Actueel: Het Corona-virus veroorzaakt een oordelen-tsunami

We hebben net mijn schoonouders van 82 gebeld en met elkaar besloten dat het niet verstandig is om hen over te laten komen voor een bezoek aan ons hier in New York. In mijn hoofd zit een weegschaal die de ene dag de kant van ‘wat-een-paniek-om-niets’ ophelt en de andere dag de kant van ‘we-moeten-dit serieus-nemen’ opzoekt. Zit hier een politiek spel achter of is er een serieuze ernst waar we rekening mee moeten houden?

Het is het nieuwe, vreemde aan het corona virus wat ons als mensheid totaal verward maakt. Doordat we niet weten wat dit virus precies veroorzaakt, we de feiten nog niet kunnen doorgronden worden we onzeker. Door onzekerheid komen de illusies, of concepten zoals de hedendaagse psychologie ze noemt, die we met z’n allen in ons brein hebben aangemaakt, nog sterker naar boven. De ene cultuur is dan weer meer risico-avers dan de andere, maar uiteindelijk zwichten we allemaal voor een meer individuele aanpak doordat we naar een overlevings-versnelling schakelen. En door in een overlevingsmodus te zitten gaan we dingen zien die er in werkelijkheid niet zijn. De illusies die we door ervaringen, verhalen en vooral het nieuws binnen laten komen.

A big thing?

Een voorbeeld van een illusie is onze gave om in een niet-realistische status te belanden. We gaan dingen zien die niet de realiteit zijn. En het is op dit moment heel makkelijk voor deze illusie om te floreren aangezien het wereldnieuws elk moment van de dag om de oren vliegt. Doordat we alleen nog maar nieuws horen over nieuwe gevallen besmet met het Corona-virus over de hele wereld, is het Corona-virus blijkbaar een big thing. Anders zou het toch niet zoveel in het nieuws zijn? Verder dan de kop van een artikel lezen we vaak niet want we hebben allemaal een druk leven. Dus elke kop die ook maar iets van paniek kan veroorzaken, en dat is eigenlijk bijna altijd het geval, veroorzaakt de angst. Dan gaan we denken dat als we maar genoeg met anti-bacteriële handsanitizer smeren we niet ziek zullen worden.

Handjes wassen

Corona is een virus. Een virus is niet een bacterie. Het is de vraag hoe lang een druppel van een hoest van iemand dat het corona virus bevat blijft ‘leven’ maar dat kan nooit lang zijn. Ikzelf vond het ook tijd om handsanitizer aan te schaffen. Want ja als iedereen het doet doe ik het ook maar. Ik wil echt niet ziek worden. Toen kwam ik er deze week achter dat er nergens meer handsanitizer te koop is. En zelfs al wil ik het via amazon kopen; de levertijd is een maand! We vinden het allemaal belachelijk, maar toch doen we mee; want ja wie weet, ik wil niet het risico lopen ziek te worden.

Dat brengt mij op het volgende punt. We hebben de neiging in een vreemde nieuwe situatie individualistischer te worden. We beginnen te hamsteren, en niet alleen de handsanitizer. Ik zie de mensen hier in het dorp in Amerika met karren vol waterflessen en blikken eten uit de supermarkten komen. Een filmpje van twee vrouwen die vechten om een pak wc-rollen in Australië gaat viraal. We beginnen iedereen verdacht te vinden die ook maar een klein kuchje heeft. We geven elkaar geen hand meer en sluiten onszelf liever op in huis dan dat we de kans lopen het virus ergens op te doen.

Wijzend vingertje

Doordat we onszelf nu in een onzekere situatie manoeuvreren steekt er nog een eigenschap van ons als mens de kop op. En dat is ons oordelen. Ik ben laatst naar een stilte retreat geweest en ik heb daar, naast heel veel andere interessante dingen over mijzelf en ons brein, een heel interessant punt over ons brein geleerd. Op het moment dat je je in een nieuwe vreemde, onzekere, niet comfortabele, wellicht zelfs angstige situatie voelt, ga je oordelen over anderen. Dat is weer het overlevingsmechanisme. We gaan niet terug naar onszelf, naar ons binnenste, maar pakken juist de ‘makkelijke’ weg. En dat is die van het wijzen met de vinger naar de ander.

Tot dag 3…

We veroordelen anderen over de meest pietluttige dingen. Hetzelfde gebeurde tijdens mijn retreat. De eerste dag voelt het nogal oncomfortabel om stil te zijn, niet te praten zonder telefoon te zijn en niet te kunnen lezen en schrijven terwijl je met bijna 100 man in een retreat gebouw leeft. Ik begon mij angstig, eenzaam en onzeker te voelen. De volgende dag ging mijn denkproces verder naar het oordelen; wat een gekke sokken heeft die man aan, die vrouw is wel heel overdreven met haar ogen dicht aan het eten. Totdat het moment komt dat ik me hier bewust van werd op dag drie. En toen kon ik deze illusie eindelijk laten gaan als een ballon met helium erin. Wat gaf dat een bevrijdend gevoel zeg. Ik werd bewust. Bewust over alle illusies die ons als mens veranderen. Onze acties manipuleren. En ons gevoel van geluk, diep geluk, overschaduwen.

We zitten in een Corona-retreat

Ik zie het zo dat we met de wereld nu 1 a 2 dagen in het Corona-retreat zitten. We voelen ons oncomfortabel, onzeker. Hoe groet ik mijn vrienden? Stap ik wel of niet in het vliegtuig? Moeten we dit concert nu cancellen? En daarbij komt ook het oordelen. Op micro niveau; Waarom hoest die man niet in zijn elleboog? Belachelijk dat die vrouw drie handsanitizer flesjes koopt terwijl er al een tekort is, houd ook wat voor anderen over. Maar ook op macro niveau; Waarom wachtte Italië zo lang met een totale shut-down? Of, dat bedrijf laat zijn medewerkers nog steeds vliegen, dat kan toch niet?

In quarantaine thuis

Hopelijk komen we als wereld ook heel snel in de bewust-zijn fase van dag drie terecht. Zodat we met elkaar tot wat bevrijding van het brein kunnen komen. Ik bedoel hier niet mee te zeggen dat wat we nu allemaal voor maatregelen treffen niet klopt. Daarvoor weet ik op dit moment te weinig van de feiten. Maar het zou ons als mensheid een heel mooi bewustzijn kunnen geven over de wereld, hoe we nu met elkaar leven en de illusies die ons gelukkig leven kunnen overschaduwen. Wellicht komen we erachter dat we het eigenlijk wel heel fijn vinden om niet van hot naar her te kunnen vliegen, niet elke dag naar kantoor te moeten en wat meer als gezin in ‘quarantaine’ thuis spelletjes bij de open haard te doen. Dan facetimen we opa en oma wel even.