Emigreren is niet altijd makkelijk en zeker niet rooskleurig!

In mei 2021 vertrokken mijn partner Martijn en ik samen met onze zoons, destijds 2 en 10 jaar, in onze camper richting Zweden. We hadden onze prachtige woonboerderij op het Friese platteland verkocht en vertrokken, zonder nieuwe woning gekocht te hebben, op de bonnefooi naar het wonderschone Zweden. Na 10.000 kilometer en vijf weken reizen vonden we onze nieuwe woonplek! Een lief, geel huisje op een heuvel, midden op een mooi stuk land met bossen er omheen en een mooie rivier achterop het land.

Hier gingen we ons nieuwe leven opbouwen! Ik, als online (kinder)therapeute kon mijn praktijk online voortzetten, en Martijn wilde, in plaats van in Nederland als ondernemer altijd achter de pc gewerkt te hebben, graag buiten met zijn handen gaan werken. 

Wat leuk! Ik wil ook emigreren

Dat is gelukt, want nu twee jaar later proberen we een deel zelfvoorzienend te gaan leven op ons stukje land en werkt Martijn in het bos en op een groente- en aardbeien kwekerij. De kids hebben het erg naar hun zin, hebben leuke vriendjes, spreken de taal vloeiend en genieten van het buitenleven. Zelf werk ik naast mijn (kinder)praktijk op de voorschool (voor kinderen van 1 t/m 6 jaar) hier in het dorp, zodat ik de taal beter leer spreken en ik het contact met kinderen en de lokale bevolking naast mijn praktijk erg waardevol vindt. 

Veel mensen kennen mij van het bloggen of via socials (via mijn praktijk) en vragen hoe het is om te emigreren. Veel mensen dromen er zelf ook over, maar worstelen met allerlei vraagstukken. Na vele individuele mailtjes beantwoord te hebben dacht ik, ik wijt er eens een blog aan! 

Emigreren: is het zo rooskleurig?

Het klinkt namelijk altijd zo rooskleurig zo’n emigratieverhaal. Het is ook een prachtig mooi leven wat we hier leven, maar het is wel ook een hele verandering in het gezinsleven. Het kost bakken energie om alles te regelen. Voordat je vertrekt in Nederland natuurlijk al, maar ook in je nieuwe thuisland. Je komt in een toch hele andere cultuur, andere gebruiken, regels, wetgeving, ander onderwijs. Je denkt dat je alles hebt onderzocht, echter in de praktijk is het toch net even anders.

Veel mensen denken dat alles heel relaxed is, omdat we het ook altijd relaxt oppakken, maar soms is het echt niet altijd tof om bijvoorbeeld onderaan de ‘economische’  ladder (opnieuw) te beginnen. Waar je in Nederland hoog in de salarisschaal zat begin je hier vaak weer onderaan. Dit heeft verschillende oorzaken, zoals de taal nog onvoldoende beheersen of je opleiding die anders gewaardeerd wordt. Zo wordt mijn HBO opleiding Pedagogiek hier op de voorschool niet als gelijkwaardig gezien vergeleken bij de voorschoolleraren. Dus krijg ik het minimale loon net als ieder andere invaller. Ik vind het niet erg, omdat ik de taal ook nog niet volledig beheers, maar soms voelt het best wat vreemd. Alsof je minder gewaardeerd wordt (dat is natuurlijk niet zo, het zijn maar regels, maar toch).

“Uiteraard is het logisch dat je onderaan de ladder begint als je de taal ook nog niet volledig beheerst echter kost dit veel tijd en energie waarvan je als je nog in Nederland bent denkt…dat doe ik wel even! “

Emigreren – Gevoelens van weemoed horen er soms echt bij

Vanwege de taalbarrière kan je jezelf niet volledig uitdrukken, dus heb je niet altijd het gevoel dat je helemaal jezelf kan zijn. Je kan jezelf nog niet helemaal laten zien, je talenten komen anders tot uiting. Dat leren van een nieuwe taal kost dus heel veel tijd. Tijd die je vaak ook graag aan andere dingen wil besteden. En tijd die je vaak moeilijk kan maken, vooral met een gezin en als er ook brood op de plank moet komen.

De eerste maanden heb je nog een beperkt tot geen netwerk waardoor alles op je gezin aankomt. Alles wordt weer opnieuw opgebouwd, je hele leven wat je in Nederland had is weg. Alles is anders. Dit brengt soms gevoelens van weemoed met zich mee. Gevoelens dat je terugdenkt aan je fijne en vertrouwde leven in Nederland.

“Ik zeg wel eens met een gekke bek als je een leuk leven hebt in Nederland moet je eigenlijk niet emigreren. Haha.”

Dat hadden wij namelijk wel, een heel erg een leuk leven, lieve familie, vrienden, fijn werk, mooi woonplekje. En ja, dan mis je soms gewoon je lieve familie, vrienden en alles zoals het was. Echter dan denk ik, het leven gaat ook door en alles wordt sowieso anders, het leven blijft nooit hetzelfde. Als je alles bij het vertrouwde houdt is er ook weinig avontuur en ik hou juist zo van avonturen! Ook met alles wat daarbij hoort!

