Mijn Omaanse sociale mengelmoes

In mijn eerste maanden in Muscat moest ik wel even zoeken, want waar zijn eigenlijk de Omani in dit land? Met een bevolking die voor 50% uit migranten bestaat, had ik vaker het gevoel in India, Pakistan of zelfs Nederland te zijn beland dan in Oman. Die internationale opbouw van de bevolking zie je overal terug. Van de mensen op straat tot de verschillende restaurants (met veel Indiase en Turkse eettentjes) en kledingwinkels, waar je weinig abayas ziet, maar veel sari’s en westerse kleding.

Mijn social circle is een mengelmoesje van verschillende nationaliteiten. In Muscat wonen relatief veel Nederlanders, waardoor wij kerst en nieuwjaar vierden met Hollandse gesprekken, oliebollen en een nieuwjaarsduik.

Warm Arabisch onthaal

Mijn groepje schoolouders is een leuke mix van culturen. Van Indiaas tot Amerikaans,Turks, Australisch, Egyptisch en Pakistaans. En met hier en daar gezinnen van het Arabisch schiereiland. Het leuke aan al deze internationale contacten is dat het je een nieuwe blik geeft op hoe mensen onderling met elkaar omgaan.

Waar het met Nederlanders onderling heerlijk vertrouwd en makkelijk is, word je met andere culturen nog eens verrast door gesprekken en omgangsvormen. Zo heeft een Amerikaanse moeder het vrijwel uitsluitend over mental health, politiegeweld en de Amerikaanse wapenwetten. De Indiase en Pakistaanse vrouwen praten onderling over lekker eten en van een Australische vriendin krijg ik de tips welke kampeerplekken mooi zijn.

Ook de mate van intimiteit verschilt per cultuur. Want, wat deel je met anderen en welke informatie houd je voor jezelf? Nederlanders houden zich vaak een beetje op de vlakte terwijl ik bij de Arabische vrouwen een heerlijke plons in het diepe maak. Onderling raken we elkaar aan, knuffelen we en delen complimentjes uit. In winkelcentra en openbare toiletten word ik door andere vrouwen liefkozend aangesproken met sister.

Ook mijn kinderen worden meegenomen in deze liefdevolle omgang. Vrouwen knijpen hun jongenswangen fijn en tillen baby’s op, terwijl ze luidkeels “Mashallah!” (God zij geprezen) roepen. Hoewel ik niet religieus ben, ben ik wel trots en blij als dit geroepen wordt als ze mijn kinderen zien. Dat ik af en toe mijn zeven maanden oude baby in een hoekje aantref met een lollly in zijn knuist geklemd, neem ik op de koop toe.

Slaapkamer’geheimen’

In de groep delen ze ook veel sneller dingen die in Nederland lang privé zouden blijven. Een Turkse vriendin, zwanger van haar tweede kindje, vertelde al bij onze tweede afspraak de naam van haar ongeboren kind. In Nederland houden ouders dit altijd angstvallig geheim tot na de geboorte. Toen zij terug naar Turkije ging om daar te bevallen, zij ze: “ik laat weten wanneer de bevalling begint en stuur de video”. “Yeah right“, dacht ik. Want, wie doet nou zoiets? Tot ik eind december een appje kreeg in de schoolmoeder-appgroep:

“Dames, mijn weeën zijn begonnen! Ze gaan me nu klaarmaken voor mijn keizersnede en over 2 uur wordt kleine Elias geboren.” 

De bevallingsvideo is mij tot nu toe gespaard gebleven. Wel ontving ik in de dagen erna diverse Anne Geddes-aandoende foto’s, van haar baby ingepakt in dekentjes en gedrapeerd in rieten mandjes.

Maar, ik sluit niet uit dat ik, opeens toch verrast wordt met een up close video van kleine Elias die voor het eerst het levenslicht ziet. En mocht ik niet weten wat te antwoorden? Dan hebben we dat ene woord dat altijd fijn klinkt in de oren van trotse ouders: Mashallah!