Corfu, ‘mijn’ eiland van stilte en creatie

Het is oktober 2021 als ik languit op de bank lig. Ik kan me er niet toe zetten in beweging te komen. Ik ben moe, leeg en heb een groot verlangen uit Nederland te vertrekken. Mijn partner zit naast me op de bank en om een moeilijk gesprek uit de weg te gaan, zet hij de televisie aan. Hij zapt een beetje, ik kijk mee, niet geïnteresseerd in de televisie. Maar ineens zit ik rechtop en vraag mijn partner terug te gaan naar het kanaal waar hij net voorbij zapte. Ik zie beelden van Corfu, het eiland waaraan ik mijn hart heb verloren, maar waar ik al 6 jaar niet meer ben geweest.

Jarenlang heb ik rond het eiland gezeild en me gelaafd aan de schoonheid ervan, de zon, de zee, de mensen, het eten en de kracht die het eiland uitstraalt. Bij het zien van de beelden, roept alles in mijn lichaam om een terugkeer naar Corfu. Zelfs al had ik plannen om een hele andere reis te maken. 

Corfu, ik ga niet!

Dus ik boek een ticket, regel een huis en ben klaar om te gaan… of toch niet? Want twee dagen voor vertrek zit ik bij de huisarts… Met een nervous breakdown. Mijn hele lichaam is gespannen en wil alleen maar de hele dag in bed blijven liggen. En ondanks mijn grote verlangen naar Corfu te gaan, hoop ik dat de huisarts zegt dat ik maar beter thuis kan blijven. Dat het inderdaad beter is als ik terug naar bed ga.

Maar ze zegt me dat ik moet gaan. Dat de symptomen alleen maar stress gerelateerd zijn en dat iedereen daar last van heeft voor ze op reis gaan. Een vriendin verklaart mijn doodsangst om te vliegen als een angst voor het onbekende en het sterven van een oud patroon in mij. “Je kunt altijd weer terugkeren als het niet werkt,” zegt ze. En dus besluit ik kleine stapjes te zetten. Erop vertrouwend dat ik op elk moment terug kan keren. 

Corfu is thuiskomen?

Toen ik mijn voeten op het eiland zette, voelde ik me thuis. Ineens was alles goed. Ineens zat ik vol energie en maakte ik me klaar voor de volgende fase van mijn leven. In die zes weken op het eiland omarmde ik eindelijk mijn leven als schrijver. Ik wist dat ik ooit op een berg met uitzicht op zee zou wonen en boeken zou schrijven en dat is precies zoals het was. Daar besloot ik dat ik niets anders meer wilde dan schrijven. Ik schreef mijn eerste roman af, werkte als ghostwriter aan twee verhalen en vertrok vol inspiratie terug naar Nederland. 

Een ander uitstapje

Maar in Nederland ging het leven gewoon weer door. Ik ging niet terug naar Corfu, zoals ik had besloten, en vond het leven in Nederland ook wel weer even goed. De lente en de zomer waren perfect wat weer betreft. Natuurlijk wilde ik wel terug naar Griekenland, maar was ik er echt al klaar voor? Durfde ik echt alles op te geven en te emigreren? Op dat punt kom ik mezelf elke keer weer tegen. Alles opzeggen en naar Griekenland verhuizen, zakelijk en privé? Is dat wat ik echt wil? En is Corfu dan inderdaad de plek?

Deze winter verblijf ik drie maanden in Gialova een kleine kustplaats op de Peloponnesos. Hier voel ik me thuis in het huis waar ik woon, maar ik vraag me af of ik hier daadwerkelijk kan leven. Opnieuw komt het verlangen naar Corfu naar boven. 

Ontdekkingstocht 

Dus ga ik later dit jaar weer terug naar het eiland waar ik jaren geleden mijn hart al aan heb verloren. Soms vraag ik me af waarom ik me niet durf te verbinden aan Corfu. Wat maakt dat de tijd nog steeds niet is gekomen me volledig over te geven aan de kracht van het eiland? Dat antwoord hoop ik het komende jaar te vinden. Ondertussen geef ik mezelf dit jaar de ruimte om te ontdekken. Want zonder eigen huis kan ik nog steeds overal wonen.