Van huur- tot eigen woning: woonperikelen in Senegal

In haar voorgaande blogs schreef wereldwijf Helga waarom ze überhaupt naar Senegal is verhuisd en hoe die reis erheen verliep. Inmiddels is ze al gesetteld, maar die eerste weken, maanden was het nog wel zoeken naar de juiste woning. Het huis dat Helga heeft laten bouwen is namelijk tijdelijk verhuurd en hun huur-appartement is nogal klein en heeft weinig privacy…

Hoe makkelijk is het om een huurwoning te vinden? En hoe werkt dat en wat zijn dan de woonperikelen in Senegal?

Woonperikelen 1 – huur betalen per nacht

Na een reis van bijna drie weken, kom ik ’s middags aan in mijn nieuwe woonplaats Saint Louis. We gaan naar het appartement dat ik ken van de vorige vakantie. Bekend terrein en het lijkt wel of ik nooit ben weggeweest. Het is een prima onderkomen maar waar we niet te lang kunnen blijven vanwege de kosten; per nacht 25 euro. De volgende dag staat daarom in het teken van het zoeken naar een onderkomen voor minimaal 6 maanden. En natuurlijk hebben we een afspraak met de makelaar om te weten wanneer we definitief mijn huis in kunnen. Het regelwerk begint…

De afspraak met de makelaar verloopt minder voorspoedig dan gehoopt. In het huurcontract staat een opzettingstermijn van 6 maanden, echter er staat met de hand bijgeschreven dat de bewoner (huurder) graag verlenging wil van het contract. Conclusie, het is onduidelijk wanneer de huurder dient te vertrekken. Heel vervelend en het enige wat we kunnen doen is, druk uitoefenen zodat de huurder zal vertrekken. Dat doen we door dikwijls bij de makelaar langs te gaan en regelmatig een kijkje te nemen bij het huis. Dat zelf regelmatig langs gaan bij het huis heeft succes en de huurder vertrekt na tien maanden uit mijn huis. Woonperikelen opgelost!

Woonperikelen 2 – nieuwsgierige mede-bewoners

Wij verblijven zolang in een klein twee kamerappartement met een keukentje en badkamertje. Midden in de stad en voor een redelijke huur. We zijn er tevreden mee, alhoewel ik natuurlijk zo snel mogelijk naar mijn eigen huis wil. Het enige grote nadeel aan het appartement is dat we steeds door de leefruimte van het onderliggende appartement moeten.  De bewoonster daarvan is meestal thuis en kan daarom goed bijhouden wanneer ik kom en ga. Iets wat ik in Nederland niet gewend bent. Dit is sowieso iets waar ik aan moet wennen, dat mensen erg letten op elkaar (en zeker op een ‘nieuwe’ witte vrouw die net in Saint Louis woont) en nieuwsgierig is. Al gauw sta ik bekend als de vrouw van Samba en iedereen wil graag weten wat ik zoal doe. 

Ondertussen wordt mij duidelijk dat ik hier niet anoniem door het leven zal gaan. De betrokkenheid is groot. Een fijne kant van het wonen in Saint Louis. Als je de stad ingaat, kom je altijd wel iemand tegen waarmee je even een praatje kunt maken en als er wat aan de hand is, word je geholpen. Natuurlijk heeft het ook een nadeel. Zo is bijvoorbeeld ergens ongezien naar toegaan, er niet bij. En als je iets vertelt aan iemand dan weet de volgende dag iedereen het. Ik ben eraan gewend geraakt en nu kennen ze mij als de kleine witte vrouw van Samba, dikwijls op de fiets en in het bezit van twee honden.

Corona gooit roet in het eten?

Dat ik aangesproken werd ‘als de vrouw van’, vond ik overigens minder leuk. In Nederland had ik mijn eigen status en was ik gewoon de ‘buurvrouw’ of de ‘werkneemster’, maar hier moest ik dit opnieuw gaan opbouwen. Daarom ben ik opzoek gegaan naar een vrjwilligersbaan zodat ik iets voor mezelf zou hebben en een dagbesteding. Ook zou ik daardoor mijn Frans kunnen verbeteren en de moedertaal Wolof (red. of Ouolof) leren. Ik vond gelukkig een baantje op een kleuterschool waar ik help met het klaarmaken van het ontbijt. Echter een paar maanden nadat ik was gestart, brak de corona crisis uit. 

Het virus legde ook hier alles plat. Restaurants en scholen sloten en in openbare gebouwen mocht je alleen naar binnen met een mondkapje. De mondkapjes werden in ijltempo gemaakt door de vele kleermakers die je hier hebt. Er werd heel streng op gecontroleerd en het verbaasde me dat iedereen er zich zo goed aan hield. Net zoals de avondklok, die ook een paar weken werd ingezet. De autoriteiten (lees: politie) is hier echt een autoriteit en daar ga je geen discussie mee aan. In deze periode kon ik helaas weinig ondernemen en mijn integratieproces kwam daarom nagenoeg stil te staan. Desalniettemin, maakte ik iedere ochtend een stevige lange wandeling (dagelijks zo’n 8 kilometer) over het eiland om mijn conditie op peil te houden.

Woonperikelen voorbij: ons eigen huis

De pandemie is zo’n vier maanden aan de gang als we naar mijn huis kunnen verhuizen. Voor de inrichting hebben we veel tweedehands kunnen krijgen maar voor de woonkamer krijgen we drie nieuwe banken. Eindelijk mijn eigen stekkie! Helaas ben ik vlak voor de verhuizing ziek geworden, last van maag en darmen (denk door spanning) en dus moest Samba het leeuwendeel in zijn eentje doen. Gelukkig krijgt hij hulp en voordat we het huis intrekken, wordt ons huis door een Maraboet (een islamitische geestelijke) ingewijd en krijgt het zijn zege mee.

Na het verkrijgen van sleutels gaan we mijn spullen uitpakken die nog stonden opgeslagen. Een paar weken later ontvangen we onze nieuwe huisgenoot, een klein puppy van hooguit vijf weken, onze lieve Bleck.