Carole: “Emigreren naar Australië was niet het plan”

Emigreren naar Australië…? Eigenlijk wil ik het helemaal geen emigreren noemen wat we in 2005 deden, want ik wilde gewoon een jaar naar Australië met mijn familie en dan weer terug. Mijn man had zelfs een terugkom-garantie van zijn werk (wat uiteindelijk een wassen neus bleek, want het bedrijf hield op te bestaan en er was niets om naar terug te gaan). 

Ondertussen woon ik alweer mee dan 15 jaar met mijn gezin Down Under. Of er praktische tips zijn die ik de emigrant en/of expat in spé kan geven? Jazeker, hieronder deel ik graag mijn emigratietip. Of beter: tips.

Emigratietip 1 – Laat je niet opjagen 

Destijds hadden we twee mogelijkheden als we naar Australië wilden om ons er (tijdelijk – want dat dacht ik toen!) te vestigen: Wollongong of Melbourne. Als we naar Wollongong wilden dan moesten we binnen twee weken ingepakt zijn en vertrekken. Als ik ondertussen iets geleerd had in mijn leven, was dat je je niet moet laten opjagen. Die deadline van twee weken gaf me al een hyper gevoel, dus dat ging hem niet worden. Wollongong verdween als optie. 

Mijn eerste emigratietip is dan ook dat je je vooral niet gek moet laten maken vanwege tijdsdruk. Ga alleen op je eigen tempo. Behalve de tijdsdruk werd ik ook behoorlijk gestoord van het feit dat we geen duidelijke vertrek datum hadden. De aanvraag van het visum ging echt langzaam. Op een gegeven moment heb ik maar zelf een datum geprikt voor ons afscheidsfeestje, zodat ik in ieder geval een datum had om naar toe te werken. 

Emigratietip 2 – Prik een afscheidsdatum (ook als vertrek nog onduidelijk is) 

En dat is gelijk de tweede emigratietip die ik voor je heb: plan een afscheidsfeest of – datum omdat je dan gelijk in de regel modus stapt. Mij hielp deze ‘einddatum’ absoluut om de dingen te regelen die geregeld moesten worden. Ik werk toch beter met een duidelijke datum want als dat visum er dan opeens toch doorkomt, hoef je niet alles tegelijk te doen. Grappig hoe je ineens ziet wát je allemaal moet afzeggen of stopzetten. Bijvoorbeeld alleen al wat er via de post binnenkomt: rekeningen, abonnementen, …

In mijn geval bleek het doffe ellende om mijn OV jaarkaart op te zeggen. Jaren later besefte ik dat ik nog altijd voor die kaart betaalde… Uiteindelijk bleek het ook weer goed omdat ik toch ieder jaar terugging naar Nederland, en dacht ik toen nog, we tijdelijk in Australië bleven. 

Tip 3 – Neem de tijd om de juiste woonplek te vinden …

Eenmaal in Australië konden we voor twee weken in een appartement van mijn mans werk verblijven. Vandaar konden we verder kijken naar een woonplek. Natuurlijk had ik in Nederland al gezocht en een website gevonden waar woningen opstonden. Ik had dus wel een beetje een idee hoe ik moest zoeken, maar vanaf een website kon ik niet echt zien wat ik leuk vond. Twee weken om een woning te vinden was pittig. Zeker met een jetlag en een driejarige, maar het is gelukt. 

Ik zou het niet weer op die manier doen dus hier komt mijn derde advies. Geef jezelf de tijd om vanuit je tijdelijk adres je uiteindelijke woning of appartement te vinden. Minimaal een maand. Zoeken onder tijdsdruk (daar is het weer!) is allesbehalve leuk. 

… en kijk gelijk naar de extra voorzieningen in de omgeving is emigratietip 4!

Uiteindelijk vonden we een appartement in Southbank in Melbourne waar onze makelaar de goede tip gaf om op de verdieping te wonen waar de voorzieningen zijn. In Melbourne is het heel gewoon dat bij de appartementen complexen ook tennisbanen, bbq, zwembaden en sauna inbegrepen zijn. Bijna niemand maakt daar echt goed gebruik van, tenzij je er vlakbij woont. Zie jij die extra voorzieningen helemaal zitten? Dan raad ik je aan er vlakbij te gaan wonen. In ons geval: op de verdieping zelf waar alle faciliteiten waren.

Terugkijkend hebben we zoveel feestjes gegeven op het dakterras met die bbq! En het overdekte zwembad (overdekt) gebruikte ik in de ochtend, middag en/of avond. Heerlijk als ik gewoon een momentje had, met of zonder kindje.

Is er een conciërge waar jij woont? Schroom niet om haar of hem je vragen te stellen en hulp te vragen (is gelijk ook mijn volgende emigratietip). Bij onze conciërge kon ik ook dvd’s huren en hij was altijd in voor een praatje. Als je nog niemand kent in een stad is het grappig om te merken dat je een bekend gezicht heel erg waardeert. Ik denk dat hij mij heeeeel erg heeft geholpen met mijn integratie.

