Opnieuw wortel schieten in het hoge noorden!

Emigreren, het is een grote stap in je leven. Samen met mijn gezin verhuisde ik in mei 2021 naar Zweden. Voor ons voelde het eerlijk gezegd als een grote verhuizing ‘gewoon’ nog iets meer naar het noorden. We hadden al een mini-emigratie achter de rug binnen Nederland, vanuit de provincie Utrecht naar Friesland. We waren jong, mijn verloofde en ik destijds nog geen kids, maar wel de wens om een gezin te starten in die prachtige woonboerderij op het Friese platteland. 

Dat opnieuw wortel schieten is ook best een dingetje vooral als je net als ik een hoogsensitief persoon bent (HSP).

Aarden in de Friese klei

Doordat het even duurde voordat alles rond was (we moesten negen(!) maanden wachten op ons Friese droomhuis – wat bijna symbolisch voelde als een zwangerschap), ging het wortel schieten wel voorspoedig. Als ik het even moeilijk had, zoals in de eerste lange herfst-wintertijd in het dan wat grauwer wordende Friesland voelde ik: dit is wel wat ik wil en hier wil ik een gezin stichten in de rust, de ruimte en weg van de hectische stad. Ik had dit immers al die negen maanden wachten al gevoeld.

Door mijn werk als kindertherapeute waarin ik contact had met gezinnen, scholen en instanties uit de omgeving, wortelde ik steeds meer in het Friese land. Het wortelen, het aarden op onze nieuwe woonplek werd ook sterker na de geboorte van onze eerste zoon. Ik leerde meer moeders kennen tijdens de zwangerschapsgym, tijdens wandelingetjes met de kinderwagen en later bij de peuterochtenden op de peuterspeelzaal.

Alles is nieuw

Ze zeggen wel eens dat het twee jaar duurt voordat je je echt alles hebt eigen gemaakt op je nieuwe woonplek. Ik denk dat dat zeker zo is als je naar een ander land emigreert. Dat merk ik nu we naar Zweden zijn verhuisd. Al voelt het ‘gewoon’ iets noordelijker. Hetzelfde merk ik in mijn praktijk waar ik gezinnen begeleid bij opvoedkundige vragen, maar ook sociaal- en emotioneel gebied. Een verhuizing naar een ander land is best heel ingrijpend. 

Natuurlijk, kinderen zijn heel flexibel, maar soms heeft verhuizen zoveel impact dat het net iets te veel van hen vraagt. Een nieuwe taal, nieuwe school, nieuwe vriendjes maken, nieuwe sport en een nieuw huis. Echt alles is nieuw en dat is super leuk, maar ook heel intensief. Daarnaast zijn ouders vaak ook bezet met alles regelen rondom de emigratie en hebben ze minder aandacht voor hun kind(eren), wat heel begrijpelijk is. Het opnieuw wortel schieten, je alles eigen maken, kost tijd en energie. Veel gezinnen hadden in Nederland of het land van herkomst een groot netwerk met hulptroepen. Denk aan (schoon)ouders die inspringen, vrienden, collega’s,… Dat is allemaal weggevallen en voelt soms ‘naakt’ en alleen. Het vergt aanpassings- en doorzettingsvermogen om hier doorheen te gaan. 

Gevoelens van gemis en eenzaamheid

Tegelijkertijd mag het er ook zijn, het gemis en de eenzaamheid. Dat gevoel van ‘waar zijn we aan begonnen?’ en het doorvoelen. Het is een proces waar je als gezin doorheen gaat, dat soms voelt als een rouwproces met verwarrende gevoelens en het opnieuw-leren-leven zonder je oude vertrouwde leven. Het gemis van je oude leven kan soms sterk aanwezig zijn: het is een toestand van weemoed. Dat je weemoedig terugdenkt aan de tijd dat je nog in Nederland woonde met je familie en vrienden dichtbij en waar je gezellig ‘een bakkie’ kon doen.

Dat gevoel hebben kinderen soms ook: ze denken terug en romantiseren hun ‘oude’ leven. Gevoelens van weemoed mogen er zijn en het is ook heel normaal dat dat gevoel je af en toe bekruipt of zo maar ineens opkomt. Mijn advies is om dat te doorvoelen: (be)leef het, deel het binnen het gezin en laat (elkaar) zien hoe je daarmee omgaat. Laat je kind(eren) zien dat ook jij die momenten hebt en je juist dan je vriendin even belt en een online koffie-chat hebt. Of hoe je nieuwe contacten opdoet via je werk of hobby en daar een ‘bakkie’ meedoet. Kinderen hebben jouw voorbeeld hierin nodig. 

Pubers hebben het extra lastig

Soms overheersen de gevoelens van weemoed echter zo erg en neigen deze melancholische gevoelens richting neerslachtigheid en depressieve gevoelens. Dit zie ik met name bij jongeren die in hun puberteit geëmigreerd zijn. Voor deze leeftijdsgroep is het ook extra ingrijpend vanwege hun sterke behoefte aan sociale contacten. Ze zitten midden in een hele belangrijke fase waarin ze hun identiteit aan het ontwikkelen zijn. Houd dit als ouder goed in de gaten en neem zeker contact op met een professional wanneer je signaleert dat je puber zich steeds meer terugtrekt, geen zin heeft in school en moeite heeft met vrienden maken. 

Ik merk dat het kinderen erg helpt om in hun moedertaal over hun gevoelens en emoties te praten. Dit is heel vertrouwd en daarnaast vinden ze het vaak ook heel fijn dat ik hun verhaal herken omdat ik zelf ook geëmigreerd ben. Het samen delen en daarnaast oefeningen doen op mentaal en/of emotioneel gebied helpt deze kinderen om hun wortels in het nieuwe land waar ze wonen te laten uitgroeien. 

Wortelen heeft tijd nodig

Het is zo prachtig dat het wortel schieten letterlijk en figuurlijk een hele mooie betekenis heeft. Ik zeg ook vaak tegen mijn cliënten dat het even kan duren voordat je echt je plek vindt en alles vertrouwd voelt. Voordat je echt mag groeien en bloeien, maar ook jij zal wortelen en uitgroeien tot een prachtige boom of bloem in al zijn seizoenen. 

Wij wonen nu meer dan anderhalf jaar in Zweden en zijn al flink aan het wortelen en hebben alle seizoenen al eenmaal doorstaan. We zijn dankbaar dat we in zo’n korte tijd al wortels hebben mogen schieten.  

Wil je praten over dit onderwerp? Loop jij of loopt je kind vast in zijn of haar groeiproces? Neem gerust geheel vrijblijvend contact met me op.