Door de dappere verhalen op een TedX in New York, gooi ik mijn vooroordelen overboord.
De huidskleur van geen enkel persoon in de drukke trein waarin ik zit, is hetzelfde. Beige, wit, rood, lichtbruin, donkerbruin, geel. Net als de haarkleuren. Grijs, zwart, kastanjebruin, lichtblond, peper en zout. Ik ben op weg naar een TedX conferentie in New York…
De rit in de trein naar New York City vanuit het dorp in Connecticut, waar ik woon, vind ik altijd al een feest. Zo’n treinrit alleen al intrigeert me. Hoe mensen niet of juist wel met elkaar communiceren, verbaal, non-verbaal. En als je dat dan vooral combineert met de gedachte dat geen enkel persoon in die ene trein, deze ene coupe alleen al, dezelfde achtergrond heeft. Laat staan de hele trein of heel Grand Central Station in New York waar dagelijks 750.000 mensen doorheen stromen. Ieder met een eigen verhaal, eigen ervaringen en culturele achtergrond.
Een smeltkroes van culturen
Bij de TedX conferentie aangekomen loop ik een zaal binnen waarin zich weer een smeltkroes van culturen, uiterlijkheden, kleuren en geuren bevindt. De conferentie belooft zestien sprekers die elk twaalf minuten hebben om hun verhaal te vertellen. Thema is: Bold and Brave. Moedig en dapper dus. Iedere spreker woont in een ander land, heeft een ander accent en een ander uiterlijk. Letterlijk van Hawaii tot Australië. Maar zelfs na mijn heerlijke multiculti treinreis en wandeling door New York, betrap ik mijzelf er op: ik heb de sprekers al tijdens hun korte loopje naar het podium stuk voor stuk een label opgeplakt! Nog zonder dat ze überhaupt iets hebben gezegd.
“De Britse onverzorgde vrouw in oude kleren en zonder schoenen aan staat bij mij door haar uiterlijke verschijning 2-0 achter. “
De mooie vrouwelijke Nasdaq racer die er piekfijn verzorgd uitziet, heeft direct mijn volle aandacht; zij zal wel een fantastisch verhaal te vertellen hebben. De Britse onverzorgde vrouw in oude kleren en zonder schoenen aan die, volgens de aankondiging, over haar voltooiing van de Mongol Derby race gaat vertellen (’s werelds zwaarste paardenrace van 9 dagen lang waarin in totaal 1,000 km wordt afgelegd in Mongolië) staat bij mij door haar uiterlijke verschijning 2-0 achter.
Moedige en dappere mensen
Er was een verhaal van een cameraman die een bijna-dood ervaring had meegemaakt toen hij voor een reportage in Texas was tijdens de orkaan Harvey in 2017. Hij was eerst ge-elektrokuteerd door een elektriciteitskabel en vervolgens door de overstromende rivier meegesleurd. Na zich een nacht aan een tak van een boom vastgeklampt te hebben, vonden de hulptroepen hem pas toen het licht werd.
Ik luisterde naar een Indiaase vrouw die uitgehuwelijkt was aan een man die haar 8 jaar lang mishandelde en misbruikte totdat ze de moed vond om voor zichzelf op te komen en met haar toen drie kleine kinderen haar biezen pakte zonder geld of spullen. Hoe gelukkig ze was toen de man haar het volledige voogdij gaf over de kinderen. Maar zelfs na alles wat ze had meegemaakt, voelde ze dat ze nog niet genoeg had gegeven. En dus richtte ze een liefdadigheidsorganisatie op die dagelijks een gezonde maaltijd kookt voor Indiase kinderen die in armoede leven.
En zo waren er nog twaalf andere verhalen van mensen die zo sterk en moedig zijn en het soms zelf niet eens zo voelen. Ze vertelden ‘gewoon’ hun verhaal.
Kwetsbare, positieve en inspirerende verhalen
De zestien verhalen over moedig en dapper zijn hadden in de kern drie facetten gemeen:
- Luister naar elkaar. “We have two ears and one mouth so that we can listen twice as much as we speak. Epictetus.” Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Het hoeft echt niet altijd zo’n uitzonderlijk verhaal te zijn als de sprekers bij TedX vertelden. Maar inspiratie en positiviteit liggen voor het oprapen.
- Wees niet bang om je kwetsbaar op te stellen. Iedereen is zo bang om hun zwaktes te tonen. Maar je connect niet met de ander als je je niet kwetsbaar opstelt. Brene Brown’s TedTalk over kwetsbaarheid is viraal gegaan, 40 miljoen kijkers!! Haar punt is dat schaamte de angst voor disconnection is. Iedereen kent wel een zeker mate van schaamte als gevoel. Het stemmetje in ons hoofd dat zegt; ‘Als een ander dit van mij uitvindt, ben ik niet interessant genoeg om mee om te gaan of naar te luisteren’. Doordat we die zekere mate van schaamte kennen, durven we onszelf niet te laten zien, ons niet kwetsbaar op te stellen.
- Wees authentiek en lief voor je zelf. Iedereen voelt het aan als je probeert iemand anders te zijn dan wie je echt bent. Hoe harder je voor jezelf bent, hoe verder je afstroomt van wie je daadwerkelijk bent. En daar stoot je mensen weer mee af. Dan wordt het zo’n vicieuze cirkel…
Wat als….?
En dan kom ik weer van de zijlijn met mijn “Oordelen-pet” op. Ik bedacht me: stel nou dat de smeltkroes in de TedX conferentie zaal in plaats van zo open te staan voor nieuwe verhalen, hun vooroordelen hadden geuit? Verbaal of non-verbaal, zowel voor als tijdens de speeches van de sprekers. Wat was er dan gebeurd?
Dan hadden alle zestien sprekers hun verhaal niet zo kwetsbaar en ‘echt’ kunnen doen. Dan hadden zij stuk voor stuk het publiek niet zo kunnen inspireren als ze nu hebben gedaan.
En als ik deze gedachte kopieer naar buiten die ene zaal, naar hoe we met elkaar omgaan in mijn dorp, in New York City, in Amerika, in Nederland dan geldt hetzelfde. Een vooroordeel of een mening uiten, zorgt ervoor dat we het verhaal van de ander niet horen, maar ook dat de ander niet zo snel zijn of haar verhaal zal vertellen. Je kwetsbaar opstellen wordt zo afgestraft en authentiek kunnen zijn is dan helemaal lastig.
Mijn vooroordeel overboord
Ik sprak na afloop met de Britse onverzorgde vrouw. Ik complimenteerde haar met haar fantastisch mooie verhaal. Ze bloosde en reageerde bescheiden. Zo’n moedige, sterke en slimme vrouw, zo bescheiden, ik vond het een mooi contrast. Oh, en waarom ze geen schoenen droeg: “Ik heb last van mijn voet als ik schoenen aan doe, dus ik dacht ik doe mijn schoenen gewoon uit.” Over authentiek zijn gesproken…
MEER LEZEN OVER ANNE-BARBARA’S ZOEKTOCHT NAAR VOOROORDELEN? KLIK DAN HIER