Rijk of arm; thee drinken doen we allemaal

Thee maken en drinken is een ritueel. Van oudsher en in verschillende culturen. Het pakken van een mok, het kiezen van een smaak, het koken van het water, het schenken van het hete water in een mok, het laten trekken van de thee, het wachten tot de thee net genoeg is afgekoeld en dan het proeven van de theesmaak op je tong. Het vertraagt. Het brengt dat kleine beetje rust in onze hectische levens. 

Nu hebben we sinds kort een Quooker in de keuken. Het doet iets met mijn ervaring van het drinken van een kopje thee. De rust van even de aandacht geven aan het drinken van een kopje thee werd minder. Het vertraagt minder. Ik hoef niet te wachten tot het water kookt en de mok en smaak kies ik al voordat ik de knop van de Quooker omdraai. Het is lekker efficiënt geworden. 

Ons efficiënte leven

De manier waarop wij leven wordt ook alsmaar efficiënter. Onze manier van leven is beter te vergelijken met het gebruik van een Quooker dan met het wachten tot het water in een pannetje boven het vuur kookt. We razen door. Met tot gevolg dat we ook altijd meer en nu willen. Elk jaar gaan de doelen omhoog. Bij onszelf en bij bedrijven.

Vorig jaar 5 km hardlopen, dit jaar minimaal 10 km. Dezelfde omzet maken als vorig jaar wordt als niet succesvol bestempeld. Als je niet snel genoeg reageert op een e-mail is er iets aan de hand of is de service niet goed. Als je niet snel genoeg meepraat in een gesprek ben je een softy. Vandaag voor 3 uur besteld, vanavond nog bezorgd. Aardbeien niet in het seizoen? Dan telen we ze toch gewoon met kunstlicht? 

Zoals het hoort

En juist op de plekken in de wereld waar de mens meer dan genoeg van alles heeft is de mens minder gelukkig en wordt er meer geoordeeld. De wereld van de rijken is nog meer geïdentificeerd met vorm, verdwaald in inhoud, gevangen in ego. De regels ‘zoals het hoort’ zijn duidelijk en scherp gesteld. Buiten de lijntjes kleuren wordt niet snel getolereerd want dat brengt de identiteit van de rijkman in gevaar. 

Op plekken waar schaarste heerst, is samenwerken noodzakelijk. Daar moet buiten de lijntjes worden gekleurd om te overleven. Individualistisch leven betekent je eigen doodvonnis tekenen. 

Twee extremen

Het waarderen van kleine dingen, tevreden zijn met weinig of niet veel nodig hebben versus alleen maar het grote kunnen waarderen, meer meer meer willen en je alleen prettig kunnen voelen in luxe of comfort. Twee extremen. Met allerlei gradaties er tussenin. Succes, mislukking en allerlei andere labels zijn gelinkt aan het perspectief van de levensstandaard die we gewend zijn. En juist als die levensstandaard hoog is kan je hard vallen. De lat wordt steeds hoger gelegd en is op een gegeven moment onbereikbaar.

Wat blijft er dan over? Een strevend, oordelend ego dat niet kan bereiken wat het wil.

Laten we, arm en rijk, weer thee met elkaar gaan drinken zoals thee drinken van oudsher is bedoeld. Laten we met elkaar een mok maken, een smaak kiezen, samen het water laten koken, voorzichtig het hete water in de mok schenken, met elkaar wachten tot de thee getrokken en net genoeg afgekoeld is, en met elkaar genieten van de smaak van thee in onze monden. En als we dan toch zo met elkaar vertragen en wachten kunnen we naar elkaars verhaal luisteren. Misschien leren we nog iets van elkaar.