De laatste brief aan mijn allerliefste dad

Hoe kan ik nou in godsnaam samenvatten wat jij voor mij betekende?
Hoe kan ik nou in woorden uitdrukken hoe belangrijk jij voor mij was mijn hele leven?

Jij, de man van weinig woorden, maar die altijd het juiste wist te zeggen, die meestal het juiste advies gaf.
Jij, de man die me vroeger expres van feestjes kwam halen in je zwarte cowboylaarzen, omdat je wist dat we die zo lelijk vonden.
Jij, die me helemaal naar Perpignan heeft gereden toen ik een jaar in Frankrijk ging studeren en die tientallen conserveblikken voor me kocht voordat je wegging, zodat ik altijd te eten zou hebben.

Jij, die ons leerde wat goede humor was en dat je maar beter om je eigen grapjes kon lachen.
Jij, die ons elke zaterdag meenam boodschappen doen en daarna naar de videowinkel om een film uit te zoeken.
Jij, die elke kerst een nog grotere boom wilde en we zo elk jaar de top eraf moesten halen omdat het plafond te laag was.
Jij, die met me wachtte op de dag van mijn bruiloft, dat de auto ons kwam halen om naar het gemeentehuis te rijden.
Jij, die de beste knuffels kon geven en het hardste kon lachen.
Jij, met je bulderende lach.

Wat ik van je heb geleerd

Al opgroeiend was je het voorbeeld van een hardwerkende vader, die altijd voor iedereen klaar stond. Eerlijk, loyaal en nooit was iets je teveel. Jij leerde me hoe ik de olie moest controleren in de auto. Dat wanneer je in een hotel was je altijd eerst moest kijken waar de nooduitgang was.
Dat je mensen niet kunt vertrouwen wanneer ze je niet recht in de ogen kijken. Dat in het geval van waterlekkage je beter de elektriciteit kunt afsluiten.
Dat het belangrijk is dat je de bandenspanning regelmatig controleert van de auto.

Maar vooral dad, vooral dat je bij de basis moet blijven. Dat niet iedereen je energie waard is wanneer je nooit iets terugkrijgt. Dat mensen die alleen maar nemen niet belangrijk zijn in je leven. En dat je op die manier jouw leven indeelt zodat je omringd bent door liefde. Zodat je gewoon simpelweg tevreden en gelukkig kan zijn. Jij kon als beste genieten van je gezin, van jouw kleinkinderen op wie je zo ontzettend trots was. Met stralende ogen vertelde je aan iedereen die het maar horen wilde hoe mooi en leuk en intelligent James, Fien en Jules zijn. De vakanties die we samen doorbrachten, hoe je kon genieten van het strand en de maaltijden samen. Jij en mam genoten volop van elk moment die we samen hadden. Altijd.

Afscheid met jouw hand op mijn hart

De afgelopen maanden waren zwaar. Behalve ongeloof en verdriet, hebben we de tijd die je nog had gevuld met liefde, gehuil en gelach.
Je was verbaasd over de stroom berichtjes die we allevier kregen, kaartjes, bloemen, trappraatjes om de afstand te bewaren ivm corona, pannen soep.
Zoveel lieve mensen die verdrietig waren en ons harten onder de riem staken. Vier maanden lang een zee van liefde van lieve mensen terwijl thuis een bubbel van liefde was waarin jij rustig kon liggen op de bank. En daarna op je ziekenhuisbed.

Dad, ik koester al onze herinneringen. Ik ben mam en jou zo dankbaar voor wie ik ben. We zullen je zo missen dad, maar ik zei tegen je een paar weken geleden dat wij ok zijn, je hoefde je om ons geen zorgen te maken.

Woensdag 5 augustus hebben we afscheid van elkaar genomen. Mijn hand op jouw hart, jouw hand op mijn hart. Je zei dat je me nooit zou verlaten, dat je altijd bij me zou zijn. Ik zei dat ik je nooit zou verlaten, dat ik altijd bij je zou zijn.

Donderdag 27 augustus heb ik je voor het laatst gezien. Je lag comfortabel in je houten kist. Mijn broertje had je handen op elkaar gelegd en de rozenkrans die je de afgelopen maanden steeds bij je hebt gehad door je vingers gevlochten. Het was moeilijk om naar je te kijken. Je had extreem veel gewicht verloren, je was letterlijk vel over been. De kanker had je helemaal leeggezogen. Ik vond het zo moeilijk om je koude voorhoofd aan te raken, maar ik wist dat het voorbij was, dat je nu gewoon rust kon hebben en dat het goed was zo.

Ik ga je missen ouwe dibbes

Vrijdag 31 juli heb ik je voor het laatst een appje gestuurd. ‘We zien je maandag dad. Nergens aan denken, geen zorgen maken, we gaan gewoon genieten.’
Daarna durfde ik het niet meer. Ik had het niet aangekund dat ik je nog een appje zou sturen en dat die voor altijd ongelezen zou blijven.
Het appje daarvoor was een foto die ik je stuurde van één van onze korte wandelingen die we in juni nog maakten. Wandelingen waarvan je zo genoot om gewoon de wind op je gezicht te voelen terwijl het je zoveel energie kostte. Even zitten op het bankje op de brug en gewoon kijken naar de bootjes en eenden die langskwamen. Puur, simpel geluk van samenzijn.

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat we dat samen hebben kunnen doen. Precies 18 weken en twee dagen na de aankondiging van je diagnose, heb je heel rustig je laatste adem uitgeblazen. Al meerdere dagen onder invloed van fentanyl en morfine zodat je lekker in slaap kon blijven. Je had net een zoen op je voorhoofd gekregen van je zoon. Je hebt gewoon gewacht totdat hij thuis kwam zodat mam niet alleen zou zijn. Zo was jij. De allerbeste vader ooit. De leukste opa ooit.

Ik ga je missen ouwe dibbes. Mijn hart is gebroken wetend dat je me nooit meer per ongeluk zal bellen omdat je telefoon in je broekzak zat. Nooit meer jouw bulderende lach. Jouw stem die me Baddy noemde. Maar weet je dad, wij zijn ok en jij ook waar je nu bent. Mijn hand op jouw hart, jouw hand op mijn hart.