakt het alleen maar erger. Theresa May, zelf een Remainer, kreeg haar deal er niet doorheen gedrukt, zelfs niet na keer op keer stemmen. Niemand heeft van te voren nagedacht over de consequenties, zoals de Ierse grens, die het grootste obstakel blijkt te zijn. Met als gevolg dat de laatste drie jaar iedereen in onzekerheid leeft, de frustratie groeit. Met name voor de meer dan drie miljoen EU burgers die in Engeland wonen; zij voelen zich volledig in limbo in een diep verdeelde samenleving.

Ik voel me een Europeaan

Zo ook ons gezin. Als we van tevoren geweten hadden dat Brexit onze toekomst zou worden, waren we nooit naar Engeland verhuisd. Ik ben en voel me Europeaan, mijn moeder is Nederlands, mijn vader is Italiaan, mijn kinderen zijn Engels en Nederlands. Ik heb bewust nog geen settled status aangevraagd, een principe kwestie, en sowieso doe ik niks totdat er eindelijk een beslissing wordt genomen.

Alleen mijn zoon heeft nu een dubbele nationaliteit, zodat hij zonder zorgen zijn school kan afmaken. Er zijn mensen die hier 20, 30 of 40 jaar wonen waarvan de settled status aanvraag wordt afgekeurd, ook al wordt dit vaak recht getrokken, het is schandalig dat ze überhaupt deze mensen in twijfel trekken. Het zijn mensen wiens kinderen vaak hier geboren zijn, die al velen jaren hier werken, belasting betalen en voor wie Engeland hun thuis is. Er heerst veel angst voor de toekomst.

Dubbele nationaliteit

Wat de dubbele nationaliteit betreft, dit is een goed voorbeeld waarom dit voor Nederlanders in het buitenland belangrijk is. Alleen bij uitzondering kan men als Nederlander dubbele nationaliteit aannemen. Ben je bijvoorbeeld getrouwd met een Brit dan mag je wel de Britse nationaliteit aannemen, zonder verlies van je Nederlandse nationaliteit.

Veel Nederlanders die geen Britse partner hebben, zien dit als pure discriminatie. Zij zouden hun toekomst in dit land ook veilig kunnen stellen door de Engelse nationaliteit aan te nemen, maar doen dit niet omdat ze hun Nederlanderschap niet willen opgeven.

Settled status daarentegen is geen garantie voor de toekomst, neem alleen al het Windrush Scandal als voorbeeld. Voormalig minister Rudd van Binnenlandse Zaken trad in 2018 af omdat zij niet duidelijk genoeg was geweest over de quota die haar ministerie hanteerde voor het uitzetten van immigranten. Haar departement streefde ernaar om het aantal gedwongen uitzettingen met tien procent te verhogen. Het ging onder meer om mensen uit de Windrush-generatie die tussen eind 1940 en begin 1970 vanuit onder meer de Caraïbische gebieden naar Groot-Brittannië arriveerden na de Tweede Wereldoorlog met het schip Empire Windrush. Omdat ze uit het Gemenebest kwamen, hoefden ze toen geen officiële documenten te hebben. De overheid beschouwt hen en hun nakomelingen nu als illegaal.

Clown Boris

Als oprichter van het NIHB: Nederlanders in het buitenland, waaruit Stichting GOED (Grenzeloos Onder Een Dak) is voortgekomen, belangenorganisatie voor Nederlanders wereldwijd, ben ik hier nauw bij betrokken. De stichting pleit namelijk o.a. voor het toestaan van dubbele nationaliteit voor iedereen en zonder restricties voor de volgende generatie. Wil je dat jouw mening hierover gehoord wordt, vul dan ons nationaliteitsonderzoek in.

Tot nu toe heb ik mij vanwege mijn persoonlijke betrokkenheid bij de stichting min of meer neutraal opgesteld. Maar nu clown Boris het roer heeft overgenomen, wil ik mijn mond niet meer houden. De chaos is compleet! Ik dacht dat het niet erger kon. I was wrong!

Ik kots van Brexit

Ik kan het woord Brexit niet meer horen, ik moet er letterlijk van kotsen. Ik kots van de bevoorrechte, Etan college opgeleide Tories en van Jacob Reese Mogg in het bijzonder. Ik kots van de uitspraak: ‘Make Britain great again’. Ik kots van de eindeloze discussies over de backstop, deal of no deal, hard, soft of no Brexit. Ik kots van al die politici met hun eigen agenda en politieke machtspelletjes. Ik kots van Jeremy Corbyn, die maar geen duidelijk standpunt in wil nemen. Ik kots van de mensen die de EU de schuld geven van de chaos waarin de UK zich nu in bevindt

Kort samengevat, kots ik van de hele circus vertoning van de laatste drie jaar. Zal het spoedig eindigen? Komen er nieuwe verkiezingen? Wordt Brexit wederom uitgesteld? Gaat Boris Johnson de geschiedenis in als de kortst zittende Prime Minister of als de Prime Minister die Engeland met een no deal uit de EU laat crashen?  

Wat er ook gebeurt, wij vertrekken, of het nu een soft, hard or no brexit wordt, Engeland heeft ons uitgekotst…