Groei of veiligheid? Wat zoeken we eigenlijk als Nederlanders in den verre?

Nooit een saai moment in ons leven, soms voelt dat zo voor ons gezin. Er staan zakelijk nogal wat veranderingen voor mijn man en mij op stapel. Er spelen momenteel gewoon zoveel dingen in ons leventje als expats. Wellicht herkenbaar?! Maar wat zoeken we nu eigenlijk? Het avontuur, uitdaging in ons werk of uitdagingen in het leven?

Ik dacht na over onze buitenlandavonturen, de mogelijkheden die recent op ons pad zijn gekomen en de bewegingen binnen mijn online bedrijf. Zomaar enkele gedachten die ik deze week had, als expat-vrouw, moeder en online ondernemer.

Verandering is als een frisse wind

Als je de stap een keer hebt genomen om naar het buitenland te gaan, weet je dat een verandering van leefomgeving veel met jou en jouw gezin doet. Het kan als een heerlijke frisse wind voelen. Er zijn kansen, die je in je oude omgeving niet (meer) zag. En er zijn uitdagingen die je op je nieuwe plek (wel) aangaat.

Je kunt je nieuwe huis weer eens anders inrichten, de kinderen een nieuwe kamer laten uitzoeken en misschien genieten van een grotere tuin…Nieuwe talen doen hun intrede. Hoe lastig het soms ook kan zijn, het verrijkt je als mens om die nieuwe taal te leren en zo ook andere werelden te ‘betreden’, nieuwe mensen te ontmoeten en culturen te leren kennen. Schoolsystemen veranderen wat een hele omslag voor de kinderen meebrengt. Positief of minder positief. Maar hoe dan ook, is het wennen. De nieuwe omgeving geeft ook andere reismogelijkheden. Vanuit Nederland bezoek je bijvoorbeeld minder gemakkelijk Colombia, dan vanuit Curaçao. Je wereld wordt nog groter.

Maar wanneer is het genoeg geweest?

Maar wat als het niet zo leuk is, als het contract afloopt of als er zich een andere buitenland mogelijkheid voordoet? Wat doe je dan? Ga je door? Zit je in die expat-flow? Dan kan het ook voelen als: Oké, de bladzijden op deze bestemming zijn omgeslagen, wat is het volgende hoofdstuk? Het liedje ‘Thank you: Next!’ van Ariana Grande komt ineens bij me op. Wanneer is het genoeg geweest? Of is het een manier van leven, die je liever niet meer inruilt voor je leven ervoor….?

Nederland voelt steeds verder weg

Hoe nauw blijf je verbonden met Nederland? Bindende factoren kunnen familie, kinderen of gewoon liefde voor je thuisland zijn. Zelf voel ik de verbintenis steeds een beetje minder sterk worden. Mijn moeder is bijna twee jaar geleden overleden en zij was echt mijn baken in Nederland. Toen zij wegviel, voelde ik direct het verschil. Mijn kinderen heb ik nu nog bij me, maar met een dochter van 17 duurt dat niet heel lang meer. Ik weet uiteraard niet hoe het zou voelen, als zij wel in Nederland of op een andere plek in de wereld zou wonen. Onze kinderen hebben nog wel vrienden in Nederland die ze nog steeds graag zien. Maar de jongste merkt dat iedereen natuurlijk ouder wordt en andere dingen meemaakt dan hij. Toch een beetje vervreemding…

Nederland is wel ‘mijn land’, maar ook ik ben vervreemd. Dat hoor ik trouwens van veel terugkerende expatvrouwen. Dat er aan de ene kant niets is veranderd, maar dat dát tegelijkertijd het lastige is. Jij bent door je buitenland avontuur namelijk wel veranderd. Je hebt je op andere vlakken ontwikkeld, verrijkt, je bent door schade en schande wijs geworden…

Oppikken waar je was gebleven

Je omgeving verwacht dat je je rol en plek oppikt waar je was gebleven, jaren terug. Dit alles maakt dat je ooit ‘vertrouwde omgeving’ niet meer zo vertrouwd is. De wenperiode bij terugkeer is niet te onderschatten. Dit heb ik zelf al een keer bij terugkeer uit Spanje the hard way meegemaakt. Dat is natuurlijk niet voor niets.

Hoe ouder je kinderen worden, hoe meer stem ze natuurlijk krijgen: letterlijk en figuurlijk. In ons gezin, hechten we steeds meer waarde aan de stem van onze kinderen. Anno 2019 beslissen we nu meer gezamenlijk en telt iedere stem even veel. Dat was jaren geleden, toen Elise 6 maanden was toen we naar Spanje vertrokken, natuurlijk anders. En ook ons vertrek naar Curaçao verliep nog niet zo democratisch.

Op naar een volgend avontuur

De tijd zal het leren. We hebben als gezin de beslissing genomen dat, als het erin zit op een voor ons acceptabele manier, we verhuizen naar een volgend avontuur. En dat is spannend! We verhuizen voor tenminste drie jaar naar de Dominicaanse Republiek. Ook al staan de handtekeningen er nog niet onder, de kinderen hebben al wel een intake op de Amerikaanse school gehad en hebben wij ons gestort in de ingewikkelde wereld van het ‘wisselen van schoolsysteem….’

Vorige maand stond ik ook voor een andere grote beslissing: groeien met mijn bedrijf Dutch for Children of niet. Ik heb gekozen voor groei. Dit houdt in dat ik veel minder lesgeef en me meer met de managementkant van het bedrijf bezig ga houden. Er zijn enkele slapeloze nachten aan vooraf gegaan maar toen de beslissing eenmaal was genomen, voelde ik direct dat het goed was. Nu moet het zich nog bewijzen dat het de juiste keuze was. Maar daar is nu eenmaal tijd voor nodig.

Eigenlijk denk ik dat ik op alle vlakken in mijn leven het altijd wel zo zou doen: kiezen voor groei. Als die groei tenminste ieder gezinslid óf iedere klant in mijn bedrijf natuurlijk ten goede komt. Ook al kost het soms wat buikpijn hier en daar!