Libische vrouwen in hun kracht

Wereldwijd is diversiteit al jaren een hot onderwerp en ook in Libië laait dit onderwerp elke keer weer op. Persoonlijk zie ik vele uitdagingen. Alleen zijn het vaak niet de uitdagingen die men in de media en of via internationale organisaties hoort…

Nederland heeft Libië al groots leren kennen in 2010, nadat de Afriqiyah Airways-vlucht 771 met 104 passagiers in Tripoli was neergestort. In menig geheugen is de naam Ruben nog aanwezig, als enige overleefde hij de crash op negenjarige leeftijd. Voor één Libisch gezin heeft dat ook gezorgd dat hun relatie met Nederland voor altijd verbonden zal zijn. Het gezin Benalla-Eshali dat Ruben mentaal en met hart geadopteerd heeft. Voor de kinderen is Ruben hun broer(tje) geworden en de ouders waren letterlijk dag en nacht bij Ruben ten tijde zijn ziekenhuis verblijf in Libië.

De vader, de arts Sediq Bendalla, die Ruben behandeld heeft is her en der wel benoemd en is door Nederland hiervoor ook geridderd. Alleen de moeder Halima Eshali is een onbekend persoon gebleven. Als hoofd van de Intensive Care was zij vanaf de eerste seconde bij Ruben. Heeft zij de zorg opgepakt, maar ook steun en liefde. Een mooie en sterke vrouw. Moeder van vier kinderen, die door hen als motor van het gezin wordt gezien; een hecht team, zoals een van de kinderen het verwoorde. Halima Eshali is een voorbeeld van de vrouwen in Libië. Een krachtige vrouw die niet vraagt om erkenning, maar het zeker verdiend. Waarom is zij niet geridderd?

De kracht van de Libische vrouw

In de loop der jaren heb ik vele mensen mogen ontmoeten in Libië en nog meer mensen gesproken. Zowel mannen als vrouwen. Als je naar beelden van Libië kijkt lijkt het erop dat het land geen vrouwen kent maar puur uit mannen bestaat. Los van de beelden uit de conflict gebieden, zijn er echter wel altijd vrouwen op dezelfde locaties als waar men de mannen kan vinden. Soms zelfs meer, alleen vanuit respect brengt men de vrouwen (bijna) nooit in beeld. Als ik iets zeker weet is dat vrouwen in Libië een behoorlijke rol hebben in het land.  

Kracht is waar ik in geloof en wat ik blijf versterken. Zowel van mannen als vrouwen. Jaren geleden heb ik een stukje geschreven dat draaide om de vraag of onderdrukking een fabel was. Vanuit de moslim gemeenschap in Nederland kwam daar heel snel een enorme reactie op. Ondersteunend. Hoewel het een aantal uur op een landelijke Nederlandse website heeft gestaan, is het ook snel verwijderd door de hoofdredacteur. Dit verhaal wilde men niet steunen. Het gaf alleen wel weer hoe ik de vrouw met hijab zag. Vrouwen in hun kracht, maar ook met de nodige uitdagingen.

Waardering voor vrouwen op de achtergrond

Vanuit internationale organisaties, de VN, ambassades krijgen de vrouwen in Libië geregeld aandacht. Direct tijdens en na de revolutie werden er vanwege human rights ook vele workshops aangeboden met betrekking tot vrouwenrechten. Tot op heden blijf ik proberen het te begrijpen. Is dat echt het eerste wat een land nodig heeft? Vanaf het moment dat ik Libië leerde kennen vond ik namelijk hun omgangsvormen erg mooi en leerzaam. Wat ik nog steeds vind, terwijl ik nu ook wel meer de uitdagingen ben gaan zien. Alleen gaan die niet altijd gelijk op met de uitdagingen die de westerse wereld ziet en de daarbij aangeboden workshops, trainingen, etc. Een verschil dat ervoor zorgt dat de uitdaging niet alleen niet herkend wordt, maar ook niet erkend wordt.

De meest bijzondere Libische vrouwen die ik ken, zijn niet de vrouwen die geregeld in de (social) media naar voren worden gebracht. Het zijn de vrouwen zoals hoofd IC, de moeder, de vrouw dat Ruben goed heeft leren kennen. Het zijn de vrouwen die hun weg blijven zoeken in de zaken waar ze in geloven. Waarbij ik velen zie die met steun van hun echtgenoot, andere familie in hun eigen omgeving blijven, zorg dragen voor hun huishouding, hun familie. Vrouwen die daarnaast hun eigen supermarkt openen. Hun beauty salon, hun bakkerij, eigen bezorgdienst, ondanks zwangerschappen naar de universiteit gaan, les geven, werken als arts of verpleegkundige, in de apotheek, als advocaat en zoveel andere beroepen waar je vrouwen tegen komt. Het aantal vrouwen dat een eigen NGO heeft opgezet om anderen te helpen, samen met andere vrouwen of samen met de mannen is ongekend. Vrouwen die zichzelf low profile enorm ontwikkelen. Voor zichzelf, voor hun familie en of de omgeving, het land.

Een stevige positie en respectvolle benadering

Hoewel net als elders in de wereld je ook in Libië vrouwen tegen kan komen die misbruikt zijn of worden, is het ook zo dat vrouwen in Libië over het algemeen een stevige positie kennen. Zowel binnen de familie, maar zeer zeker ook binnen de samenleving. Het respect voor en naar vrouwen in Libië is over het algemeen enorm. Zo hoeft een vrouw nooit in een rij te wachten, maar wordt zij altijd voor gelaten. Ook als de man al uren wacht, bijna aan de beurt is, de vrouw krijgt het laatste broodje van de bakker. Maar er zijn natuurlijk veel meer voorbeelden te noemen.

En hoewel dit respect nooit minder mag worden, zou het ook mooi zijn als het meer gecombineerd zou kunnen worden met vertrouwen. Niet het vertrouwen in de vrouw, want dat is wel aanwezig. Maar meer het vertrouwen in haar omgeving. Een omgeving die gelijk staat aan haar familie. Want bescherming regeert. En het hoogste en meest waardevolle wordt het meest beschermd: De vrouw, de moeder, de dochter en zeker een zus(je).

*) Noot redactie: de vrouw in de hoofdfoto is niet Halima Eshali, de vrouw en het hoofd van de Intensive Care waarover de schrijfster van dit artikel spreekt.