Salaam uit snikheet Muscat!

“Dit is echt vet!” Een van de meest gebezigde zinnen van mijn drie- en vijfjarige zoons, klinkt helder boven het achtergrondgeluid van keiharde Disney soundtracks, ballen die worden rond geblazen en kinderen die krijsen van geluk.

Nu, ruim anderhalve week na aankomst in Muscat, vind ik dit de meest rustgevende plek. De schreeuwerige mall met de ballenbak waar de boys even kunnen uitrazen zonder dat er een appèl gedaan wordt op mijn creatieve input en entertainment kunsten.

Heet welkom in quarantaine

Anderhalve week geleden kwamen we aan in Muscat en liepen we om 11 uur ‘s avonds het vliegveld uit. “Mama, mijn kleren smelten!”, riep de oudste uit. Op zijn gezicht las ik een mengeling van verbazing en schrik. De hitte raakte ook mij als een klap in het gezicht. Alsof je je hoofd in een oven steekt om een flinke teug frisse lucht binnen te krijgen.

Hoe gaan we hier in vredesnaam de eerste weken doorkomen?, vraag ik me af. De Man moest direct naar kantoor, maar ik zit de eerste week met de boys in quarantaine in ons tijdelijk vakantiehuisje.

De quarantaine blijkt na die week gewoon door te gaan. Met een gevoelstemperatuur van 50 graden, zit je min of meer opgesloten in je huis. De eerste weken zijn een aaneenschakeling van verzoeken van de kinderen. Verzoeken om eten (“nee ik wil geen brood, maar iets zoets”), om TV (“is het al bijna middag?” wat overigens vertaald moet worden naar “mogen we al netflixen?”) en verzoeken om allerhande speelactiviteiten. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Opvoedkundig dilemma

De dagen zijn lang en saai in de Omaanse zomer, en het is maar wat aanlokkelijk om toe te geven aan al wat er te consumeren valt op het gebied van televisie en zoete troep. En dat is nu precies waar ik het meest voor vrees.

Hoe voorkomen we dat wij, met fulltime hulp in huis en talloze winkelcentra waarin kids volgepropt lijken te worden met junkfood en entertainment, onze kinderen opvoeden tot verwende oliesjeikjes? Hoe vermijden we dat ze al die luxe als vanzelfsprekend beschouwen en over een paar jaar als papperige snotaapjes terugkeren naar Nederland?

Mamma op missie

Daarom heb ik mezelf als missie gesteld om de jongens zoveel mogelijk te betrekken in het huishouden, ze gezond te laten eten en hen minimaal bloot te stellen aan al het schreeuwerige entertainment. Ik wil dat ze zich vooral steeds blijven verwonderen om de wereld om hen heen. Dat ze leren van een nieuwe cultuur, nieuwe talen en nieuwe vriendschappen sluiten.

Ook met mijzelf maak ik een belofte. Dat ik ga schrijven over dit land op het Arabisch schiereiland, waarbij oppervlakkige en schreeuwerige malls gecombineerd worden met een rotsvast geloof en oude tradities.

Terwijl ik dit allemaal zittend in die enorme ballenbak, neerschrijf, komt mijn oudste naar me toe en herinnert me aan wat ik eerder vandaag beloofd had. Dat ze ook nog even in de achtbaan bovenin de mall mogen én een smarties-doosje krijgen bij thuiskomst. 

Oh jee. Gelukkig heb ik nog vier jaar om deze ingeslagen koers weer recht te zetten.