Reiskriebels? Glamping in Maleisië!

Tent in de rugzak, slaapzak erbij en hup gaan… Vele Interrail-vakanties heb ik zo doorgebracht in mijn jeugd. De jaren waarin ik kamperen nog leuk vond, liggen echter ver achter mij. Mijn kinderen zijn nu op een leeftijd waarop ze kamperen ‘vet’ vinden, en spannend. Na hevig tegenstribbelen door mams, is een compromis gesloten: we gaan een glamping trip ondernemen in ons mooie Maleisië!

Onbekend met het fenomeen? Glamping is een samentreksel van de woorden ‘glamorous’ en ‘camping’. Het eerste deel van het woord spreekt mij meer aan dan het tweede. Ieder z’n ding, toch?

Glamping it is!

De tijd dringt, en op vrijdagochtend boeken we dan eindelijk onze accommodatie, waar ik nog steeds mijn twijfels over heb. Maar goed, met frisse moed en open blik, pak ik in voor twee nachten. Dat de Deluxe tenten met ingebouwde badkamers al vergeven zijn en wij nu gevieren in een Standard tent slapen, doet vooralsnog niets af aan de feestvreugde. Wel word ik blij van de aanwezigheid van airconditioning in de tent, een eerste levensbehoefte hier in ons warme Maleisië. 

Ik wil best delen met anderen. Mijn lief en leed, sommige gedachten, de meeste van mijn bezittingen en ik zou ook mijn laatste stuk brood met een hongerig medemens breken. Maar aan alles zit een grens. Toch enigszins trots dat ik mijn eerste glampingnacht heb overleefd, sta ik ‘s ochtends samen met vier verhitte vrouwen voor het enige douchehokje op onze glamping op mijn beurt te wachten. Ik heb ineens weinig meer op met delen. 

Als het eindelijk mijn beurt is en de rij achter mij nog langer is geworden, duw ik de deur van het hokje met één vinger open. Los van wat modder op de grond en de gebruikelijke haren in het putje, valt het op het eerste gezicht mee. Voorzichtig loop ik naar binnen. De deur sluit niet en ik leun er tegenaan, om te voorkomen dat ie weer openzwaait. Ik hang intussen mijn kleren op aan het enige haakje in het douchehok. Mijn handdoek drapeer ik op een smalle plank. Alles gaat volgens plan.

Koude douche…

Van de betonnen vloer stap ik op de plastic douchevlonder. Die is gladder dan ik dacht. Met een zwaai beland ik op de grond, waarbij ik mijn teen lelijk tegen de muur stoot, de deur openvliegt, en mijn handdoek op de drijfnatte grond belandt. Nieuwsgierig gluren een aantal ogen de douchecabine in en razendsnel smijt ik de deur weer dicht. 

“You ok…?”, vraagt een bezorgde stem aan de andere kant van de deur. Natuurlijk niet, glampingtrut. “Yes yes!”, roep ik dapper terug. Ik besluit, ondanks de bloedteen, mijn doucheritueel voort te zetten. Terwijl ik met mijn gezonde voet de douchedeur dichthoud, druk ik met mijn rechter elleboog op een stalen knop in de muur. Dit resulteert in een koud straaltje lichtbruin water; bij lange na niet voldoende om de muffe lucht uit mijn haren te wassen.

Ik houd het snel voor gezien, kleed mij aan en loop weer naar buiten, waar de rij vrouwen nieuwsgierig naar mijn bloedende teen staren. Met een waar-kijken-jullie-nou-naar-blik, hink ik terug naar onze tent. Morgen ga ik een relaxte erbie-enbie boeken.