Brexit of Bremain? Een persoonlijk dilemma

Met mijn moeders auto volgestouwd met minstens tien dozen en drie koffers stak ik in oktober 2005 de Noordzee over, naar Londen. Na 13 jaar dringt de – gaan we ooit terug -vraag zich op.

Die oversteek was best knap gezien de grootte van mijn auto. Mijn scriptie moest nog wel afgerond worden, maar dat had ik gerangschikt onder de noemer ‘minor detail’. Vriendlief en ik waren bijna twee jaar samen en aangezien Engeland ook weer niet zover van Nederland is verwijderd, kon ik de sprong best wagen, had ik besloten. Daarbij, in het ergste geval was ik met een Easyjetje binnen een uur weer terug.

Zo avontuurlijk en dapper als ik het hierboven beschrijf is het niet helemaal gegaan. Ik ben namelijk helemaal niet zo impulsief, en zeker niet zo avontuurlijk en dapper. Maar na alle voor en tegens tegen elkaar te hebben afgewogen, alle rampscenario’s volledig te hebben uitgewerkt, kwam ik tot een vrij eenvoudige conclusie – op mijn relatie na was ik ongebonden.

De ooit-knoop

We zijn inmiddels dertien jaar verder. Die Easyjet vlucht heb ik in de tussentijd meerdere malen genomen, maar dan wel een retourtje. Londen is inmiddels mijn thuisbasis geworden. Ons appartementje voor twee in het hippe Notting Hill hebben we verruild voor een gezinswoning in het familie-vriendelijke Fulham. Want inmiddels zijn mijn vriend en ik getrouwd en hebben we twee zoontjes van zeven en acht jaar oud. Toen ik in die volgeladen auto stapte was dat wel met de overtuiging dat we – vriendlief is van origine ook een Nederlander – ooit weer samen terug zouden verhuizen naar Nederland. Het is logisch dat ‘ooit’ een heel breed begrip is en dat we over de jaren heen ‘ooit’ bleven uitstellen. Tot nu. De laatste maanden ontkom ik niet meer aan de gedachten dat ik zo langzamerhand de ooit-knoop moet doorhakken. Want de oudste wordt deze zomer negen, de toelatingsexamens voor de middelbare school komen eraan en, niet te vergeten, Brexit hijgt in onze nek.

Toenemende druk

Net als dertien jaar geleden weeg ik alle voors en tegens opnieuw netjes tegen elkaar af, zijn alle mogelijke rampscenario’s wederom uitgestippeld, heb ik research gedaan naar basisscholen voor de kids en is Funda inmiddels een bookmark op mijn laptop. Hoewel ik een duidelijk idee heb wat ik zou willen als we naar Nederland verhuizen (Haarlem regio, dichtbij het strand en de kids op een Nederlandse basisschool), kom ik er maar niet uit of ik dat ook daadwerkelijk wil. Want wil ik terug omdat ik dat echt graag wil, of omdat ik altijd heb gezegd dat ik terug ga? Daarbij, romantiseer ik het hele idee ook niet teveel?

Misschien dat het zowel te maken heeft met mijn leeftijd alsmede de leeftijd van de kinderen, maar ik voel de druk van die knoop steeds groter worden. Als we volgend jaar terug zouden verhuizen, kunnen onze jongens nog één à twee jaar basisschool meepikken voordat ze worden ondergedompeld in de middelbare schoolfabrieken en de bijbehorende ‘alles-is-stom’ puberteit. Stel we wachten nog vier jaar, dan verandert hun ‘Nederlands met schattig Engels accentje’ in ‘Is er een tolk in de buurt?’. En ik word natuurlijk ook niet jonger, hoewel ik die hoop altijd zal blijven houden.

Deadline

Aan de andere kant, ons leven in Londen is inmiddels zo diep geworteld. Werk, vrienden, de Engelse manier van doen en laten, de taal, de social lifestyle die een miljoenenstad als Londen met zich meebrengt. Terug naar Nederland verhuizen betekent het opgeven van alles dat we in dertien jaar tijd hier hebben opgebouwd. Weegt het opgeven en het mogelijkerwijs missen daarvan op tegen het terugzijn in ons thuisland? Men zegt dat kinderen zich heel makkelijk aanpassen, maar heeft dat te maken met hun leeftijd of met hun karakter? Leg je de keuze volledig bij de ouders of laat je kinderen van zeven en acht meebeslissen?

Niet alleen het maken van deze beslissing vind ik meer dan lastig, het niet weten wat ik wil maakt het voor mij zo mogelijk nog ingewikkelder. En nieuw. Ik weet namelijk altijd wat ik wil en met de bijbehorende overtuiging dat dat ook de juiste keuze is. Behalve nu, ik kom er simpelweg niet uit en zelfs als ik die verdomde knoop weet door te hakken, is dat dan met volle overtuiging? Of hoef je niet altijd overtuigd te zijn van een keuze – is weloverwogen goed genoeg?

Hoewel ik dus nog geen idee heb, heeft Theresa May inmiddels wel een deadline gesteld – in maart 2019 is Engeland sowieso Brexit. En hoewel ik in 2016 niet mocht stemmen, is de keuze ditmaal wel aan mij. Brexit of Bremain?

—————————————-

Ruth Oei-Abraham