Remigreren naar Nederland: ‘Now what?’

Vancouver 2021. Dat was het. Na twaalf jaar zit het erop. We gaan naar huis en remigreren naar Nederland. Hier in Canada eindigt ons expat leven.

Natuurlijk hebben we er lang over nagedacht, over gesproken en weloverwogen beslist dat dit de beste keuze is. En ja, ik ben moe van het expatleven. Van het zeven keer verhuizen naar en binnen vijf verschillende landen, het vrienden maken en weer afscheid van ze nemen. Moe van het opstarten van een nieuw leven en het oprollen ervan. Kon ik eindelijk op de tast het lichtknopje in mijn slaapkamer vinden, moest ik alweer op zoek naar het nieuwe.

Geen weg terug

Maar wat was het iedere keer weer leuk, bijzonder, spannend en overweldigend! En wat komt daar nu in godsnaam voor in de plaats? Het gevoel van ‘Now what?’ overvalt me als ik denk aan het moment dat we in Nederland zullen landen. Bij iedere nieuwe bestemming, maakten mijn man en ik de afspraak dat we naar huis zouden gaan als het niet zou bevallen. Deze keer hebben we die afspraak angstvallig niet besproken. Er was altijd een weg terug, maar ‘What if…’ en er geen weg terug meer is?

Adressen opschonen

Ik meld me af van alle expatmums-, internations-, en expat.com sites. En van alle ongewenste e-mails die ik nog steeds krijg uit verschillende landen. Van de hotels waar we overnachtten en de waterparken waar we regelmatig kwamen. Van job-websites met banen in Bombay of Brisbane. Ja, natuurlijk wil ik daarheen! Ik ben blijkbaar gek op dat avontuur en het onbekende maar ik weet ook wat erbij komt kijken om met een gezin met drie kinderen te verkassen. Weer een nieuwe school, weer nieuwe vrienden aan wie ze gehecht raken, weer de tranen en het verdriet in die laatste periode bij het afscheid nemen. Hoe interessant het allemaal ook lijkt, soms is het gewoon klaar.

Alles wordt weer ‘gewoon’

Nu ben ik nog even die expat mum die ervoor zorgt dat de kinderen weer op een nieuwe school terecht kunnen. De vrouw die samen met haar man een prachtig huis vindt en de internationale verhuizing organiseert, die door ervaring steeds makkelijker verlopen. De moeder die het sociale leven weer opnieuw zal inrichten in Nederland maar dan als gewone sterveling. Geen poolparty, een dagje skiën met vrienden of een weekendje Vancouver Island. Geen gesprek dat steevast begint met de vraag waar je vandaan komt, gevolgd door de vraag hoe lang je blijft. In Nederland is vast de eerste vraag wat ik voor werk doe en dan gemopper over de tweede hete dag na drie weken regen.

Een definitief besluit

Zou ik het weer kunnen? Het Nederlandse leven, zonder weg terug? Ik kijk naar de stapel fotoboeken van de afgelopen jaren vol herinneringen aan vrienden en bestemmingen over de hele wereld. Ze liggen klaar om ingepakt te worden. Ernaast ligt een schets van ons huis in Schotland. Even ben ik terug in onze tuin waar we trouwden en dwaal daarna af naar de woestijn van Dubai waar ik het warme zachte zand onder mijn voeten nog bijna kan voelen. Ik weet waarom we deze stap zetten. Toch voelt het afscheid dit keer anders. We sluiten een deel van ons leven af. Voorgoed.

De laatste dagen. De container in de straat. Het inpakken. Het afscheid nemen. Het is zover. We remigreren en gaan terug.