Over taboes gesproken: als hij toch niet zo’n topman blijkt…

Ze was nog jong toen ze hem voor het eerst ontmoette. Hij was twee jaar ouder: charmant, intelligent. Zij was dat ook. Ze was gedreven en ambitieus, maar onzeker zoals veel jonge vrouwen dat zijn. Tot ze hem ontmoette. Hij geloofde in haar zoals nog nooit iemand in haar had geloofd. Hij nam haar in vertrouwen, over zijn pijnlijke jeugd en de moeilijke relatie met zijn ouders. Maar ook over zijn grootse idealen voor hun gezamenlijke toekomst.

Hij overlaadde haar met complimenten, kocht bloemen en cadeaus. Natuurlijk hadden ze wel eens oneigheid. Hij kleineerde haar, bij voorkeur als er andere mensen bij waren.

Kortsluiting of kort lontje?

Zij vond dat niet zo leuk, hij zag het als onschuldig plagen. Hij kon ook flink chagrijnig zijn. Op dat soort dagen was er geen land met hem te bezeilen. Als hij met vrienden op stap was, gingen alle remmen los. Ze zag het allemaal door de vingers en hun omgeving deed dat ook. Iedereen kijkt toch wel eens te diep in het glaasje? Dat hij daarna zelf naar huis reed, was inderdaad niet zo netjes. Maar ja, wie waren zij om daar wat van te zeggen?

Op een avond kwam hij dronken thuis. Hij keek de kamer rond en snauwde dat ze niet had opgeruimd. Ze keek hem verbaasd aan, hij zag dat als provocatie. Hij pakte een boek en smeet het rakelings langs haar hoofd. Ze was compleet verward. “Wie is die man?”, dacht ze geschokt. De volgende ochtend bood hij huilend zijn excuses aan. De combinatie van drank en werkstress hadden kortsluiting in zijn hoofd veroorzaakt. Hij smeekte haar om het hem te vergeven, hij zou het nooit meer doen. Zij wilde niets liever dan weer in hem geloven. Trouwens, hij had haar toch niet echt geraakt? Ze dacht dat vergeving de-escalerend zou werken.

Maar, hij had geweld in hun relatie geïntroduceerd en daarmee was de machtsbalans onherstelbaar verstoord. Ze besefte dan ook niet dat ze hem zo carte blanche gaf om de grenzen van haar incasseringsvermogen verder te testen. 

De weg naar Isolatie

In de weken erna was hij opmerkelijk zorgzaam en lief. Hij vond een baan in het buitenland, dé kans om hun expatdroom waar te maken. Zij zag het als een romantisch avontuur, niet als een geijkt signaal van naderende geweldsescalatie. Ze besefte niet dat hij een bekend pathologisch patroon volgde. Dat hij haar weg moest zien te krijgen bij vrienden en familie, zodat hij haar volledig in zijn macht zou hebben.

Ze stemde in, ook al betekende het dat ze voortaan volledig afhankelijk van hem was. Haar omgeving zag het ook niet, organiseerde een mooi afscheidsfeest en beloofde snel langs te komen. 

Een week voordat ze vertrokken, kwam hij opnieuw dronken thuis. Ze groette hem een fractie te laat, hij zag dat als provocatie. Hij greep haar hardhandig bij de keel, duwde haar met de rug tegen de muur en sloeg met zijn vuist, vlak naast haar hoofd. De volgende ochtend bood hij opnieuw zijn excuses aan. Hij huilde, smeekte haar om het hem te vergeven.

“Ze had haar baan opgezegd, alles was al geregeld! Ze kon nu toch niet meer terug? Ze vertelde zichzelf dat hij na de verhuizing wel bij zou draaien. Als expat, weg van de stress waar hij in Nederland zo onder leed.”

Gevangen in een vicieuze geweldscyclus

Zo verging het (*)Mieke en Sophie, Jolijn, Claire, Suzanne, Lizette en Annemarie. En al die andere expatvrouwen die de afgelopen jaren in een vicieuze geweldscyclus verstrikt raakten. 

Je kunt raden hoe het verder ging. Voor de buitenwereld was hij de succesvolle topman bij het prestigieuze bedrijf, thuis gedroeg hij zich als een tiran en werd hij steeds geweldadiger. Zij kon geen kant op. Opgesloten in een vreemd land, overgeleverd aan de grillen van een cultuur en een rechtssysteem dat vrouwen niet als gelijkwaardig ziet. Ja, ook in ontwikkelde landen als Australië of de Verenigde Staten, waar de emancipatie in vergelijking tot Nederland echt nog in de kinderschoenen staat.

Weggaan kan ze niet, want hij controleert het geld. Bovendien moet hij schriftelijke toestemming verlenen om internationaal met de kinderen te reizen. Hoeveel Mieke’s er in de expatwereld zijn? Exacte cijfers ontbreken. Het taboe is groot, maar het probleem is al vele jaren bekend. De realiteit is dat ook jij een ‘topman’ kent, die vanavond zijn vrouw of zijn kinderen slaat.

In mijn eigen omgeving ken ik al vijf gevallen. Stuk voor stuk talentvolle, bevlogen vrouwen die hard aan de weg timmerden totdat hun pad werd afgesneden door geweld. Misschien heb je een intuïtief vermoeden en moest je bij het lezen van deze column heel even aan iemand denken? 

Misschien ben je het zelf. Weet dat je niet alleen bent. Vergeet niet: de Wereldwijven zitten overal. Samen gaan we er wat aan doen. 

(*) Namen zijn gefingeerd. 

Elke vrouw veilig

Geweld is wereldwijd het grootste maatschappelijke probleem van vrouwen. Iedere vrouw heeft er mee te maken. Iedere dag, op ieder moment. Want zelfs als het jou nu niet overkomt, hou je bij alles wat je zegt of doet rekening met het risico. Wat kunnen we bereiken als we ons daar geen zorgen meer over hoeven maken? 

Vanaf 1 februari 2022 gaan De Wereldwijven daar mee aan de slag. Wereldwijven Annemarie (USA) en Femke (Taiwan) gaan op pad om kennis te verzamelen, instanties te activeren en projecten op te zetten die ons pad vrij maken van geweld. Dat doen we samen met jullie: we hopen alle keukentafels tussen Texas en Tapei te mobiliseren. Want iedereen, groot of klein, kan iets bijdragen aan een veiligere wereld. Ook jij!

Elke vrouw veilig! Bij De Wereldwijven zullen we wekelijks verslag doen over dit onderwerp vanuit verschillende perspectieven. Heb jij een vraag, expertise, idee voor een lokale actie, handig contact of een verhaal dat je met ons wil delen? Neem dan contact op met de redactie : redactie@dewereldwijven.com. Alle informatie wordt strikt vertrouwelijk behandeld.