Blijven of terug naar Nederland?

Om me heen en in mijn praktijk zie ik toch ook heel veel gezinnen die na één of meerdere jaren weer terugkeren naar Nederland. Ik heb wel eens gelezen dat de helft van de Nederlanders die uit Nederland emigreren binnen een aantal jaar weer terug verhuizen. Dat vind ik best heel veel! Vaak heeft één van de ouders heimwee, of een kind heeft het lastig en het hele gezin gaat terug. Soms heeft een ouder kind het lastig en gaat alleen, zonder ouders, terug naar familie in Nederland (en het gezin voelt ‘verscheurd’).

Nogmaals, emigreren lijkt heel rooskleurig (vooral met social media met al die fantastische foto’s van gezinnen in het buitenland) maar ik denk dat je echt stevig in je schoenen moet staan. Als mens, als koppel, als kind en als gezin, want het kost nogmaals veel aanpassingsvermogen, tijd en energie. Ook moet je flexibel zijn. Vaak zie ik dat jongeren die in de puberteit emigreren het erg zwaar hebben. Ze missen hun oude vrienden en hebben het moeilijk zich aan te passen. Ze willen niet anders zijn, maar dat zijn ze wel, want vaak spreken ze de taal nog niet goed en hebben ze toch een andere achtergrond.

Of het onderwijs is niet wat de ouders hadden verwacht. Zo is het beeld van het Zweedse onderwijs altijd heel kind- en pedagogisch gericht. Echter ook Zweden kent genoeg uitdagingen in het onderwijs, vooral in de grote steden. Zo is er een tekort aan leerkrachten, zijn er veel problemen in klassen (omdat er juist weinig kindgerichte aandacht is) en is er te weinig capaciteit. Hierover lees je zelden tot nooit iets in Nederland. Veel Zweedse leraren zitten met de handen in het haar en op politiek niveau is het een grote uitdaging.

“En wist je dat onze zomervakanties maar liefst 10 weken duren? Hoe los je dat op zonder opa’s en oma’s in de buurt, terwijl jij wel moet werken. Veel kinderen gaan hier dan ook naar de opvang of zijn alleen thuis.”

Social media: geen realistisch plaatje

Dit lijkt nu een heel negatief verhaal, maar dat is het wat mij betreft zeker niet. Ik deel mijn ervaringen en de verhalen die ik om me heen en in mijn praktijk hoor. Ik wil mensen een beeld geven van hoe het achter de mooie plaatjes op Insta en Facebook is en wat ik om me heen zie en hoor in mijn praktijk. Dus, dit geldt zeker niet voor iedereen hoor over hoe men weer onderaan de ladder moet beginnen of hun puber heimwee heeft. Met name voor gezinnen met jongere kinderen is het vaak makkelijker. Zij zijn vaak flexibeler en bovendien hebben jonge kinderen bijvoorbeeld nog geen social media waardoor ze hun ‘oude leven’ via vrienden zien (en dit dus ook niet tot minder missen). 

Voor ons als gezin heeft onze verhuizing gelukkig goed uitgepakt. We kunnen hier alle vier stevig wortelen en voelen ons thuis in Zweden, ons nieuwe thuisland. Dat maakt alle energie en kostbare tijd die we erin hebben gestoken en het bloed, zweet en de tranen meer dan duizend keer waard. Het geeft vleugels als alles goed loopt, je zelden obstakels (even afkloppen) en de wind mee hebt. Dan is het echt je pad zeg ik altijd!

Emigreren? Voel wat goed is voor jou

De afgelopen tijd voelt voor mij als een grote transformatie. Na 18 jaar als kindertherapeute heb ik ook in mijn praktijk een transformatie ondergaan. Vanaf deze zomer richt ik me nu ook op het begeleiden van (jong)volwassenen én hun transformatieproces. Transformatie in de brede zin van het woord, maar ook begeleid ik volwassenen en kinderen in en tijdens een emigratieproces. 

Wij zijn een nieuw leven begonnen waar we genieten van de lieve mensen die we hier hebben mogen leren kennen, de vele helderblauwe meren, de eindeloze bossen en de oeroude natuur met zijn wilde bloemen en vruchten. Dit is het echte pure leven zonder afleiding van vele winkels en prikkels! Natuurlijk voelen we soms wat weemoed. Vooral naar familie en vrienden, maar boven al groeien en bloeien we met elkaar.

Met dit blog wil ik je inspireren en vooral niet generaliseren. Als ik je die indruk heb gegeven, laat het los, want het is echt puur vanuit mijn eigen hart geschreven. Voel vooral wat voor jou goed voelt, wat voor een ander een goede stap of een ‘goed’  land, is wat betreft emigreren hoeft voor jou niet zo te zijn.

“Alleen jij voelt wat voor jou (en je gezin) goed is. Vertrouw daarop. Niemand kan je daarin adviseren alleen jij zelf.”

Heb het goed, lieve groet, Linda