Actueel: For the love of Israel and Palestine

Een nieuwe ronde. Een nieuw hoofdstuk in het meest gevolgde conflict in de wereld. Maar dit keer voelt het anders. In de 10+ jaar dat ik in Tel Aviv heb gewoond, ben ik nog nooit zo bang geweest als nu. Het land staat in brand. En dan heb ik het niet over de raketten van Hamas.

Het heen-en-weer geschiet tussen Israel en Hamas in Gaza zorgt natuurlijk voor ‘prachtige’ headlines. Maar wat voor veel grotere bezorgdheid zorgt voor zij die hier wonen, is wat zich op de straten van de Israëlische en nu ook Palestijnse steden afspeelt.

De geest is uit te fles

Erfgoed wordt vernietigd. Hotels, restaurants, synagogen en moskeeën worden afgebrand. Woedende bendes schuimen de straten af. Lynchpartijen vinden plaats in de meeste gemixte steden in Israel.
Dit zijn geen onschuldige protesten. Hier vallen doden… Wat al al jaren systematisch gevoed werd door diegenen die baat hebben bij een verdeelde samenleving en angstige bevolking, uit zich nu volop in de straten. De extremisten komen uit de schaduw en grijpen de kans met beide handen.
De geest is uit de fles. En de vraag stelt zich luider en luider of de controle nu officieel verloren is om de geest terug IN die fles te krijgen. Gevolg – we staan mogelijks aan de vooravond van een echte burgeroorlog.

En ik, ik kan me niet ontdoen van het gevoel dat letterlijk IEDEREEN in deze wereld zodanig druk is met zijn narratief te vertellen van dit verhaal, dat dit ten koste gaat van de mensenlevens hier op dit stukje betwist land.

Hashtags in plaats van medeleven

Beelden worden gedeeld (de gruwelijkste eerst a.u.b.!), verhalen worden verteld, slogans worden geroepen. “IStandWithIsrael” “FreePalestine” “GazaUnderAttack” “IsraelOnFire”. Aan hashtags geen gebrek. Aan medeleven, empathie, een poging tot kritische analyse des te meer.

En dan borrelen mijn meeste rauwe gevoelens naar boven. Terwijl ik de stories en gedeelde beelden van mijn Israëlische (joodse en arabische) en Palestijnse vrienden zie, voel ik verdriet, angst, ongeloof en pure wanhoop. Voor wat ze vandaag en morgen moeten doormaken. De Israëlische families in schuilkelders en in zelf-gekozen lockdown omwille van de angst voor woedende arabische bendes. De arabische families die oprecht in grote angst leven voor de extreem-rechtse gewelddadige joodse groeperingen. De Palestijnen in Oost-Jeruzalem en Ramallah die zware extra onderdrukking tegemoet zien terwijl ze solidariteit willen uitdrukken met hun broeders in Gaza. En last but not least, de mensen en kinderen in Gaza, die zonder veel beschutting en in enorm erbarmelijke omstandigheden nu de Israëlische bombardementen moeten ondergaan.

Geveinsde solidariteit

De echte onmacht en wanhoop komt echter bovendrijven als ik de stories en verhalen zie van alle mensen die vanuit de veiligheid van hun eigen huis in Europa de boel willen ophitsen. Onder de goedbedoelde vlag van solidariteit wordt de haat verder op de spits gedreven.

Van de onbekwame lokale politici verwacht ik eerlijk gezegd niets beter. Zij triomferen op verdeeldheid, polarisering en haat. We weten ondertussen al langer dat de huidige leiders geen enkele interesse hebben in een oplossing voor dit conflict, een einde van de bezetting. Aan alle kanten van de muur zijn er mensen hogerop die enorm veel baat hebben bij de huidige situatie. Maar van zij die op de barricades staan in naam van vrede, van rechtvaardigheid, van solidariteit wilde ik meer verwachten. Dit conflict is in de verste verte niet te vatten in de vorm van simplistische slogans.

Er zijn zo veel mooie organisaties hier ‘on the ground’ die dag en nacht werken aan het bruggen bouwen en ver weg blijven van het zij-wij denken. En met elke raket, elk bombardement, elk administratieve arrest, elke kogel, wordt al dat werk steeds opnieuw teniet gedaan. En toch staan ze steeds weer op om het opnieuw te proberen.

Wat mij steeds opnieuw zoveel pijn doet, is dat al die goedbedoelde pogingen tot solidariteit voor de Palestijnse zaak buiten de grenzen van het Midden-Oosten enkel worden uitgedrukt in de vorm van haat voor Israël en een zij-wij denken dat alleen tot meer polarisering leidt.

Als we echt geven om het Palestijnse volk, een volk dat mij overigens zeer na aan het hart ligt sinds mijn studentenjaren, moeten we ook een plek voorzien voor het Israelische volk. Het gaat immers aan beide kanten om mensen. Want zodra we die mensen herleiden tot hun politieke leiders, zullen we alleen maar aanzetten tot meer haat en geweld.

Bruggen bouwen

Ik heb alvast gekozen om deze dagen vooral in te zetten op bruggen bouwen. Tussen de raketten door, schrijf ik elke dag een andere vriend of kennis in Palestina, in de arabische steden in Israël. Niet om te vertellen over mijn kinderen en hoe zij vandaag een directe inslag hebben gehoord hier vlakbij. Maar om hen te vragen hoe het met hen gaat. Hoe zij en hun families het stellen. Of ze erin slagen om hun kinderen zoveel mogelijk in het ongewisse te laten. En om hen alle liefde en sterkte in de wereld te sturen om deze ongelooflijk angstige en gevaarlijke tijd door te komen. En ik sluit steevast af met het bericht dat ik hoop dat onze kinderen gauw samen kunnen spelen.

Als we morgen uit de schuilkelders komen, wil ik niet de straat oplopen om te roepen wie juist of fout was, wie de meest onmenselijke dingen heeft gedaan en wie niet. Morgen wil ik mijn schuilkelder uitkomen om de stukken van de kapotgeschoten bruggen te gaan oprapen en ze stukje voor stukje terug aan elkaar beginnen lijmen. De lijm ligt klaar. Nu maar hopen dat iedereen die maar een greintje om deze regio geeft mee komt plakken.

Nele woont sinds 3 jaar opnieuw in Tel Aviv met man en 2 kleine kindjes, en sinds 1 jaar in de randgemeente Ramat Gan.
Vandaag werden ze opgeschrikt door een directe raketinslag in hun buurt, waarbij ook een dode viel. Het conflict kwam dichterbij dan ooit, maar doet haar enkel meer geloven in de noodzaak van grassroots organisaties die inzetten op coëxistentie en bruggen bouwen