Emigratietip 5 – Kinderen? Ga op zoek naar een Nederlandse speelgroep! 

Voordat we naar Melbourne vertrokken, had ik in Nederland contact gezocht met een Nederlandse speelgroep. Je gelooft het misschien niet maar op een gegeven moment gebruikte ik de thema’s van de speelgroep voor mijn eigen integratie. Was het thema schelpen op het strand, dan was ik de hele week bezig op het strand met de kinderen op zoek naar schelpen en deden we van alles thuis ook met schelpen. Was het thema bos? Dan ging ik naar het bos! Zo voelde die eerste maanden voor moeder (ik) en kind (mijn zoon Joerie) heel behapbaar.

Dit heb ik heel eerlijk best wel een tijd zo volgehouden totdat er andere dingen kwamen. Maar die eerste tijd vond ik het heel fijn al om een ‘thematisch leven’ te hebben, lol. Kortom, mijn emigratietip aan iedereen met kinderen: een Nederlandse speelgroep is echt een aanrader!

Emigratietip 6 – Trek de stoute schoenen aan en stap uit je comfort zone 

Na verloop van tijd, wilde ik één dag per week samen met mijn kind op avontuur. Dan zocht ik op wat we samen konden doen als een dagtocht. Zo ben ik een keer met de bus naar de wijk Sunshine gegaan. Ik dacht, dat moet wel een mooie plek zijn! Toen we uitstapten bleek het juist een soort van achterbuurt te zijn… Maar hé, wel een leuk verhaal toch en ik was weer even uit mijn comfort zone geweest. 

Grappig eigenlijk. Alsof verhuizen naar het buitenland al niet voldoende uit je comfort zone stappen is! Maar goed. Ik had dit blijkbaar op een gegeven moment nodig om me goed te voelen. Als een mission accomplished. Verder ben ik vrijwilliger geworden bij een psychiatrisch toneel en sloot ik me aan bij een zanggroep. Ik dacht dat ik door het zingen meer met de taal bezig zou zijn. Dat was erg leuk en het voelde als een familie die ik elke week zag. Tijdens speciale feestdagen hadden wij optredens, dus nu hoefde ik ook geen familie in Nederland te missen. 

Tip 7 – Neem ook tijd voor jezelf 

Naast de speelgroep, probeerde ik ondertussen mijn zoon ook op een kinderdagverblijf te krijgen, maar in Australië zijn de wachtlijsten daarvoor erg lang. Op den duur vond ik uit dat één kinderdagverblijf (Lilian Cannam in South Melbourne, overigens wel erg prestigieus) ook de mogelijkheid bood om je kind er voor een uurtje te laten zijn. Dat leek me wel een mooie overgang voor Joeri, omdat hij eigenlijk nog geen woord Engels sprak. 

Natuurlijk hoopte ik daarmee dat als er een plek vrij kwam, hij daarvoor in aanmerking kwam. En zoals gehoopt, kwam die plek er na ongeveer 4 maanden! Helemaal perfect en vanaf dat moment kon hij – al gewend aan de omgeving – gewoon met de driejarigen meedraaien. Ook in het buitenland geldt: als ze je gezicht eenmaal kennen, gaan deuren open. 

En van het één komt soms het ander. Zo werkte er op dit kinderdagverblijf een stagiaire die zich wilde richten op tweetaligheid van peuters en kleuters en al snel kreeg Joeri bijna één op één les met haar. Liam, zijn beste vriendje, was heel erg geduldig en met handen en voeten praten ging het prima. Ook werd op een gegeven moment de kinderjuf onze oppas, omdat ze hier heel weinig verdiende in de kinderopvang. Met een goede oppas, kun je je vrijer bewegen en voel je je ook meer in de maatschappij staan.

De ene buurt is de andere niet

Nadat we een paar jaar in de stad hadden gewoond te hebben, verhuisden we – net als vele anderen met kinderen – naar de suburbs van Melbourne. Achteraf was dat voor mij een grotere stap dan ons vertrek uit Nederland naar Melbourne! Want wéér moest ik hier mijn weg vinden. 

Uiteindelijk vond ik houvast…. In de gym! Hahaha! Blijkbaar heb ik eerst die houvast nodig voordat ik kan integreren. Grappig om dit te beseffen terwijl ik dit allemaal opschrijf. Je leven blijft in verandering natuurlijk en of je nu emigreert of niet, het zijn de projecten die je doet en de dingen die je onderneemt die je mate van integratie bepalen. in Australië merk ik dat ik blij ben met mijn Nederlandse blik en houding. Ik vind het juist ook wel fijn dat ik anders ben en merk dat mensen, Australiërs, dat ook leuk vinden. 

Dus de stelling ‘Emigreren is integreren’ is niet eigenlijk helemaal niet zo stellig voor mij. Aussies vinden me leuk omdat ik anders ben: “Oh wat leuk je accent!” en “waar kom je vandaan?”. Of de opmerking: “Oh dat is typisch jij!” Lol. Ach ja, ik kan me ook niet anders voor doen dan wie ik ben!