Hoe onze remigratie naar Nederland een Spaans staartje kreeg

In eerdere blogs hebben jullie kunnen lezen hoe ik verliefd werd op het Spaanse leven en in Spanje ook anders over kinderen ging denken. Ik werd onverwachts zwanger van onze eerste dochter, die inmiddels vier jaar is, maar begon twee jaar geleden toch ineens te twijfelen aan waar ik mijn dochter wilde laten opgroeien. Het Nederlandse schoolsysteem en toch iets meer structuur en regelmaat, leken ineens zo gek nog niet. Maar zou ik in Nederland dat onbezorgde en vrije gevoel kunnen behouden en niet weer in de hectiek van alledag belanden?

We besloten de sprong te wagen! Maar jeetje, een remigratie is zo makkelijk nog niet. 

Remigratie? Eerst dat huis!

Een huis kopen in Nederland was voor ons geen optie en ook geen wens, maar het vinden van een huurwoning leek bijna een utopie. Als ZZP’er bleek de vrije sector niet haalbaar, de inkomenseisen waren onmogelijk en het garantstaan van familieleden werd ook niet meer geaccepteerd. Ik besloot op sociale huurwoningen te reageren, maar zoals jullie waarschijnlijk weten zijn de wachtlijsten daarvoor ontzettend lang. De regio waar ik het liefst naar terug zou keren moest ik al snel uit mijn hoofd zetten, maar ik kreeg een tip voor een regio waar het sneller kon gaan.

En ja hoor! Ineens waren we nummer drie voor een klein huisje mèt tuin in Nieuwerkerk aan den IJssel.  De eerste twee kandidaten lieten het aan zich voorbijgaan en plots waren we nummer één! Het was echter nog niet meteen feest, want het bleef onduidelijk of onze papieren wel geaccepteerd werden. Waarom? Omdat ik de afgelopen jaren in het buitenland woonde en mijn partner Spaans is. Na een paar spannende weken en een medewerker die zich hard maakte voor onze situatie, werden we alsnog geaccepteerd. De bezichtiging deden we vanuit Spanje via een video-call met een vriendin die het huisje voor ons ging bekijken.

Waarom landde ik niet?

Begin 2021 was de remigratie en verhuisden we tijdens de lockdown. Spullen en meubels verzamelden we via marktplaats omdat alle winkels gesloten waren. Het was een gekke situatie om te (re-)integreren. Afspreken met familie en vrienden was lastig vanwege de Covid-restricties en alle winkels en horeca waren gesloten. Toch begonnen we langzaam ons dagelijks leven vorm te geven. Onze dochter Angie ging met plezier naar de peuterspeelzaal en leerde beetje bij beetje Nederlands.

De ‘administratieve rompslomp’ (het inschrijven bij de gemeente, vinden van een huisarts, regelen van verzekeringen) van onze remigratie was overigens een verademing na de Spaanse bureaucratie. Jeetje wat gaat alles snel in Nederland en wat zijn bedrijven goed bereikbaar. In Nederland is het allemaal goed geregeld! Toch had ik na een paar maanden nog steeds mijn draai niet gevonden en besefte dat ik niet echt gelukkig was. Toen ik mijn vriend dit vertelde, kwam dat voor hem als een donderslag bij heldere hemel. Zeker na alle moeite die we hadden gedaan om terug te keren naar Nederland. Plus al het harde werk dat hij had verzet om van ons huis een klein paleisje te maken. Hij had muren met toestemming doorgebroken, laminaat gelegd, alles geschilderd en de tuin kidsproof gemaakt. 

Een gewetensvolle beslissing

De beslissing om weer terug te keren naar Spanje ging dan ook zeker niet over één nacht ijs. De doorslag voor ons beiden was, hoe cliché ook, het klimaat. Ik weet dat de zomer dit jaar buitengewoon goed is geweest, maar 2021 was zo’n ontzettend grijs en regenachtig jaar. In Spanje is het ook wel eens bewolkt, maar dan is er alsnog veel licht dat door de wolken komt. De mate van grijsheid en de donkere dagen zoals die in Nederland voorkomen, was ik totaal vergeten en ik kon daar niet meer aan wennen. 

Ik miste het buitenleven. De levendige terrasjes het hele jaar door en de vrolijkheid op straat. Ik merkte dat ik weinig zin en energie had om dingen te ondernemen en zo kwam Spanje weer op de radar. De terugkeer naar Spanje was een lastigere beslissing dan de terugkeer naar Nederland. Ik voelde me ergens schuldig en ondankbaar dat ik deze ‘kans’, ons ‘lot uit de loterij’, liet schieten. Maar uiteindelijk geloof ik heel sterk in het luisteren naar je gevoel en het volgen van je hart. Het bracht ons begin dit jaar, inmiddels zwanger van onze tweede dochter (!), weer terug naar Spanje.

Is dit nu een emigratie of toch een remigratie?

De spullen die we via marktplaats verzameld hadden, werden weer verkocht of naar de kringloop gebracht. Met de rest van onze persoonlijke bezittingen reden we in een VW-busje (plus aanhanger!) terug naar Spanje. Vanuit hier gingen we op zoek naar een woning in Barcelona, maar ook dat was nog best een opgave! De bezichtigingen leken wel een casting, met rijen geïnteresseerden, zoals het er ook aan toegaat in Amsterdam. 

Veel appartementen vielen tegen in het echt, maar uiteindelijk hebben we een geweldig ruim appartement gevonden op vijf minuten van het strand, het Parc de la Ciutadella en het historische centrum. Ook hier was het spannend of jaaropgaven geaccepteerd zouden worden, aangezien we beiden geen vast dienstverband hebben en de jaaropgaven deze keer uit Nederland kwamen. 

Thuis in Spanje

Ondanks alle onzekerheden, bijkomende stress en hobbels op de weg, zou ik iedereen aanraden om de sprong te wagen als het knaagt – en vooral blijft knagen! Mijn ervaringen hebben me echt laten inzien, dat als je een deur achter je dichttrekt er altijd weer nieuwe deuren opengaan. Ook al zijn die op dat moment nog niet zichtbaar.

Van de zomer is onze tweede dochter geboren en ik voel me weer als een vis in het water hier. Onze oudste dochter gaat sinds begin september met veel plezier naar school en ook dat bekijk ik vanuit een ander perspectief nu. Het is een openbare school met veel internationale kinderen, er worden ontzettend leuke activiteiten georganiseerd. En, uiteindelijk begint de opvoeding toch thuis. Wij zijn als gezin de basis. Ook al krijgen ze in Nederland misschien een betere opleiding, wij geven onze dochters sowieso de normen, waarden en mentaliteit, die wij belangrijk vinden, mee. Spijt van onze korte remigratie terug naar Nederland heb ik zeker niet. Als we die sprong niet gewaagd hadden, dan was dat voor mij altijd een grote ‘what if…’ gebleven!

Nieuwsgierig hoe Anouk verliefd werd op Spanje? Lees hier de blogs van dit wereldwijf!