Op huizenjacht in Dublin

Edda is met haar man en drie jonge kinderen naar Dublin, Ierland verhuisd waar ze in een appartement midden in de stad zitten. Een leuke plek, maar al snel ontdekt ze dat dit niet hun thuis zal worden in Dublin. Überhaupt om het huis te verlaten voor zoiets dagelijks als een boodschap blijkt een hele onderneming!

De voordeur is het eerste obstakel om snel met de tweelingwagen doorheen te gaan. Dan moet ik via de galerij naar de deur waar de eerste lift is. Lift in, lift uit en dan over een binnenplaats door weer een deur. Nogmaals lift in en lift uit. Via een klein trapje en nogmaals een deur en…. we staan op straat!

Huizenjacht

Deze exercitie herhaal ik minimaal twee keer per dag, om het appartement te ontvluchten en man P. rust te gunnen. Kortom, na twee weken in dit appartement hadden we het wel gezien. Tijd om op zoek te gaan naar een huis!

Via de relocation service van mijn mans werk kregen we iemand toegewezen die ons zou helpen met het vinden van een geschikte woning in Dublin. Vooraf had zij ons al verteld dat de huizenmarkt in Dublin krankzinnig is en dat we de zoektocht niet vanuit Nederland al konden opstarten maar eerst in Dublin moesten zijn. Eenmaal in Dublin zouden we op huizenjacht gaan om een geschikte woonplek te zoeken. Ze verzekerde ons dat, hoe lastig het ook was om een huis te vinden voor een groot gezin, ze er alles aan zou doen om het voor elkaar te krijgen.

Vol optimisme begonnen we derhalve meteen na aankomst aan dit avontuur, ons vergapend aan de prachtige panden, bijzondere tuinen, jaren ’70 inrichting, afgeragde badkamers, mini-huisjes en elektrische douchepompen die we op de website van Daft aantroffen. Daft is het equivalent van Funda in Ierland, en net zo krankzinnig snel als de huidige Nederlandse markt. De prijzen zijn hier duizelingwekkend hoog en wij wilden het liefst uitkomen onder de 3000 euro huurprijs per maand (!). Wat we aantroffen was voor ons als groot gezin soms gewoonweg niet toereikend, zelfs als je bedenkt dat de tweeling op één kamer slaapt en dat een werkkamer best samen kan gaan met een logeerkamer. Wat verschuift je perspectief toch als je ziet wat je krijgt voor 2500 euro per maand in Dublin…

Komt dit wel goed?

Na vijftig keer reageren, 5 bezichtigingen (met alle kinderen erbij want nog geen oppas) en nog geen enkel huis zelfs maar aan de horizon, begon deze huizenjacht ons wat te benauwen. Ons appartement was door de relocation service voor acht weken geregeld, daarna was het de bedoeling dat wij een ander huis zouden betrekken. Aangezien het appartement 2500 euro per week (ja, dit lees je goed!) kostte, vonden wij dit natuurlijk ook een erg goed idee. Dit bedrag konden we zelf nooit ophoesten als de huurperiode via de relocation eenmaal was afgelopen! Genoeg om benauwd van te worden, zeker met kleine kinderen in je kielzog.

Na vier weken in het appartement te hebben gebivakkeerd, begonnen we steeds slechter te slapen en kregen we buikpijn van de spanning. Nog steeds hadden we geen ander huis. De eindeloze telefoontjes met onze consultant leidden tot niets. Ze leek niets van de grond te krijgen voor ons en alles duurde te lang om mee te kunnen draaien in de razendsnelle markt. Rond vijf weken geloof ik dat ik onderhand iedere dag wel in tranen uitbrak als ik wakker werd en voordat ik ging slapen. Sowieso kreeg ik een huilbui na elke speurtocht op Daft.

Met zes weken kregen we een nieuwe consultant toegewezen: Denise. Een dame met haar op haar tanden en een duidelijk beeld van wat er moest gebeuren. Zij vertelde ons dat er binnen drie minuten soms wel honderden tot duizend reacties per huis kwamen. Alleen de eerste tien respondanten kregen de optie tot bezichtigen. We waren vol ongeloof. Hoe moet je een huis krijgen hier als gezin?

Samen met Denise stelden we een nieuwe huizenjacht-strategie op. We maakten een pdf met een gezinsprofiel vol vrolijkheid en we installeerden de Daft-app, waarmee een standaard reactie binnen 3 seconden verstuurd kon worden. Uiteraard hielden wij die app nauw in de gaten. Bij elk nieuw huis liet ik alles uit mijn handen vallen, scande ik de specificaties en verstuurde ik binnen 10 seconden een reactie. Daarna belden we met Denise die op haar beurt alles wat ze kon relatief snel uit haar handen liet vallen en voor ons aan het werk ging.

Liefde op het eerste gezicht

En toen zag ineens ons huis. Het was perfect! Mijn hart bonsde in mijn keel en ik voelde me onmiddellijk stijf staan van de zenuwen. Dit huis wilde ik, alleen nog maar dit huis! En ja hoor, halverwege die zesde week (na drie andere en een bijna-bezichtiging), kwam de bezichtiging van ‘mijn’ perfecte huis! En met ons nog tien anderen…, dus tijd om weer een strategie uit te zetten.

We besloten de toegewezen drie minuten per kijker goed te benutten. Dus niet met elkaar door het huis lopen, maar los van elkaar. Man P. ging eerst de bovenverdieping in 30 seconden scannen, terwijl ik de benedenverdieping goed in me opnam. Daarna wisselden we en ging ik naar boven en hij beneden kijken. Na afloop hadden we dertig seconden de tijd om met Denise te overleggen.

We waren de eersten die gelijk op papier (een papieren clipboard) onze interesse optekenden. Terwijl het bericht via de mail verstuurd werd, praatten wij nog na met de makelaar. Vol spanning zaten we in de auto te wachten op het verlossende telefoontje. Zou onze huizenjacht eindelijk tot een goed einde komen? Wachten duurde nooit eerder zo lang, maar goed nieuws kwam! De eigenaresse was erg enthousiast en verheugde zich op wat reuring in het leegstaande huis. Ik geloof dat ik ook toen weer even moest huilen; het was een nogal emotionele tijd…

De tijd totdat we eindelijk ons nieuwe huis in konden was niet zo lang, maar voelde als een eeuwigheid. Nog voordat de acht weken voorbij waren, trokken wij de deur van het appartement achter ons dicht. Zonder spullen in een groot leeg huis was een hele nieuwe ervaring en we moesten nog van alles regelen om daar überhaupt te kunnen slapen, maar we waren ontzettend blij. Einde van de slopende huizenjacht: ons huis, precies het huis dat we wilden. Dolgelukkig.