Mirjam: “eindelijk ‘gewoon’ terug naar Afrika…”

Eindelijk lijkt er een einde te zijn aan de pandemie waar we met de hele wereld twee jaar lang in hebben gezeten. Het lijkt erop dat we weer ‘vrij’ kunnen zijn en weer ‘normaal’ kunnen leven. Maar, wat is normaal? Dat is een vraag die ik me de afgelopen twee jaar vaak gesteld heb.

Nu twee jaar geleden kregen wij op 3 maart onze nieuwe visums om terug te keren naar Zuid Afrika! Wat waren we blij en gelukkig. Ons huis ging in de verkoop, we lichtten mensen in over de plannen en wij zouden ‘gewoon’ lekker teruggaan naar huis.

De wereld op de kop

Ja, er was in China iets geks gaande en er waren mensen ziek (geworden). Het had iets te doen met vleermuizen en iemand was daar zomaar mee in aanraking gekomen. Maar ach, het was toch ver van ons bed? En zou vast zo’n vaart niet lopen?

Toen stond op 13 Maart 2020 de verjaardag van mijn jongste op de planning. Natuurlijk als vanouds en ‘normaal’ een huis vol visite met gezelligheid en genieten van vrienden, familie en lekkers! Altijd gezellig om met z’n allen in de woonkamer bovenop elkaar te zitten. Elkaar af te wisselen om de voordeur open te doen als er anderen binnen kwamen (en daar eerst een lang gesprek te hebben) om uiteindelijk weer die warme woonkamer in te lopen. Heerlijk! Ik hou ervan.

We graaien allemaal in dezelfde bak chips en pakken het mesje van de brie ‘gewoon’ op dat van de ene naar de andere hand gaat. Niemand die afstand houdt. Helaas, nog voordat we haar verjaardag konden vieren, moesten we het afzeggen. Die ‘ziekte’ – het COVID-virus – bleek toch dichterbij dan we dachten en spontaan ging ook Nederland op slot. We moesten op slot, want mensen werden zieker en zieker. 

De beelden op televisie, de verhalen in je familie en vriendengroep en de persconferentie, ik zie het nog voor me als de dag van gisteren. Wij zouden dat wat er in China gebeurde toch niet ook gaan meemaken? Mondkapjes dragen verplicht? Vaccinaties verplicht? Mijn hoofd wilde daar niet aan.

Het nieuwe ‘normaal’?

Laat ons ‘gewoon’ ons leven leiden, laat ons vooral ‘gewoon’ doen en laat ons al helemaal ‘gewoon’ naar huis – Zuid Afrika – vertrekken. Helaas, ook vandaag en alweer twee jaar later moet ik constateren dat veel wat voorheen nog ‘gewoon’ en ‘normaal’ was, er niet meer is.

Want wat is de wereld op zijn kop gezet de afgelopen twee jaar. Eerst leek het dat we samen sterk waren, maar na een tijdje verdween al het sociaal contact en zat iedereen op een eigen eiland te bedenken hoe ze dit gingen doorstaan. We verloren mensen om ons heen en velen werden banger, bozer en eenzamer. 

Het was de wereld op zijn kop. Voor iedereen. Zo ook voor ons en ons leven was niet meer normaal. Iedereen heeft de afgelopen tijd als een leeuw of leeuwin gevochten om bij zichzelf te blijven en zich niet te verliezen in alle ellende. Nu lijkt het erop dat het weer wat ‘normaler’ wordt, maar eerlijk is eerlijk: wat is nou eigenlijk ‘normaal’? 

Bestaat het eigenlijk wel? Of is het voor iedereen wat anders? Misschien is normaal wel niet normaal meer en is er voor iedereen inderdaad toch een nieuw normaal. Voor mij persoonlijk is het op dit moment een groot vraagteken. Buiten het feit dat in mijn gezinssituatie heel veel veranderd is, en niks meer is wat het was, merk ik ook dat de wereld het een beetje kwijt is. Niet alleen in je eigen omgeving, maar ook in je dorp, stad, land en over de hele wereld.

Niet opgeven en doorgaan

Mijn maag draait om als ik het nieuws kijk. Vroeger vond ik het ‘normaal’ om naar het nieuws te kijken om te weten wat er gebeurde in de wereld. Ook met de kinderen zodat die op maandag tijdens het weekgesprek op school konden meepraten. Maar nu? Nee. Het nieuws gaat niet meer aan. 

Het is nu twee jaar en er is zoveel veranderd. De dromen die we toen hadden, zijn heel anders nu. Onze wensen veranderden en vechten kreeg ineens een andere betekenis. Toen zouden we ‘normaal’ met ons gezin van vijf naar huis gaan. Inmiddels weten jullie dat ook dat niet ‘normaal’ meer is. En toch vind ik het normaal om door te vechten want opgeven is geen optie! En dat is wat ik doe. 

Twee jaar Covid-19 heeft alles op zijn kop gezet, maar dromen blijven we houden, wensen blijven we doen, en vechten zit in ons bloed. Opgeven doen we niet. Wij gaan naar huis,. Wij gaan wij gewoon terug naar Zuid Afrika! Met zijn vieren… 

Omdat één persoon is opgehouden met dromen, heel nieuwe wensen ontwikkelde tijdens de pandemie en niet meer met ons samen wilde vechten, wil dat niet zeggen dat wij opgeven. Integendeel. Alles staat klaar, alles is geregeld en wij zijn klaar.

We gaan naar huis! 

Het laatst ontbrekende stukje van onze reis naar huis proberen we te crowdfunden en dan hoop ik jullie allemaal weer heel snel mee te kunnen nemen in ons Zuid Afrikaanse avontuur. Als single mama, met mijn 3 pubers op avontuur in ons fijne Zuid Afrika… 

Gewoon, doe maar normaal! Dan doen we al gek genoeg! 

Wil je meer weten over onze crowdfund-actie? Dan kan je altijd contact opnemen met mij.

Voor de Wereldwijven schreef Mirjam over de roerige afgelopen twee jaar. In drie blogs schreef ze over de pijnlijke tijd van en na haar scheiding.